"Στο χορό και στο τραγούδι ο άνθρωπος εκφράζεται ως μέλος μιας ανώτερης κοινότητας, έχει ξεχάσει πώς να περπατάει και να μιλάει και είναι έτοιμος να πετάξει στους αιθέρες χορεύοντας. Στις χειρονομίες του μιλάει το μάγεμα...Ο ευγενέστερος πηλός, το ακριβότερο μάρμαρο, ο άνθρωπος, πλάθεται και κόβεται εδώ!"
-Nίτσε-
Η μουσική είναι τόσο παλιά όσο σχεδόν η γλώσσα. Οι εθνομουσικολόγοι την ορίζουν ως οργανωμένο ήχο με τρόπο ανθρώπινο. Η μουσική είναι Τέχνη και Επιστήμη συνάμα. Οι αρχαίοι έλληνες είχαν ταυτίσει την μουσική με τον χορό, την ποίηση και το θέατρο. Μέσω της μουσικής ο άνθρωπος μπορεί να εκφράσει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τους ήχους που αδυνατεί να εξωτερικεύσει διαφορετικά. Αυτή είναι η πλευρά της Τέχνης, γιατί ως Επιστήμη περιέχει κάποιους κανόνες σχετικά με την μορφολογία, την δομή, την παραγωγή και την χροιά των ήχων. Ο προφορικός λόγος, ακόμη κι η μη λεκτική επικοινωνία δεν μπορούν ν' αποδώσουν όλη την ένταση των συναισθημάτων, ο Λόγος δηλαδή αν και απαραίτητος για την έκφραση νοημάτων, εννοιών και απόδοσης σταθερότητας για τα πράγματα γύρω μας, δεν μπορεί να συμβολίσει την βαθύτερη δίψα της ύπαρξης. Το είδος μουσικής που εκφράζει μια κοινωνία ή είναι επικρατέστερη ουσιαστικά διαμορφώνει και διαμορφώνεται από την κουλτούρα της. Η μουσική προάγει ηθική και αισθητική όπως βέβαια κάθε μορφή Τέχνης. Ένας κλάδος της κοινωνιολογίας που μελετάει την επιρροή και τον ρόλο της μουσικής, η κοινωνιολογία της μουσικής, θεωρεί πως η μουσική διαμορφώνει και διαμορφώνεται από τις δυναμικές της εξουσίας αλλά και τις επικρατούσες ιδεολογίες.