Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ!

To 1932 o Huxley έγραψε το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας "Θαυμαστός Νέος Κόσμος" όπου περιέγραφε μια μελλοντική κοινωνία βασισμένη στην γραμμή παραγωγής του Ford. Όλα ήταν τυποποιημένα και το ανθρώπινο συναίσθημα είχε εξαφανιστεί. Τα άτομα ήταν να σαν να έβγαιναν από εργοστάσιο και χωρίζονταν όπως τα προιόντα, σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Μάλιστα σε κάθε άτομο εμφύτευαν συγκεκριμένες σκέψεις και πιστεύω ανάλογα της τάξης που ανήκε και του αφαιρούσαν το...meme της αντίδρασης. Όποιος "παρέκλινε" απλά του χορηγούσαν ναρκωτικές ουσίες για να τον κρατήσουν σε συνειδησιακή καταστολή.

Οι μηχανές παρήγαγαν ακόμη και την μουσική, κάνοντας απάνθρωπη την ίδια την κοινωνία, αφού όλα γίνονταν μηχανικά και αποστειρωμένα. Ο μελλοντικός ολοκληρωτισμός στο βιβλίο του Χάξλευ προέρχεται κυρίως από τον έλεγχο της συμπεριφοράς, από την χειραγώγηση νου και συναισθήματος και την μετατροπή του πολίτη σε ζόμπι. Βέβαια όπως και στις σύγχρονες, αστικές δημοκρατίες, οι άνθρωποι απολαμβάνουν μια υποτυπώδη και επιφανειακή ελευθερία. Ένα άλλο σημαντικό κοινό στοιχείο, είναι η χρήση της τεχνολογίας από την εξουσία για σκοτεινούς σκοπούς, όπως σήμερα γίνεται με τις κάμερες και με την κάρτα του πολίτη.

Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να είναι υποτελείς και να νιώθουν ένοχοι χωρίς λόγο. Η "αποκλίνουσα συμπεριφορά"(ανατριχιαστικούς συνειρμούς κάνω μ' αυτό τον όρο) αντιμετωπίζεται μέσω του φόβου, αν και στο βιβλίο του Χάξλευ, υπάρχουν μέχρι και κέντρα διαμόρφωσης συμπεριφοράς. Η ομοιομορφία είναι αυτή που επιδιώκεται. Φυσικά ο Θαυμαστός Νέος Κόσμος, αποθεώνει την αποβλάκωση μέσω φτηνών θεαμάτων ώστε να κρατά τους πολίτες αδιάφορους στο να ασκήσουν κριτική στο σύστημα. Ο Χάξλευ θεωρούσε επικίνδυνο "εργαλείο" τον κόσμο του θεάματος στα χέρια μιας εξουσίας, αφού μπορεί να μετατραπεί σε εξάρτηση των λαών και να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά σημαντικά ζητήματα.

Οι ανατρεπτικές ιδέες είναι απαγορευμένες στον Θαυμαστό Νέο Κόσμο, γι' αυτό υπάρχει μια ηθική επίπλαστη που θέτει τους κανόνες. Η πολιτική από την άλλη είναι μια σκηνή, όμοια με του θεάτρου. Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τα παρασκήνια και μένουν παθητικοί δέκτες. Ο Θαυμαστός Νέος Κόσμος, έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε όντα που δέχονται την καταπίεση. Μπορείτε να καταλάβετε από τα παραπάνω αν αναφέρομαι στο βιβλίο του Χάξλευ ή στην κοινωνία που ήδη ζούμε; Μήπως ο Θαυμαστός Νέος Κόσμος είναι πραγματικότητα;

Posted in: σύστημα