ΟΙ ΚΟΥΣΤΟΥΜΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ηλικία 30-35 με μικρές αποκλίσεις. Καθημερινά γυμναστήριο, εργασία σε εταιρεία με trendy όνομα, κάνει το μεταπτυχιακό του για χρόνια, εξαρτιέται από τους γονείς του αλλά τους κατηγορεί για μιζέρια, έχει "άποψη" επί παντός επιστητού χωρίς να τον ενδιαφέρει η πολιτική, μπορεί να ασχοληθεί με το τελευταίο οικονομικό σκάνδαλο αλλά και με τα τελευταία κουτσομπολιά. Είναι πολιτικά ορθός όσο δεν πάει και για διασκέδαση προτιμάει μέρη στο Κολωνάκι ή "hot" ονόματα της πίστας, και φυσικά σε μαγαζιά που υποδεικνύουν τα "in" περιοδικά. Θέλει να έχει την εικόνα του σοβαρού, αλλά συνάμα και του "προχωρημένου".Στο πορτοφόλι του θα βρεις περισσότερες πιστωτικές, από μετρητά. Συνάπτει σχέσεις δήθεν με προοπτική που όμως όταν γίνεται ορατό το ενδεχόμενο μόνιμης δέσμευσης στρίβει δια του αρραβώνος. Βλέπεις είναι αρκετά "cool" για να ερωτευτεί μια μόνο γυναίκα. Φοράει ρούχα μάρκας, γυαλί ηλίου κι έχει το στημένο ύφος του πετυχημένου που "έπιασε τον Πάπα απ' τα καμπανέλια". Είναι φιλόδοξος μα και τεμπέλης. Θα τον ενδιέφερε να γίνει έστω και για λίγο διάσημος, τα πάει καλά με τους καθρέφτες και είναι ερωτευμένος αρκετά με τον εαυτό του. Ένας τυπικός κουστουμάνθρωπος. Νάρκισσος και υποταγμένος. Όχι δεν είναι το πρόβλημα το κουστούμι απαραίτητα, εξάλλου σε μερικές δουλειές επιβάλλεται ως ενδυματολογικός κώδικας.

Το πρόβλημα είναι πως όσο μεγαλώνουμε, η σοβαροφάνεια, η πόζα, ένας πραγματικά επικίνδυνος διανοητικός ιός που μεταδίδεται από το εργασιακό περιβάλλον, τις κοινωνικές συναναστροφές και την προκάτ διασκέδαση αρχίζει και συμβιώνει μαζί μας. Υπάρχει μια γενική κατεύθυνση, το λεγόμενο κοινά αποδεκτό, αυτό που εύκολα ελέγχεται, το στοιχείο που προβλέπεται εύκολα, που είναι ακίνδυνο, αλλά συνάμα μέτριο και μουντό. Το...κουστούμι πρώτα προκαλλεί φθορά στην ψυχή μας. Την δεσμεύει στο καλούπι ενός μηχανισμού που επιθυμεί να σμιλέψει την ακατέργαστη πλευρά του εαυτού μας. Όταν είμαστε παιδιά δεν μπορεί να είμαστε σοβαροφανείς, το "κουστούμι" μας το φορούν όσο αρχίζουμε να κοινωνικοποιούμαστε και να προσαρμοζόμαστε στις κοινωνικές επιταγές. Έτσι, καθώς ένας κουστουμάνθρωπος δεν μπορεί να είναι χαρωπός αφού δεν συνάδει με την αμφίεσή του, μαθαίνει να προσποιείται. Η προσποίηση κι η σοβαροφάνεια είναι τα σκοινιά της μαριονέτας που φοβισμένη αρκείται στα λίγα, είναι υπεύθυνη απέναντι στον ρόλο που της ανέθεσαν να παίξει και ποτέ δεν ασχολείται με εσωτερικές αναζητήσεις, αφού το κουστούμι έχει σκοτώσει κάθε ίχνος ικανότητας για χαρά και δημιουργία, προσάρμοζει τον ξενιστή σε συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, στο πως θα φερθεί, στο πως και για τι θα μιλήσει.

Ένας κουστουμάνθρωπος δέχεται να τον αντιμετωπίζουν και να τον κρίνουν ως αριθμό: σύμφωνα με το ύψος του μισθού του, το πόσες φορές κάνει sex την εβδομάδα, το πόσο κόστισε το χ ρούχο ή το ψ αυτοκίνητο, το πόσα χάλασε στα μπουζούκια (εκεί που πετά για λίγο την μάσκα της σοβαροφάνειας και πιθηκίζει σκηνές από ελληνικές ταινίες), με τον αριθμό μητρώου που έχει, με τον αριθμό της ταυτότητάς του κ.ο.κ.
Προεπιλεγμένα σενάρια για προεπιλεγμένες ζωές. Το κουστούμι έχει σκοτώσει ήδη το παιδί μέσα του. Και δεν υπάρχει αντιβιοτικό. Βλέπετε τα παιδιά δεν είναι βολικά, δεν κάθονται καλά, δεν σταματούν να ρωτούν και να ψάχνουν, αμφιβάλλουν, μπορεί και να χλευάσουν αυτό που δεν τους φαίνεται όμορφο στα δικά τους αθώα μάτια. Τα παιδιά έχουν το θάρρος και το θράσος να ζητήσουν, να μετατρέψουν μια πλαστελίνη σε γέφυρα και σπιρτόκουτα σε κάστρο. Τα παιδιά θέλουν πάντα περισσότερα, είναι η δύναμη για αλλαγή. Αντιθέτως ο κουστουμάνθρωπος φοβάται ν' αντιδράσει καθώς ανησυχεί μην χάσει ακόμη κι αυτά που σαν ψίχουλα του πέταξαν με αντάλλαγμα την ψυχή του.

Ο κόσμος μας χρειάζεται ανθρώπους που να οραματίζονται και να δέχονται τους άλλους ακριβώς όπως είναι. Ανθρώπους που μπορούν να αγαπήσουν τις αδυναμίες τους και τις ατέλειες των άλλων. Το κουστούμι είναι η ίδια η απαγόρευση.
Παντού γύρω μας έχουμε εξάλλου απαγορευτικές πινακίδες.
"Μην", "όχι", "απαγορεύεται", "δεν" κτλ...
Ένας τυπικός κουστουμάνθρωπος δεν ενοχλείται από αυτά, τα θεωρεί καλώς καμωμένα και σωστά ως απόδειξη ύπαρξης κανόνων. Μα το παιδί τα θεωρεί αστεία όλα αυτά και δεν υποκλίνεται στα κλισέ. Ο κουστουμάνθρωπος απλά σφίγγει με επιτηδευμένο τρόπο τα χείλη του, του φτάνει που έχει την επικάλυψη δική του. Ο κουστουμάνθρωπος δεν θα υποστηρίξει ποτέ τον αδύνατο, είναι κι ο ίδιος δουλικός.
Η Επανάσταση της ψυχής είναι η ίδια η Ζωή. Πετάξτε τα κουστούμια, τολμήστε να δείτε τον εαυτό σας γυμνό στον καθρέφτη, τότε θα φανεί αν το κουστούμι σας ορίζει ή το ορίζετε. Η αλήθεια βέβαια έρχεται πάντα σε μικρές δόσεις. Ο κουστουμάνθρωπος πάντα θα περιμένει να σας βρει σε στιγμή αδυναμίας για να σας πείσει γα την επιλογή του. Όταν έρθει αυτή η στιγμή ρωτήστε το παιδί...

Posted in: διανοητικοί ιοί,δογματισμός