Όταν οι Amorphis κυκλοφόρησαν τον δίσκο "έξω απ' τα νερά τους" Far From The Sun το 2003 φαινόταν πως η καριέρα τους δεν θα είχε μέλλον. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα όταν o τραγουδιστής τους Pasi Koskinen με την χαρακτηριστική φωνή, έφυγε από την μπάντα λόγω έλλειψης κινήτρων και όλοι αναρωτήθηκαν ποια θα ήταν η επόμενη κίνησή τους. To μέλλον τους φάνταζε σκοτεινό, όμως ενάντια σε όλες τις προβλέψεις κυκλοφόρησαν το Eclipse πριν 2 χρόνια με νέο τραγουδιστή πίσω απ' το μικρόφωνο. Ο Tomi Joutsen ως νέα φωνή πρόσφερε φρεσκάδα στο συγκρότημα, ενώ όντας οπαδός της μπάντας μετέφερε ένα πάθος που έλειπε από τα προηγούμενα albums σηματοδοτώντας μια νέα αρχή για τους Amorphis οι οποίοι ανακάλυψαν τον εαυτό τους ξανά. Μετά από περίπου 2 χρόνια λοιπόν κι ενώ το Eclipse ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος που πήγε καλά κι εμπορικά, οι Φιλανδοί κυκλοφορούν τον διάδοχο με τίτλο 'Silent Waters'. Ο δίσκος ξεκινά με το αποστομωτικό opening riff του "Weaving The Incantation" κι απ' την στιγμή εκείνη ξεκινά ένα όμορφο και συναισθηματικό μουσικό ταξίδι που σε κάνει να μην θες να κοιτάξεις πίσω.
Ο όγδοος δίσκος των Amorphis καταπιάνεται και αντλεί την θεματική και μουσική του έμπνευση από ένα κεφάλαιο του επικού εθνικού ποιήματος της Φιλανδίας Kalevala μέσα από 10 τραγούδια. Το Silent Waters δεν διαφέρει σημαντικά από τον προκάτοχό του, αλλά διαθέτει ανώτερες συνθέσεις, καθώς οι Φιλανδοί είναι πιο δεμένοι ως συγκρότημα και βρήκαν τις ισορροπίες τους. Ο δίσκος είναι γεμάτος με ύμνους όπως τα σκληρά "A Servant", "Towards And Against"και το προαναφερθέν "Weaving the Incantation" όπου βρίσκουμε από τα βαρύτερα riffs που έχει γράψει το συγκρότημα. Ευχάριστο διάλειμμα αποτελεί ενδιάμεσα το όμορφο "Silent Waters" το οποίο επιλέχθηκε και ως πρώτο single.
Eν συνεχεία το συγκρότημα προσφέρει μια σειρά από άρτια δομημένα, δυναμικά και συνάμα ατμοσφαιρικά κομμάτια όπως το "Her Alone" και "I of Crimson blood" που έχουν καταπληκτικά ρεφρέν. Τα ήρεμα περάσματα ακούγονται το ίδιο δυναμικά και οι σκληρές συνθέσεις δεν χάνουν τον συναισθηματισμό τους. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον τραγουδιστή Tomi Joutsen, που χρησιμοποιεί μεγάλο εύρος φωνητικών ανάλογα με τις ανάγκες των τραγουδιών. Ο δίσκος συνεχίζει να ρέει με το folky "Enigma" (που τολμώ να πω ότι είναι καλύτερο κι απ' το My Kantele) και το ακουστικό "Shaman", κλείνοντας με το υπέροχο κι ονειρικό "The White Swan", που μοιάζει σαν καλοκαιρινή αύρα για να μεταμορφωθεί σιγά -σιγά σε φθινοπωρινή καταιγίδα και καταλήγοντας στο ταξιδιάρικο "Black River" που γίνονται εμφανείς πάλι οι ψυχεδελικές επιρροές του συγκροτήματος.
Το "Silent Waters" είναι ένα πανέμορφο μελωδικό album, πλούσιο σε συναισθήματα, με υψηλού επιπέδου συνθέσεις που μπορούν να μαγέψουν ακόμα και κάποιον που δεν ακούει αυτή την μουσική. Απορώ πως θα ξεπεράσουν οι Αmorphis αυτό τον δίσκο στο μέλλον. Για μένα είναι ο καλύτερός τους, αφού ΟΛΑ τα τραγούδια είναι ισάξια και δεν μειώνεται σε καμία στιγμή το ενδιαφέρον του ακροατή. Από τα highlights του 2007.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου