TA ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ "ΙΔΕΩΔΗ"

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν πριν από πάνω του ενός αιώνα στην Ελλάδα. Μια γιορτή που κύριο ρόλο είχαν η άμιλλα, η συμμετοχή, η ανδρεία και η αρετή. Μια μυσταγωγία ανιδιοτελούς συμμετοχής που η επιβράβευση ήταν απλά ένα στεφάνι ελιάς που όμως είχε πραγματική αξία και αντιπροσώπευε τα ιδεώδη της εποχής. Πλέον οι Ολυμπιακοί Αγώνες εδώ και αρκετά χρόνια, ειδικά με τους απίστευτα "πλαστικούς" αγώνες της Ατλάντα έχουν μετατραπεί σε ένα πανηγύρι μέσα στο οποίο γλεντάνε οι φαρμακοβιομηχανίες παρασκευής "βοηθητικών σκευασμάτων", οι πάσης φύσεως πολυεθνικές και τα τηλεοπτικά κανάλια. Μέσα στο κλίμα των σύγχρονων αγώνων εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς πως απουσιάζει το πάθος και το συναίσθημα, αθλητές περιφέρουν τα σύμβολα της χώρας τους χωρίς να μπορούν να αναβιώσουν την χαμένη αίγλη και το νόημα των αγώνων. Αθλητές που ρισκάρουν την υγεία τους υπό την πίεση των εταιρειών που τους ντύνουν κι επενδύουν πολλά πάνω τους.

Στο Πεκίνο, μιας που είναι πρόχειρο παράδειγμα, σημειώθηκαν φαινόμενα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκτελέσεων ανθρώπων και ζώων, άθλιες συνθήκες εργασίας (ακόμη και παιδική εργασία), κλέψιμο ανθρωπίνων οργάνων από φυλακισμένους και υψηλές μετρήσεις ατμοσφαιρικής/περιβαλλοντικής μόλυνσης. Τελικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες τι αντιπροσωπεύουν σε σχέση με το μακρινό παρελθόν; Οι εταιρείες που διείσδυσαν έχουν διαλύσει κάθε έννοια και νόημα σχετικά με τον αθλητισμό. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει πως οι εταιρείες είναι αυτές που χρηματοδοτούν τους αθλητές και την όλη διοργάνωση κι επομένως στηρίζουν αυτό που βλέπουμε. Το πρόβλημα είναι πως πλέον η διοργάνωση ενδιαφέρει κυρίως τις εταιρείες με τον τρόπο που πραγματοποιείται. Τα στάδια μπορεί να γεμίζουν σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά αυτό δεν λέει κάτι, καθώς ο πραγματικός στόχος είναι το τηλεοπτικό κοινό. Επίσης δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τις σχέσεις εξάρτησης των αθλητών από τους χορηγούς. Η επίδοση και το μετάλλιο ανάγονται σε ύψιστο σκοπό, κάτι που συνάδει με τον αμερικάνικο τρόπο σκέψης "ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα".
Πλέον οι αθλητές πρέπει όχι απλά να πάρουν μέρος στους αγώνες αλλά ως άλλα άλογα του ιπποδρόμου να αποφέρουν κέρδη στους "παίκτες" που πόνταραν πάνω τους.

Κατά αυτό τον τρόπο ο αθλητισμός μεταλλάσσεται σε πρωταθλητισμό, που ως αποτέλεσμα έχει τον αγώνα δρόμου για καλύτερα σκευάσματα, που οδηγούν σε περισσότερο ντοπάρισμα, που οδηγεί με την σειρά του σε περισσότερα σκάνδαλα και κατά συνέπεια σε αποστροφή για τον αθλητισμό και σε καχυποψία για οποιαδήποτε επίδοση. Η συγκεκριμένη παράμετρος είναι πολιτικό ζήτημα αλλά και κοινωνικό. Πολιτικό γιατί δεν λαμβάνονται μέτρα πέρα του ελέγχου, ούτε αλλάζει η σύσταση των αγώνων, δηλαδή λιγότερο θέαμα και αθλητές-μηχανές, περισσότερο άνθρωποι που αγωνίζονται όχι για την εθνική υπόθεση της χώρας τους, αλλά για τους εαυτούς τους. Κοινωνικό καθώς νοθεύονται τα ιδεώδη του αθλητισμού, μεταφέροντας στις νέες γενιές το μήνυμα πως πρέπει να πετύχουν με κάθε μέσο.

Οι Ολυμπιακοί κατάντησαν ένα τηλεοπτικό προιόν που δεν διστάζει να προσφέρει αθλήματα που είναι αμφίβολο πόσοι και ποιοι παρακολουθούν (πχ. ποδόσφαιρο γυναικών ή χόκει επί χόρτου), που εδώ και χρόνια έχει εγκαταλείψει τα προσχήματα και απλά πετάει το δόλωμα ακαθόριστων εννοιών όπως "ολυμπιακά ιδεώδη" ως άλλοθι για τα πολιτικά-εμπορικά-οικονομικά συμφέροντα που εξυπηρετούν. Όλες οι αθλητικές δραστηριότητες έχουν μετατραπεί σε εμπορικό προιόν (πχ ποδοσφαιρικοί αγώνες) αλλά καμία απ' αυτές δεν καπηλεύεται ιδεώδη, δεν αναγορεύεται η επιτροπή τους ως "αθάνατοι" κτλ. Όπως κάθε χώρα που διοργανώνει Ολυμπιακούς, έτσι κι η Κίνα φροντίζει να προπαγανδίσει υπέρ του καθεστώτος της και της προόδου που πέτυχε ως χώρα, αποκρύπτωντας πίσω από την γυαλιστερή από τα φλας βιτρίνα των αγώνων που παρακολουθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι, το σκοτεινό πρόσωπο όσων προαναφέρθηκαν. Επιπλέον να προσθέσουμε σε όλα αυτά και την ιστορία καταπίεσης προς το Θιβέτ που για κακή τύχη της Κίνας βρήκε την ευκαρία να κάνει πιο ορατή την διαμαρτυρία του με αφορμή τους αγώνες.
Δυστυχώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Κίνας είναι βαμμένοι στο αίμα και την καταπίεση, καθώς υπάρχουν εργατουπόλεις στις οποίες οι εργάτες στιβάζονται σε άθλια καταλύματα, χωρίς συμβάσεις εργασίας, χωρίς ιατρική περίθαλψη, χωρίς δικαιώματα. Ακόμη παιδιά εργάζονται ως σύγχρονοι δούλοι σε εργοστάσια παραγωγής παιχνιδιών, αναμνηστικών και για κάθε είδος προιόν. Επίσης στην Κίνα πολλοί πετούν στα σκουπίδια τα παιδιά τους αν είναι κορίτσια, αφού επιτρέπεται να έχεις μέχρι ένα παιδί. Προσθέστε ότι οι θρησκευτικές μειονότητες είναι καταπιεσμένες όσο πουθενά στον κόσμο, ενώ οι ανθρωπιστικές οργανώσεις διώκονται με τρομοκρατικές πρακτικές. Η Κίνα είναι πρώτη στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στον πλανήτη, το 50% των ποταμών της είναι βιολογικά νεκροί, ενώ τα τραγικά στοιχεία έρχεται να τα συμπληρώσει ο ιλλιγγιώδης αριθμός των 750000 θανάτων ετησίως (!) εις το όνομα των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης.

Βέβαια η Κίνα δεν είναι το πρόβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Το πρόβλημα είναι η υποκρισία. Το περιτύλιγμα των αγώνων που πετάει κάτω απ' το χαλί όλες τις ανισότητες, την αδικία, τον κυνισμό, την στυγνή εμπορευματοποίηση, την εκμηχάνηση του ανθρώπου (εργάτη και αθλητή) σαν εργαλείο που εξυπηρετεί σκοπούς που ανήκουν σε ανώτερη ιεραρχία συμφερόντων από το ταπεινό κίνητρο της διάκρισης και της δόξας. Προσωπικά τουλάχιστον κράτησα την τηλεόραση κλειστή και δεν εντυπωσιάστηκα με κάποιο ρεκόρ, ούτε πανηγύρισα κάποιο μετάλλιο.

Posted in: κόσμος,πολιτισμός