Να πω επιτέλους; Ε ναι θα το πω! Οι Opeth έβγαλαν νέο δίσκο! Επειδή τα πράγματα είναι κάπως περίεργα, θα αρχίσω περιγράφοντας κομμάτι-κομμάτι. Το album περιέχει 7 συνθέσεις διαφόρων δυναμικών και με μια νοσταλγική ατμόσφαιρα διάχυτη σε κάθε νότα. Ξεκινάει με το "Coil" το πιο μικρό κομμάτι που έχουν γράψει με ακουστικές κιθάρες και καθαρά φωνητικά, ενώ τον Mikael τον συνοδεύει η folk τραγουδίστρια Nathalie Lorichs, σε μια σύνθεση που θα ταίριαζε άνετα στο Damnation. Προσωπικά το θεωρώ περίεργο για άνοιγμα δίσκου. Το "Ηeir Apparent" ξεκινάει με βαριά riffs και έχει όλα τα χαρακτηριστικά της μπάντας. Εύθραυστα ακουστικά μέρη, έξυπνα τοποθετημένα πλήκτρα, heavy στιγμές που σε τινάζουν, υπέροχες μπασογραμμές και drumming, ενώ δεν λείπουν τα growling φωνητικά. Το "Lotus Eater" ξεκινάει με blastbeats που όμως συνοδεύονται από όμορφα καθαρά φωνητικά, ενώ στην συνέχεια υπάρχουν διάφοροι ήχοι και effects για να σε στείλει αδιάβαστο το solo στην μέση περίπου. Επίσης έχει τόσες εναλλαγές που πραγματικά πρόκειται για μια prog σύνθεση. Το "Burden" είναι ένα ακόμη τραγούδι χωρίς brutal φωνητικά, το οποίο εκτός απ' το θλιμμένο συναίσθημα, φέρνει στο μυαλό Pink Floyd όσο δεν πάει, αφού είναι ποτισμένο με την 70's μελαγχολία. Πραγματικό βάλσαμο για τ' αυτιά και απόλυτα ταξιδιάρικο. Μαζί με το "Harvest" θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει αποκλειστικά βασισμένα στις ακουστικές κιθάρες. Το "Porcelain Heart" που ακολουθεί ξεκινά με επαναλαμβανόμενα heavy riffs και οι εναλλαγές στο συναίσθημα και τους ρυθμούς βγάζουν ένα evil feeling. Το "Hessian Peel" είναι ένα αμάγαλμα από folk, progressive rock και death metal φωνητικά, σίγουρα το πιο δύσκολο του album, ωστόσο πολύ όμορφο. Το "Hex Omega" που λειτουργεί ως επίλογος είναι αρκετά προβλέψιμο καθώς έχει όλα τα στοιχεία που έκαναν γνωστούς τους Opeth αλλά χωρίς να προσφέρει κάτι.
Θα έλεγα συνολικά πως είναι ο πιο περιπετειώδης δίσκος των Σουηδών, σε προκαλεί να τον εξερευνήσεις όχι εγκεφαλικά, αλλά κυρίως λόγω συναισθήματος. Όλα τα κομμάτια έχουν να σου πουν κάτι και θα έλεγα πως λειτουργούν ως ενιαία ενότητα. Μου δίνει την εντύπωση πως οι Opeth επηρεάστηκαν αρκετά κι απ' τους Porcupine Tree και ίσως να θέλουν να γίνουν οι Pink Floyd του ακραίου ήχου. Δυνατό του σημείο η ατμόσφαιρα που την περιγράφει απολύτως το εξώφυλλο. Στοιχειωμένη αλλά και νοσταλγική, ρομαντική μα και σκοτεινή. Το Watershed είναι ένα μείγμα από μοντέρνο metal, prog rock, jazz και folk αλλά όλα αυτά περασμένα από το μοναδικό πρίσμα των Opeth. Οι δαιδαλώδεις συνθέσεις είναι εδώ, όμως μειώθηκαν αισθητά τα brutal φωνητικά, αυξήθηκαν οι ακουστικές κιθάρες, προστέθηκαν περισσότερα 70's στοιχεία. Προσωπικά το θεωρώ ένα αριστούργημα του ατμοσφαιρικού ήχου, όχι όμως καλύτερο του Ghost Reveries με το οποίο φλερτάρει αρκετά.
Γενικά το συναίσθημα που μου άφησε η ακρόαση του δίσκου ήταν γλυκόπικρο όπως και η μουσική τους. Αυτό που με σκλάβωσε περισσότερο ήταν οι μελωδίες, αυτό που με χάλασε ήταν τα πλήκτρα τα οποία βρήκα αρκετά απλοικά εν συγκρίσει με το προηγούμενο album. Όπως και να έχει, οι Opeth πειραματίστηκαν κάπως, σκαρφίστηκαν έναν δίσκο περίπλοκο, βαρύ μα και συνάμα εύπεπτο για τους μη μυημένους. Το σίγουρο είναι πως ξεχειλίζει από έμπνευση και ίσως το όραμα του Akerfeldt να βρίσκεται προς ολοκλήρωση. Απίθανος δίσκος, αλλά πλέον χρειάζεται προσοχή...
Τρίτη 19 Αυγούστου 2008
OPETH-WATERSHED
2 σχόλια:
σχεδόν στα περισσότερα από αυτά που λες συμφωνώ!τα πες πολύ καλύτερα από μένα! χαχα! αλλά διαφωνώ εντελώς για το ghost reveries το οποίο θεωρώ κατώτερο αρκετά.επίσης το πρώτο κομμάτι με εξέπληξε πολύ θετικά και το Lotus eaters, burden απλά ΔΕΝ υπάρχουν. κομματάρες.τώρα στα τελευταία έχεις ένα δίκιο, είναι κατώτερα αλλά επειδή τα πρώτα κομμάτια είναι αριστουργηματικά.πάντως ειλικρινά μετά το blackwater park είναι το μόνο που με κάβλωσε.
poli porcupine tree
Δημοσίευση σχολίου