KEEP DREAMING...ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΟΙΚΙΑ

Στην Ελλάδα του Μνημονίου, του ΔΝΤ και της κρίσης, χρειαζόμαστε κάτι νέο να μας εμπνευσει. Δεν γίνεται το μόνο μας όραμα να είναι η απόδραση από την τρόικα. Ούτε όραμα να γίνει το πως θα βγάζουμε χρήματα. Οτιδήποτε έχει σχέση με τα χρήματα δεν είναι όραμα, αλλά επιβίωση ή επιθυμία. Όχι όμως κάτι ύψιστο ή ιδεατό. Κι αυτό είναι το σημαντικό. Σε σχέση με τις κρίσεις σε άλλες χώρες, η ελληνική περίπτωση διαφέρει πολύ, γιατί δεν προκλήθηκε μόνο από την δημοσιονομική σπατάλη. Είναι μια κρίση κουλτούρας η οποία είτε προσπαθεί να μας ενοχοποιήσει όλους ή από το άλλο άκρο να μας απενοχοποιησει όλους, ρίχνοντάς τα στις διεθνείς συνωμοσίες. Κλασικό παράδειγμα δυισμού.



Η χώρα ξόδευε περισσότερα απ' όσο μπορούσε και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις εξελίξεις της υπόλοιπης Ευρώπης. Στο εσωτερικό ης χώρας, ο διαχρονικός διχασμός των Ελλήνων. Από την μία οι "εθνικιστές" και από την άλλη οι "αναρχικοί". Η αναξιοπιστία της πολιτικής σκηνής. Όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε πως κάποιος ενσωματώνεται στον μηχανισμό της εξουσίας. Βέβαια, υπήρχαν (και υπάρχουν) και οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς, όπου πέρα από τις εγχώριες μίζες, οι Ευρωπαίοι υποκρίνονταν όταν από την μια έχουμε ολόκληρο στόλο πολεμικών αεροπλάνων αγορασμένο από αυτούς και από την άλλη μας κατηγορούν για κραιπάλες. Όταν ηθελημένα δεν θέλουν να μειωθεί το κόστος για αμυντικές δαπάνες. Εμείς και η Τουρκία παίζουμε το παιχνίδι τους.

Η Λατινική Αμερική, οι φτωχές χώρες της Ασίας και η Αφρική στο παρελθόν έπρεπε να "μεταρρυθμιστούν". Αυτό συμβαίνει σταδιακά στην Μέση Ανατολή σήμερα. Σκοπός αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι η δυτικοποίηση των κρατών που την υπομένουν. Για να μετατραπούν τα κράτη αυτά σε κοιτίδες της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Ο Milton Friedman και ολόκληρη η οικονομική σχολή του Σικάγο, θεωρούσε πως τα οικονομικά είναι μια επιστήμη σαν την φυσική, που εξετάζει φαινόμενα και ότι είναι αντικειμενική. Βέβαια αποκρύπτουν ότι η οικονομία διαμορφώνεται από ανθρώπους και έχει επιπτώσεις στην ζωή άλλων ανθρώπων. Πάγια τακτική του νεοφιλελευθερισμού. Τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις λοιπόν, θέλουν να βγουν καθαρές από το αιματοβαμένο τους εργαστήρι, όπου τα πειραματόζωα είναι ολόκληροι λαοί.

Η αλλαγή έχει κυρίως να κάνει με την επιβολή των κανόνων διεθνών οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ κι ο ΟΟΣΑ. Κανόνες που δεν εξαντλούνται απλώς στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και στην ανταγωνιστικότητα μέσω του φθηνού εργατικού δυναμικού. Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που θέλουν να πετύχουν, είναι να θέλουμε κι οι ίδιοι μέσα μας να μεταρρυθμιστούμε! Τι σημαίνει αυτό; Να υιοθετήσουμε νέες αξίες οι οποίες δεν θα εξετάζουν τον παράγοντα άνθρωπο, αλλά τι χρειάζεται για να γίνει η δουλειά. Δηλαδή κανόνες που δεν θα έχουν σχέση με την ηθική, αλλά θα συμμορφώνονται με την αγορά.

Φαίνεται πως η εξουσία ανακάλυψε την "κοινωνικοποίηση" και το κράτος πρόνοιας, ως ελεημοσύνη στους λαούς, για να συγκρατήσει τις επιταγές των μαζών. Έπρεπε όλα να θεσμοποιηθούν και η συλλογικότητα να γίνει πολιτική οντότητα. Αν μέσα σ' αυτά είχαμε προσθέσει νωρίτερα τις αγορές, τώρα δεν θα είχαμε ούτε δικαιώματα. Οι αγορές "κατηγορούν" ακόμη και την φύση για αθέμιτο ανταγωνισμό! Η παγκοσμιοποίηση όπως μεταφράζεται σαν αγγελιοφόρος του καπιταλισμού διέλυσε κάθε έννοια δικαίου και εργασιακών σχέσεων. Η ίδια η εργασία απαξιώθηκε και η κοινωνική ζωή των ανθρώπων πέρασε σε δεύτερο και τρίτο πλάνο. Για όσους έχουν εργασία, γιατί οι υπόλοιποι κατατάσσονται στην λεγεώνα των ανέργων. Αλλά όλοι είναι εξαρτημένοι από το κράτος. Και ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι όλο και πιο γερασμένος.

Ο ίδιος ο ανταγωνισμός που επιβάλλουν οι αγορές είναι ένας διανοητικός ιός που οδηγεί μόνο σε άνοιγμα της ψαλίδας των ανισοτήτων. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου αναμένονται ανακατατάξεις σχετικά με την ισχύ και τον παγκόσμιο πλούτο. Κυρίως θα αλλάξει ο τρόπος ζωής. Ο νόμος της ζούγκλας σε πλανητική κλίμακα. Οι πολίτες θα γίνουν πιο φοβισμένοι, η εκπαίδευση πιο αυταρχική, θ' αυξηθούν τα μεταναστευτικά ρεύματα και θα καλλιεργηθεί το έδαφος για φασιστικές πρακτικές.Όλα αυτά φαίνονται ως "σκοτεινές μέρες", αλλά υπάρχει η δυνατότητα για αναζωπύρωση της συλλογικότητας. Δηλαδή η κινητοποίηση των απλών ανθρώπων που θα προκαλέσει "σεισμό" στις αγορές, στα κανάλια, στην καθημερινότητα.

Οι πολίτες που ζούσαν στο περιθώριο από τις κλίκες φαίνεται να προετοιμάζονται. Πρόθυμοι να ανατρέψουν αναλύσεις και στατιστικά στοιχεία.Έτοιμοι να αποτρέψουν νέο σκοταδισμό. Τελευταίο παράδειγμα η πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο. Γιατί όχι και μια παγκόσμια εξέγερση; Είναι η μόνη λύση. Αλλά πρωτίστως απαιτείται αλλαγή στην σκέψη και απεμπλοκή του συλλογικού νου από τις αξίες του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Κυρίως να μπορέσουμε πάλι να ονειρευτούμε. Να μην υποκύψουμε στους μονόδρομους. Να σκεφτούμε άλλους τρόπους υπάρχειν. Να φύγουμε από τα δεσμά της λογικής. Να τολμήσουμε πάλι να φανταστούμε.

Posted in: κοινωνία