ΣΥΜΦΩΝΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ:ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Η σημερινή οικονομία δεν δίνει cent για τις κοινωνικές ανάγκες. Οποιαδήποτε ευημερία προς όφελος των πολλών σε λίγα χρόνια θα φαντάζει μακρινή ουτοπία. Το "σύμφωνο ανταγωνιστικότητας", το περίφημο πακέτο για την οικονομική διακυβέρνηση της Ε.Ε. που είναι πρόταση (προς εφαρμογή) της Μέρκελ και του Σαρκοζί, βάζουν το ευρώ πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Οι ευρωκράτες διέγραψαν όλα τα συντάγματα και απαίτησαν από τις κυβερνήσεις να δεσμεύσουν τις χώρες και τους λαούς τους, χωρίς να τεθεί θέμα κριτικής του μέσα από τα εκλογικά σώματα. Αφού οι κεφαλαιούχοι ήξεραν το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων. Και βέβαια καν θέμα συζήτησης στα εθνικά κοινοβούλια, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Έτσι επιβάλουν σε όλες τις χώρες το "σύμφωνο ανταγωνιστικότητας", χωρίς να ενταχθεί σε κανένα σύνταγμα. Υπάρχει τίποτα πιο ολοκληρωτικό; Ποιοι είναι όμως οι βασικοί του όροι;

1.  Το κόστος ζωής δεν θα λαμβάνεται υπόψη ώστε να προσαρμόζονται ανάλογα και οι μισθοί. Αυτό σημαίνει ότι μια επιχείρηση θα μπορεί να καθορίζει τους μισθούς της ανάλογα με τις ανάγκες της, προκειμένου να είναι ανταγωνίσιμη. Ο μισθός μετατρέπεται σε επίδομα εργασίας. Δίνει όσα θέλει ο εργοδότης.

2. Κάθε εργασιακή προστασία που προκύπτει από το εργασιακό δίκαιο κάθε κράτους θα καταργηθεί και οι εργάτες από τρίτες χώρες θα μετακινούνται ελεύθερα κατά την βούληση των πολυεθνικών.

3. Για τις πολυεθνικές που δρουν εντός Ε.Ε. θα βρεθεί ένας ενιαίος τρόπος για νόμιμη φοροαπαλλαγή. Μόνιμη απαλλαγή.

4. Ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής (δηλαδή τον μέσο όρο ηλικίας) κάθε χώρας, θ' αυξάνεται εξίσου η ηλικία συνταξιοδότησης. Η σύνταξη θα είναι ένα απλό επίδομα της πρόνοιας κι όχι το δικαίωμα ενός εργαζόμενου ατόμου.

5. Το σύνταγμα κάθε κράτους σε όλη την Ευρώπη δεν θα συνδέεται με την λαική κυριαρχία, ούτε με την εθνική βέβαια. Έτσι η υποδούλωση στο κεφάλαιο της Ε.Ε. γίνεται και νόμιμα πλέον. Εξάλλου η εθνική ανεξαρτησία λειτουργεί ως σύνδεσμος με την κυριαρχία του λαού.

6. Ολόκληρη η δημοσιονομική πολιτική των χωρών, θα είναι προσανατολισμένη στην εξασφάλιση της ρευστότητας και βιωσιμότητας των τραπεζών. Επομένως το κράτος θα είναι και επίσημα το τσιράκι των τραπεζιτών.

Το "σύμφωνο ανταγωνιστικότητας" περνάει στα ψιλά από τα δελτία ειδήσεων και αποκρύπτεται ο καταναγκαστικός του ρόλος. Είναι ένα φασιστικό κατασκεύασμα που θα απαλλοτριώνει πλέον οτιδήποτε για χάρη του ευρώ, ενός νομίσματος. Η επιβίωση της οντότητας της Ε.Ε. θα είναι πιο σημαντική από την επιβίωση του μέσου Ιταλού, Ισπανού, Πορτογάλου, Έλληνα κοκ. Αυτό προσπαθούν να μας πείσουν με ύπουλο τρόπο οι εκπρόσωποι των αγορών.  Η ίδια η εργασία υποβαθμίζεται σε ένα απλό στατιστικό στοιχείο για μια επιχείρηση. Σε έναν παράγοντα κόστους, σε κάτι αναλώσιμο που πρέπει να μειωθεί η τιμή του.

Η κυριαρχία των λαών θα χαθεί, παραδομένη σε οντότητες που φαινομενικά δεν έχουν πρόσωπο. Ο ίδιος ο ρόλος του λαού δεν θα κατοχυρώνεται -έστω και τυπικά- ως φορέα άσκησης εξουσίας. Αυτή η μεθόδευση αρχίζει με δούρειο ίππο την οικονομική κρίση. Ο έλεγχος θα γίνει ακόμη πιο ασφυκτικός. Η ελευθερία έκφρασης θα περιοριστεί. Θα χτυπηθούν οι συλλογικότητες. Αν δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία, δεν μπορεί να υπάρχει λαική κυριαρχία. Η ίδια η μεθόδευση για αποτροπή της λαικής εξουσίας έχει ύπουλα συντελεστεί πρωτίστως με το κοινοβουλευτικό σύστημα. Δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς "δημοκρατία". Δημοκρατία με "εν λευκώ" εντολή προς την εκάστοτε κυβέρνηση που κάνει ότι θέλει. Αυτή την στιγμή οι εκλεγμένοι των λαών πιέζονται για να παραδώσουν την κυριαρχία αυτών που τους ψήφισαν.

Διαβάστε περισσότερα στο διαφωτιστικό άρθρο του οικονομολόγου Κ. Καζάκη στο περιοδικό "Nexus" που κυκλοφορεί.

Posted in: κοινωνία,πολιτικη,πολιτική,σύστημα