Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ

Yπάρχουν στιγμές που νιώθω θλίψη κι άλλες που νιώθω οργή. Συναισθήματα που εναλλάσσονται σε σταθερή συχνότητα. Βλέπω γύρω μου μισαλλοδοξία, βλέπω τον φασισμό να πουλιέται σε όλα τα ιδεολογικά super markets, πολιτικές που συμφέρουν τους ολίγους να προπαγανδίζονται. Πιστέψαμε αυτά που θέλαμε να πιστέψουμε. Μας τάισαν ψέματα και τα φάγαμε. Πιστέψαμε στο ψέμα πως δώσαμε τα φώτα μας σε όλο τον πολιτισμό και δεν μας αγγίζει κανείς. Εξαθλιωμένοι, βίαιοι, φοβισμένοι και διχασμένοι. Θέλουν να μας ξεριζώσουν το συναίσθημα αλληλεγγύης γιατί στις καπιταλιστικές αξίες του ΔΝΤ αυτό δεν βρίσκεται στην λίστα.

Έχουμε αποκτηνωθεί. Από την οδηγική μας συμπεριφορά ως τις καθημερινές συναναστροφές και από την αποβλάκωση που καταπίνουμε αμάσητη από τα ΜΜΕ ως την τρομολαγνεία, φαίνεται πως είμαστε καταδικασμένοι. Καταδικασμένοι να μην κάνουμε καμία ανατροπή, όσο καταπιεστικό, σαθρό και διεφθαρμένο κι αν γίνει ένα καθεστώς. Πριν λίγες ημέρες έληξε η απεργία πείνας των μεταναστών και η υποκρισία περί αξίας της ανθρώπινης ζωής, αυτή που δεν υπολογίζει το σύστημα, φανέρωσε όλη την αρρώστια. "Δεν θέλουμε να πεθάνεις, αλλά πρώτα θα διαπραγματευτούμε". Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς.

Για όλα υπάρχει κόστος, για όλα τιμή, όλα είναι προιόντα με ετικέτα, όλα επηρεάζουν το οικονομικό σύστημα, αλλά πρέπει να μένει ανεπηρέαστη η ανθρώπινή μας υπόσταση. Γιατί θέλουν να την ξεριζώσουν. Να εμφυτέψουν την τάση για προδοσία προς τον συνάνθρωπο, τον άκρατο ατομικισμό. Όλοι τζογάρουν. Τα πάντα αποτυπώνονται σε πίνακες, σε δείκτες, σε λογιστικά σχεδιαγράμματα. Αρκεί μια φυσική καταστροφή ή ένα κοινωνικό φαινόμενο για να παρουσιαστεί το σύνθημα του homo capitalismus: "Μακριά από εμάς κι ας είναι όπου να' ναι". Ο σύγχρονος άνθρωπος όταν δεν βλέπει κάτι στην χώρα του, στην γειτονιά του, στο σπίτι του δεν τον νοιάζει πραγματικά. Αρκεί να γυρίσει κανάλι.

Έτσι συνέβη και με την οικονομική κρίση. Την βλέπαμε να μαστίζει την Αμερική πριν λίγα χρόνια δεν μας ένοιαξε. Έτσι βλέπαμε την εξαθλίωση σε φτωχές χώρες μέχρι που άστεγοι, ναρκομανείς και ζητιάνοι βρίσκονται ξαπλωμένοι σε παγκάκια και πεζοδρόμια της Αθήνας. Αλλά σκύβουμε το κεφάλι, περπατάμε μηχανικά, κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Αφού δεν τους βλέπουν τα μάτια είναι σαν να μην βρίσκονταν εκεί. Έτσι κάνουν και τα μικρά παιδιά. Αυτή η κοινωνική παλινδρόμηση, τα μειωμένα αντανακλαστικά, ώστε να έχουμε ανάγκη κηδεμόνες, είναι μια διαδικασία χρόνων. Τώρα έγινε σεισμός στην Ιαπωνία, ο πυρηνικός εφιάλτης στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου είναι υπαρκτός, αλλά σκεφτόμαστε ότι βρισκόμαστε μακριά.

Στρουθοκαμηλισμός νομίζω λέγεται αυτό. Υπάρχει ελπίδα; Ναι. Ακούω φωνές, διαβάζω κείμενα και βλέπω πως δεν είμαι μόνος. Υπάρχει έξοδος στο τέλος του λαβυρίνθου, αλλά εκεί δεν μας περιμένει ο Μινώταυρος, αλλά ακόμη ένας λαβύρινθος.

Posted in: κοινωνία,σύστημα