SEPTICFLESH-THE GREAT MASS

Tι μπορείς να περιμένεις από μια μπάντα που έχει κυκλοφορήσει τα "Mystic Places of Dawn", "Esoptron", "Ophidian Wheel" και "Revolution DNA" μέχρι να βγάλουν το κορυφαίο "Sumerian Demons"; Τα καλύτερα. Κι αυτοί διαλύονται προς λύπη όλων. Κι όταν αποφασίζουν να ξαναρχίσουν, ξεπερνούν τους εαυτούς τους με το αριστουργηματικό "Communion". Και λες αυτή είναι η κορυφή τους. Τότε "σκάει"το "The Great Mass" και καλύπτει όλο το χαμένο έδαφος για τους Septicflesh και τους θέτει επικεφαλής γιατί κάνει όλα όσα μας έχει συνηθίσει η μπάντα. Δηλαδή το να πειραματίζονται, να γράφουν τραγούδια-δυναμίτες και ταυτόχρονα να προσφέρουν ένα υψηλό ποιοτικά καλλιτεχνικό έργο που διαφοροποιείται από τα προηγούμενα και συνάμα είναι τόσο, μα τόσο καλό.

Τι είναι το "The Great Mass"; Είναι ο γάμος μεταξύ του death metal και της συμφωνικής μουσικής. Ένας γάμος ανίερος, με αρκετά ατμοσφαιρικά στοιχεία, μυστικιστικούς στίχους και gothic αναφορές. Η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει soundtrack ταινίας τρόμου, με την φιλαρμονική ορχήστρα της Πράγας να παίρνει τον ρόλο των ακραίων riffs με τέτοιο τρόπο που σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Και όταν συνδυάζονται με τα ακραία στοιχεία γίνεται κόλαση. Όλα τα έγχορδα φτάνουν στα όριά τους, αφού η μπάντα έχει ανεβάσει ταχύτητες, όντας ακόμη πιο ακραία αλλά και επιβλητική. Οι κιθάρες είναι heavy-as-fuck και επέστρεψαν για τα καλά τα χαρακτηριστικά τους leads. Τα τύμπανα είναι πιο δυνατά από κάθε άλλη προηγούμενη προσπάθειά τους, αφού ο Φώτης ταλαιπωρεί τα δέρματά τους και τα blastbeats παίρνουν φωτιά. Ο Χρήστος Αντωνίου γι' ακόμη μια φορά έστησε τα ορχηστρικά μέρη άψογα και ο Seth πέρα από το φοβερό artwork, δίνει μια από τις πιο λυσσαλέες του παραστάσεις.

Η παραγωγή του Peter Tragtgren είναι υποδειγματική, αναδεικνύοντας όλα τα όργανα, το βάρος και το βάθος της μουσικής των Septicflesh. Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι η ποικιλία των συνθέσεων.Το μεγαλείο των οποίων ανεβαίνει τόσο από τις πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, όσο και από τα μελωδικά φωνητικά του Σωτήρη τα οποία δίνουν πόντους στο cinematic της ακρόασης. Και αφού λέμε για συνθέσεις, θέλω να αναφερθώ σε όλες, ακ ότι κι αν περιγράψω μόνο αν τ' ακούσετε με τ' αυτιά σας θα καταλάβετε.

Το "The Vampire from Nazareth" μας υποδέχεται με γυναικεία φωνητικά και αργό τέμπο για να μπουν δυναμικά death riffs και η ορχήστρα. Ίσως η πιο προσιτή σύνθεση του δίσκου και πιο κοντά στην λογική του "Communion". Μεγαλειώδες το "A Great Mass of Death", δημιουργεί μια ατμόσφαιρα επικήδειου. Τα καθαρά φωνητικά του Φώτη και κάποια μαγικά γυναικεία οδηγούν την σύνθεση σε ένα σκοτεινό goth\death τραγούδι που κορυφώνεται με τρομακτικό τρόπο, ενώ οι παύσεις ενδιάμεσα σε υποβάλουν. Η μπάντα εκτελεστικά σκίζει. Στο "Pyramid God" τα έγχορδα παίζουν μια μελωδία που παραπέμπει σε ρέκβιεμ και σου καρφώνεται με την μία, ενώ οι κιθάρες ακούγονται σαν μια διαολεμένη εκδοχή των Paradise Lost.



