SLIPKNOT-ALL HOPE IS GONE

Ένα συγκρότημα που δίχασε όσο λίγα. Ίσως επειδή ξεκίνησε υπό την (άκυρη) ταμπέλα του nu metal που ουδέποτε υπήρξε μέρος του. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως ακόμη και οι Fear Factory, οι Soulfly και οι Machine Head είχαν "κατηγορηθεί" για κλεφτές ματιές προς το nu metal. Φυσικά οι Slipknot δεν είχαν ποτέ καμία σχέση μ' αυτό. Ακούς πχ το "άρρωστο" Iowa ή το παρανοικό ομώνυμο δίσκο τους που είναι έχουν κάργα death υφή και πρέπει να εθελοτυφλείς για να μην παραδεχτείς πως πρόκειται για σπουδαίο συγκρότημα. Ο προηγούμενός τους δίσκος "Vol 3:The subliminal verses" τους καταξίωσε ως ένα επιτυχημένο συγκρότημα που δεν διστάζει να πειραματιστεί. Εξάλλου διαθέτουν ένα χαρισματικό τραγουδιστή (Corey Taylor) κι έναν απ' τους καλύτερους drummers (Joey Jordison).

Μετά από 4 χρόνια σιωπής κυκλοφορούν λοιπόν το νέο πολυαναμενόμενο album τους. Mε δυο λόγια είναι αρκετά διαφορετικό απ' ότι έχουν κάνει. Υπάρχει ο γνώριμος ήχος τους, όμως φαίνεται να έχουν χάσει την αρρωστημένη ατμόσφαιρα, αλλά διατηρούν την ενέργεια τους. Έχουν thrash-ίσει περισσότερο τον ήχο τους, ενώ τα refrains μοιάζουν να είναι βγαλμένα από το έτερο συγκρότημα του Taylor, τους Stone Sour. Αν και είναι πιο βαρύ απ' το προηγούμενό τους, σαν σύνολο θα έλεγα ότι δεν εντυπωσιάζει το ίδιο γιατί απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Ακροβατούν με τέτοιον τρόπο μεταξύ μελωδίας και σκληρότητας που δύσκολα να αρέσει ολόκληρος ο δίσκος σε κάποιον. Είναι προς τιμή τους που αν και έχουν μεγάλη εμπορική επιτυχία (με τον προηγούμενό τους είχαν ανέβει στο νο5 των πωλήσεων της Αμερικής) για ακραία μπάντα, δεν σταματούν να πειραματίζονται και δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους. Βέβαια ο δίσκος χρειάζεται ακροάσεις καθώς έχει αρκετά κρυμμένα στοιχεία.

Το "Gematria(The Killing Name)" είναι βαρύ και αρκετά thrashy με αρκετά τεχνικά riffs, το "Sulfur" αρχίζει με τσαμπουκά και καταλήγει σε ένα απίστευτα κολλητικό refrain, το "Phychosocial" έχει πολλά riffs και αρμονικές, mid-tempo κομμάτι με τα καθαρά φωνητικά να το κάνουν αρκετά rock. Το "Dead Memories" είναι πιο αργό με τα καθαρά φωνητικά να έχουν κύριο ρόλο, το refrain να είναι επίσης κολλητικό και απ' την κιθάρα ακούγονται και καθαρά αρπίσματα. Το "Vendetta" έχει ατμόσφαιρα Iowa αλλά στο πιο μοντέρνο, το "Butchers Hook" είναι ένα τυπικό Slipknot κομμάτι, το "Gehenna" είναι απ' τα πιο πειραματικά κομμάτια που έχει γράψει το συγκρότημα, αρκετά ψυχεδελικό, σχεδόν stoner-ίζει, ενώ τα samples από πίσω σε παγιδεύουν. Το "Snuff" είναι μια power μπαλάντα (!) φέρνει ίσως λίγο Vermilion στον νου, όμως είναι εξίσου καλό κομμάτι και διαφορετικό, με στίχους που πονάνε και πολύ καλά γυρίσματα. Το ομώνυμο που κλείνει τον δίσκο είναι αρκετά τσαμπουκαλίδικο, με δυνατό ρυθμό και κάποια καθαρά φωνητικά πριν το refrain και θυμίζει Iowa. Τα υπόλοιπα 3 κομμάτια (περιλαμβάνεται και μια εισαγωγή) δεν είναι πολύ διαφορετικά σε ότι μας έχουν συνηθίσει.

Είναι σίγουρο πως η νέα κυκλοφορία θα διχάσει πολλούς, καθώς ο πειραματισμός συνεχίζεται, όπως επίσης και τα βίαια σημεία που έγιναν πιο εμπορικά και τα εμπορικά πιο rock. Mεγάλη μαγκιά που έγιναν πιο εμπορικοί χωρίς να ξεπουληθούν ή να γίνουν γελοίοι. Δεν θα προκαλέσει το shock του "Vol3: The subliminal verses" όμως πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο που κατά πάσα πιθανότητα οδηγεί τους Slipknot σε ένα διαφορετικό μονοπάτι απ' αυτό που βάδιζαν όταν ξεκίνησαν...κι ας γκρινιάζουν μερικοί επειδή φοράνε μάσκες.

RATING: 9\10

Posted in: album reviews,alternative,music,nu metal