TRIPTYKON-EPARISTERA DAIMONES

 

Η διάλυση των Celtic Frost μετά από ένα ουσιαστικό reunion και έναν καταπληκτικό δίσκο που στιγμάτισε την προηγούμενη δεκαετία (Monotheist) ήταν αναπάντεχη και απόρροια όσων συνέβαιναν στο εσωτερικό της μπάντας. Η φυσική συνέχεια των Celtic Frost είναι οι Triptykon, και έρχεται για να αναπληρώσει την δίψα μας για νέα μουσική από τον Tom Gabriel Fischer. Όλο το δηλητήριο που κρατούσε μέσα του ο ιθύνων νους ενός από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα στην ακραία μουσική, το διοχετεύει στο καινούριο του "όχημα". Το "Eparistera Daimones" θα μπορύσε να είναι το "Monotheist Part II" αφού η επιθετικότητα, το σκότος και η ατμόσφαιρα, αλλά κυρίως η ποιότητά του μπορούν να συγκριθούν μόνο με το αριστουργηματικό κύκνειο άσμα των C.F. .

Το "Goetia" είναι το ιδανικό άνοιγμα για τον δίσκο και θυμίζει πολύ το "Ground" από το "Monotheist". Το "Abyss Within my Soul" αργό και βαρύ με ένα refrain που σκοτεινιάζει τα πάντα, το "In Shrouds Decayed" πολύ ατμοσφαιρικό κάπως goth και με ένα Tool πέρασμα. Το "A Thousand Lies" είναι βγαλμένο από το "To Megatherion" thrash-άτο, τραχύ και γρήγορο, με τα πιο ακραία φωνητικά από τον Τοm. To "Myopic Empire" είναι εξαιρετικό και τελετουργικό, ενώ το μεγάλο πιάνο και οι γυναικείοι ψίθυροι στα μέσα του το κάνουν πιο ατμοσφαιρικό. Το φινάλε του άλμπουμ μας προσφέρει δύο ύμνους: Το ρομαντικό, θλιμένο αλλά υπέροχο "My Pain" με τα όμορφα γυναικεία φωνητικά, βασισμένο στα πλήκτρα και τον Tom να τραγουδάει με καθαρά φωνητικά. Αντίθετα το "The Prolonging" που διαρκεί κοντά στα 20 λεπτά σβήνει και την τελευταία αχτίδα φωτός που πίστευες πως θα βρεις εδώ μέσα, ενώ οι στίχοι "Αs you perish, I shall live" με τους οποίους κλείνει θα αποτυπωθούν στο πίσω μέρος του μυαλού σου μετά το τέλος της ακρόασης. Τα doom, thrash, black, death, atmospheric υπάρχουν ως μουσικά είδη στο "Eparistera Daimones" αλλά δεν μπορείς να το κατατάξεις σε κανένα από αυτά. Η avant garde νοοτροπία, με μια γοτθική διάθεση και έντονο το στοιχείο του πειραματισμού το ανυψώνει υπεράνω οποιασδήποτε ταμπέλας.

Οι κιθάρες είναι πολύ βαριές και σάπιες, ο Fischer τραγουδάει με πολλούς τρόπους, αλλά ακούγεται πιο ακραίος και ώριμος από ποτέ, οι στίχοι πραγματεύονται την θρησκεία, τον θάνατο και παράξενα συναισθήματα, ενώ είναι αδύνατον να προσπεράσεις το artwork του Giger. Το "Eparistera Daimones" σίγουρα θα είναι στο τέλος της χρονιάς υποψήφιο για να είναι ο κορυφαίος δίσκος. Η σύγκριση με το "Monotheist" είναι αναπόφευκτη αλλά και άδικη. Οι Triptykon μας υπόσχονται πολλά με το ντεμπούτο τους και η προσέγγιση του σκοταδιού με τόσο "αιρετικό" τρόπο σίγουρα θα προκαλέσει. Υπόκλιση.

Posted in: avant garde,black,death,doom,music