Μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες για τον heavy\doom ήχο είναι χωρίς αμφιβολία οι Pentagram. Όπως είναι και υποτιμημένοι, αν και οι ίδιοι ποτέ δεν φάνηκε να ενδιαφέρονται για καταξίωση και λοιπές περιττές έγνοιες που απασχολούν τους κοινούς θνητούς. Η είδηση της επανένωσης και της κυκλοφορίας νέου δίσκου δεν γίνεται να μην τραβήξει την προσοχή οποιουδήποτε αγαπάει αυτή την μουσική. Πριν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε κριτική του δίσκου, αρκεί να πούμε πως είναι φανταστικός και αρκετά δυνατός ώστε ν' αποτελέσει νεκρανάσταση των Pentagram.
O Bobby Liebling, τραγουδιστής τους, μετά από χρόνια εξάρτησης από τα ναρκωτικά είναι επιτέλους καθαρός και επικεντρώνεται στις απολαυστικές του ερμηνείες. Το άλμπουμ ξεκινά με το heavy "Treat Me Right" που θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού. Πίσω στα '80s με hard rock riffs, που κυλάνε τόσο όμορφα και με ζεστό ήχο στην παραγωγή. Και ακολουθούν τα "Call the Man" και "Into the Ground" για να σε εφοδιάσουν με ενέργεια. Συναισθηματική και ατμοσφαιρική η power μπαλάντα "Windmills and Chimes", θα σε αναγκάσει με το που θα το ακούσεις να παρατήσεις ότι κάνεις και να κλείσεις τα μάτια για να ταξιδέψεις αλλού. Πολύ καλό το "8" και ενδιαφέρον το "Everything Turning to Night", όπως και το "American Dream", doom-ίζουν αρκετά και θα ικανοποιήσουν όσους αγάπησαν το υλικό της εποχής του '70. Και το καλό είναι ότι κι εδώ βγαίνει αβίαστα.
Oι κιθάρες είναι όπως πρέπει και εκτός από ρυθμό, βγάζουν κι αυτό το boogie κλίμα όπως στο "Death in 1st Person" ας πούμε το οποίο δοκιμάζει και διαφορετικά πράγματα. Και βέβαια υπάρχει και το heavy rock του "Horseman", αλλά και η ειρωνία του "Nothing Left", ενός τραγουδιού παλαιάς κοπής για το είδος που κλείνει τις...τελευταίες τελετές όπως θα περίμενε κανείς. Το σκοτεινό image που αυτοί και οι Sabbath πρώτα έκαναν αντικείμενο λατρείας είναι εδώ αυθεντικό και απείραχτο.
Το "Last Rites" είναι ότι θα περίμενε κανείς από τους Pentagram αυτή την εποχή. Δηλαδή ένας βαρύ, μουντό, αλλά συνάμα μελωδικό και συναισθηματικό δίσκο που να μην θυμίζει τι χρονιά έχουμε. 40 χρόνια στην σκηνή, αλλά ο τρόπος ζωής τους ήταν αυτός που δεν τους άφησε να φύγουν από τα όρια του undergroud. Ας ελπίσουμε μόνο να αποκτήσουν μετά το καλό συμβόλαιο που έχουν με την Metal Blade κι αυτό που πάντα τους έλειπε: Σταθερότητα.
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
PENTAGRAM-THE LAST RITES
1 σχόλια:
Πολύ καλοί...Μου θύμισαν σαν άκουσμα τους Motorhead! Ωραία η κλασική 80's αίσθηση που βγάζουν τα τραγούδια τους.
Δημοσίευση σχολίου