TIAMAT-AMANETHES

Πέντε χρόνια είναι πολλά. Πάρα πολλά. Mέσα σ' αυτά αλλάζουν πολλά. Έτσι και ο Johnas Edlund (τραγουδιστής των Τiamat) τα τελευταία χρόνια κατοικεί στην Θεσσαλονίκη. Ίσως από εκεί επηρεάστηκε και για τον τίτλο του δίσκου: "Amanethes" ή Αμανέδες αν προτιμάται από την τουρκική λέξη που αναφέρεται στα τραγούδια του πόνου. Mην περιμένετε τίποτα ανατολίτικα στοιχεία κτλ λόγω του τίτλου. Το album δεν έχει σχέση με τις τελευταίες τους κυκλοφορίες, καθώς οι Tiamat επιστρέφουν στην αισθητική του Wildhoney και την επιθετικότητα του Clouds κρατώντας τα όποια Pink Floyd στοιχεία ενσωμάτωσαν στην μουσική τους όλα αυτά τα χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουν βγάλει οι Σουηδοί εδώ και πολύ καιρό.

Συνδυάζοντας gothic, doom και την ψυχεδέλεια των '70s φτιάχνουν έναν δίσκο που είναι ότι καλύτερο έχουν να παρουσιάσουν μετά το Wildhoney το οποίο άλλωστε παραμένει άπιαστο γενικότερα. Η μουντάδα και η πίκρα στάζουν από κάθε νότα. Εδώ υπάρχουν μόνο διαμάντια. Το εναρκτήριο "The temple of the cresent moon" αποτελεί την συγνώμη των Σουηδών προς τους οπαδούς και καταλαβαίνεις πως επέστρεψαν για τα καλά. Το "Equinox of the Gods" είναι βασισμένο σε black φόρμα και ο Edlund θυμίζει κάτι απ' το μακρινό παρελθόν με τα brutal φωνητικά. Το doom-οειδές "Until the hellhounds sleep again" με την εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, το "Will they come" είναι μια νοσταλγική ημι-μπαλάντα που θα χωρούσε στο "A deeper kind of slumber", το "Lucienne" με τον αργόσυρτο ρυθμό και το ξέσπασμα στο refrain, το μελαγχολικό "Summertime is gone" είναι το gothic κομμάτι που δεν έγραψαν οι Pink Floyd, το "Katarraktis apo aima" μοιάζει σαν μια δυνατή συνέχεια του προηγούμενου κομματιού και δεν κατάλαβα γιατί δεν το είχαν ως ένα τραγούδι. Το "Raining dead angels" είναι υπέρτατη κομματάρα με βαριά ατμόσφαιρα και απαγγελία στίχων της Αποκάλυψης στα ελληνικά! Tο "Misantropolis" αποτελεί την νηνεμία μετά την καταιγίδα και παραμένει ταξιδιάρικο, ενώ το "Amanitis" είναι ένα instrumetal που συνεχίζει το ταξίδι. Το "Meliae" είναι μια όμορφη ακουστική μπαλάντα που την διαδέχεται το "Via Dolorosa" με τα βαθιά φωνητικά στο κουπλέ και τα brutal στο refrain να στιγματίζουν την σύνθεση. Το "Circles" είναι κατά την γνώμη μου η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου και η αυλαία πέφτει με το γλυκόπικρο "Amanes".

Τα solos όπου υπάρχουν είναι μεθυστικά, τα πλήκτρα πολύτιμα, τα φωνητικά σε στοιχειώνουν. Γενικά το "Amanethes" το βάζεις στο στερεοφωνικό και ξεχνάς να το βγάλεις, καθώς με κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις νέα στοιχεία και σε κυριεύουν διαφορετικά συναισθήματα. Οι Tiamat επέστρεψαν δυναμικά. Έγιναν πιο επιθετικοί, με πιο ποικίλες συνθέσεις, αναζητώντας το σκοτάδι του παρελθόντος από άλλους δρόμους. Ως δίσκος δεν αντιγράφει κανέναν προηγούμενο του group , στέκεται σαν αυτόνομη σπουδαία κυκλοφορία που θα συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα όχι μόνο των Tiamat, αλλά και του gothic γενικότερα. Γι' άλλη μια φορά βουτούν στην Άβυσσο της ψυχής και μας δίνουν διαμάντια.

RATING: 8\10

Posted in: album reviews,gothic,music