Η ορχήστρα παίζει σε μπαρόκ ρυθμούς για να σου πάρει το κεφάλι το μπάσο. Μανιασμένο το "Five-Pointed Star", βαρύ και μάλλον η ορχήστρα φτάνει στα όριά της για να ακολουθήσει τον up tempo ρυθμό. Το τέλος είναι απρόβλεπτο και εμβατηριακό με τα horns και τα κρουστά. Ακολουθεί το "Oceans of Grey", με περισσότερα black στοιχεία. Οι ρυθμικές κιθάρες κρατούν την δομή, ενώ για ακόμη μια φορά είναι φαινόμενο η ενορχήστρωση. Η χορωδία και τα πιο αιθέρια όργανα δίνουν επική νότα. Αρκετά κοντά στην εποχή του "A Fallen Temple".

Πιο mid tempo το "The Undead Keep Dreaming", με τον Σωτήρη να επαναλαμβάνει "dreaming, dreaming..."  και το υπνωτιστικό refrain. Αρκετά μυστηριώδες σαν θέμα, ιδανικός συνδυασμός μελωδικότητας και ακραίου death. Σπουδαά σύνθεση. Διαφορετικό απ' ότι ακούσαμε ως τώρα το "Rising", με την ορχήστρα να απουσιάζει σχεδόν. Μελωδικό, ίσως σκοτεινό\ρομαντικό και λιγότερο φορτωμένο. Ένα διάλλειμμα, μέχρι το"Apocalypse", που οι μελαγχολικές κιθάρες προσπαθούν να σε γλυκάνουν, αφού το drumming είναι ανελέητο. Οι κλασικές και μεταλλικές επιρροές της μπάντας αποκτούν νέα ενδιαφέροντα σχήματα. Παράξενο το "Mad Architect" με τα κλασικά όργανα να σε κάνουν να νιώθεις άβολα, ενώ τα riffs σφυροκοπούν. Παρανοικά τα φωνητικά του Seth. Και το grande finale με το "Therianthropy", όπου τα καθαρά φωνητικά του Φώτη συμμετέχουν περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο τραγούδι. Εδώ η ορχήστρα μπαίνει στην άκρη και περισσότερο τα synths δημιουργούν μια άλλου είδους ατμόσφαιρα, διαφορετική απ' την ως τώρα προσέγγιση. Σου μένει με την μία.

To "Τhe Great Mass" είναι ότι πιο φιλόδοξο έχουν κυκλοφορήσει οι Septicflesh. Έχει ανέβει επίπεδα σε σχέση με τον προκάτοχό του και σαφώς είναι πιο αντιεμπορικό και ακραίο. Καταφέρνουν να είναι μια κατηγορία μόνοι τους, αφού αυτό που κάνουν μπορεί να μην είναι ΤΟ πρωτότυπο, αλλά μόνο αυτοί το κάνουν τόσο καλά σε όλους τους τομείς. Οι Αθηναίοι βάζουν από κάτω Νορβηγούς και λοιπές δυνάμεις. Έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία, καταπληκτικές ενορχηστρώσεις, έχει ωραίους στίχους, καλλιτεχνική ταυτότητα. Την ορχήστρα την χρησιμοποιούν καλύτερα από τον καθένα, ακόμη και από τους Dimmu Borgir, αφού φαίνεται σαν προέκταση της heavy έτσι κι αλλιώς μουσικής τους.



Τελικά το "The Great Mass" είναι μια συμφωνική εμπειρία, σπουδαιότερη και πιο σκοτεινή από τις περισσότερες αντίστοιχες κυκλοφορίες εδώ και αρκετά χρόνια. Οι ανοιχτόμυαλοι που δεν απορρίπτουν τις κλασικές επιρροές πάνω στις οποίες πειραματίζεται ένα συγκρότημα θα ανακαλύψουν ένα έργο τέχνης που εξερευνά την ίδια την καρδιά του σκότους. Οι Septicflesh φίλτραραν τα καλύτερα στοιχεία τους απ' όλη την πορεία και τα μεταμόρφωσαν σε ένα ηχητικό τέρας που δεν ενδιαφέρεται να γίνει αγαπητό και προσιτό. Αλλά με το που θα το ακούσεις, το απαιτεί. Υποψήφιος δίσκος της χρονιάς.

RATING: 10\10

Posted in: album reviews,atmospheric,death,music,symphonic