ΑΛΩΣΗ

Όταν η δικτατορία της 7ετίας ανατράπηκε, η επερχόμενη δημοκρατία φάνταζε ως η λύτρωση μιας πολυβασανισμένης χώρας. Δύσκολα τότε μπορούσαν να φανταστούν τι θα ακολουθούσε. Μετά από σχεδόν 40 χρόνια είμαστε σε ένα σταυροδρόμι που θυμίζει πολύ την μεταπολιτευτική περίοδο, μόνο που τώρα μπαίνουμε σε σκοτεινό τούνελ, δεν βγαίνουμε. Είναι το τέλος ενός κεφαλαίου της Ιστορίας μας και η αρχή ενός νέου.  Διάβαζα δημοσκοπήσεις πως πάνω από τους μισούς πολίτες παρόλο που διαφωνούν με την νέα χούντα του ΔΝΤ, εντούτοις δεν θα έβγαιναν στον δρόμο να διαμαρτυρηθούν. Τι άλλαξε από το 1974 ως σήμερα; Η κοινωνία μας έγινε πιο ατομικιστική, αποβλακωμένη από τον καταναλωτικό παράδεισο. Κανένα πολιτικό όραμα δεν φαίνεται πιο πειστικό από μια Porsche Cayenne. Η κατάθλιψη έγινε η νόσος της εποχής. Τα αστικά κέντρα οικοδομήθηκαν πρόχειρα, χωρίς κανένα σεβασμό για το περιβάλλον. Οι πόλεις και τα διαμερίσματα έγιναν αφιλόξενα.

Ο ανταγωνισμός έγινε το δόγμα της κοινωνίας. Η χώρα δεν εκβιομηχανίστηκε πριν αποκτήσει κοινοβουλευτικό σύστημα. Η Ελλάδα, μια χώρα που αποτελεί την μαγιά του δυτικού πολιτισμού, δεν ακολούθησε τον Διαφωτισμό, αλλά το παπαδαριό. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μεγαλοεκδότες, έγιναν κράτος εν κράτει, ενώ νεόπλουτοι από τζάκια, δεν χρειάστηκε να δουλέψουν ποτέ. Ο Έλληνας είναι σκληρά εργαζόμενος και τα διάφορα παπαγαλάκια διαδίδουν το αντίθετο. Πόσοι Ευρωπαίοι κάνουν 2 και 3 δουλείες για να τα βγάλουν πέρα και αμείβονται με το ύψος των μισθών μας;

Οι περισσότεροι Έλληνες εργαζόμενοι δουλεύουν για παράσιτα. Ακόμη και η παιδεία ξεπουλήθηκε, έγινε η εκπαίδευση των φροντιστηρίων, ένας ταξικός καθρέφτης. Από την άλλη τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ έγιναν χώροι κομματικής φεουδαρχίας. Η πολιτική έγινε ένα κλειστό κλαμπ για λίγους. Ο συνδικαλισμός έγινε το δεκανίκι της εξουσίας. Οι κυβερνήσεις δεν υπολογίζουν τον λαό, αποκόπτονται από τις κοινωνικές ζυμώσεις, βουτάνε στην διαφθορά, είναι "λίγοι".  Μετά την μεταπολίτευση του '74, ο λαικισμός, η αλαζονεία, η δημιουργία συντεχνιών, ο ναρκισσισμός, ο ψευτο-εντυπωσιασμός εις βάρος της ουσίας, η λογική του "πελάτη" και του καλύτερα "δικτυωμένου" είναι στοιχεία που τα αποδεχόμαστε σαν φυσικά χαρακτηριστικά. Οι πολίτες συνεχίζουν να ψηφίζουν τους πιο αναγνωρίσιμους και αν διεξάγονταν εκλογές τώρα, έχω την εντύπωση πως πάλι τους ίδιους θα ψήφιζαν.

Στις μέρες μας ποια θα είναι η αναλλακτική πορεία; Ακόμη πιστεύετε σε σωτήρες; Όλες οι υποσχέσεις έχουν καεί κι έχουν χρησιμοποιηθεί και ως κάρβουνο. Που είναι αυτός που έχει ευαισθησίες και πείθει για το κοινό ώφελος; Υπάρχει κανένα παραμύθι που να φαντάζει αξιόπιστο πλέον, αφού οι παραμυθάδες τα έχουν εξαντλήσει; Το περιεχόμενο αυτής της κρίσης βρίσκεται βαθιά στην κοινωνία μας και στον καθένα μας. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν εύκολα γιατί στο DNA τους κρύβουν αντιλήψεις και συνήθειες χρόνων. Κάθε άλωση μπορεί να έχει κεκρόπορτα, αλλά το να "αντισταθούμε" εγωιστικά (όπως εγωιστικά ταίσαμε όλα τα παραπάνω) για να βολευτεί η συνείδησή μας, απλά θα είναι ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο που χτίζουμε προς την Ελευθερία.

Posted in: κοινωνία