Οι Septicflesh επέστρεψαν. Επέστρεψαν σαν να μην έφυγαν ποτέ. Επέστρεψαν και γελούν στα μούτρα μας χαιρέκακα. Γιατί πολλοί είδαν με (δικαιολογημένη) καχυποψία την επανασύνδεσή τους. Εκείνοι όμως πιο κατασταλαγμένοι από ποτέ, πιο συνειδητοποιημένοι και καλύτεροι ως μονάδες και ως ομάδα, μας προσφέρουν ένα μακάβριο σκοτεινό αριστούργημα. Το όνομα αυτού; Communion. Κοινωνία. Ένωση θεϊκού κι ανθρώπινου στοιχείου, φιλοσοφικές αναζητήσεις σε παλαιές λατρείες. Αρχίζουμε το ταξίδι στον ερεβώδη κόσμο τους με το "Lovecraft's Death" που σε πιάνει απ' τον λαιμό και πλέον είσαι σίγουρος πως η μπάντα ήρθε (ξανά) για να μείνει ενώ το fade out τελειώνει με πένθιμες καμπάνες. Το "Anubis" είναι ένα υπέροχο κομμάτι με τα καθαρά φωνητικά του Σωτήρη να δίνουν λυρισμό στο refrain, το "Communion" με την χορωδία να θυμίζει Εξορκιστή, το "Babel's Gates" με τις πρώτες ανατολίτικες μελωδίες, το "We, the Gods" που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, το "Sunlight/Moonlight" με τον Σωτήρη να σιγοντάρει τον Seth στα φωνητικά, το επικό "Persepolis" με την μυστηριακή ατμόσφαιρα (απ' τα καλύτερα του συγκροτήματος γενικά) που σε μεταφέρει σε φρούρια με αναμμένους δαυλούς ενώ έχει και απαγγελία ελληνικών στίχων, το goth-ίζον "Sangreal" με τις εναλλαγές brutal\καθαρών φωνητικών, το στοιχειωτικό μουρμουρητό και τα υπέροχα πλήκτρα και η δισκάρα κλείνει με το "Narcissus" το οποίο αναφέρεται στον γνωστό ελληνικό μύθο και τι περίεργο...σπέρνει!
Ο δίσκος είναι συνδυασμός των μελωδικών σημείων του "Revolution DNA" και της βαρβαρότητας του "Sumerian Demons". Αρκετά πειραματικός για τα δεδομένα του σχήματος, ενώ την παράσταση κλέβουν τα ορχηστρικά μέρη του Xρήστου Αντωνίου, ο οποίος (παίρνει μέρος η ορχήστρα της Πράγας) ίσως είναι ο καλύτερος κλασικός συνθέτης στο ακραίο metal. Το death με το black γεφυρώνονται άψογα, η ορχήστρα δίνει χαρακτήρα soundtrack στο album και οι κιθάρες σπέρνουν, ο Seth είναι επιβλητικός, ο Sotiris V είναι εξαιρετικός τραγουδιστής στα μελωδικά φωνητικά και το rhythm section στιβαρό όπως μας είχαν συνηθίσει. Σε γεμίζει με ένταση όπως όταν παρακολουθείς μια αξιόλογη ταινία. Το μόνο αρνητικό η μικρή διάρκεια του δίσκου, μόλις 38 λεπτά! Θέλουμε κι άλλο! Οι Septicflesh πάντα ήταν οι dreamlords που προσπαθούσαν να φτιάξουν το άπιαστο. Στο Communion πλησίασαν όσο ποτέ άλλοτε, αποδεικνύοντας πως η ελληνική σκηνή μπορεί να πάρει τα πάνω της. Η ατμόσφαιρα σκοτεινή, η αισθητική μαύρη, η occult θεματολογία πάντα παρούσα...σαν να μην πέρασε μια μέρα. Καλωσήρθατε παιδιά! Εμείς προσκυνάμε...
Τρίτη 19 Αυγούστου 2008
SEPTICFLESH-COMMUNION
2 σχόλια:
Τρελή δισκάρα φίλε sam! Μ’άρεσε περισσότερο από το Sumerian! Το Communion μου φαίνεται πιο αυθόρμητο και πηγαίο! Εξάλλου ως καλλιτέχνες ο καθένας είναι επιτυχημένος στον χώρο του κι απ ‘τις άλλες δουλειές που ασχολούνται. Για μένα ο καλύτερος δίσκος ατμοσφαιρικού metal που έβγαλε η ελληνική σκηνή.Μια ένσταση όμως…η σειρά των τραγουδιών έπρεπε να είναι διαφορετική.Για φαντάσου το Babel’s Gates δίπλα στο Persepolis και ν’ ακολουθεί το We the Gods…
ΔΙΣΚΑΡΑ
Δημοσίευση σχολίου