Οι πραγματικοί τρομοκράτες δεν κρύβονται σε σπηλιές και γιάφκες. Δεν τοποθετούν εκρηκτικά, ούτε πετάνε μολότοφ. Δεν ντύνονται με κουρέλια, ούτε κρύβονται από τα μάτια των πολλών. Οι πραγματικοί τρομοκράτες, φοράνε κουστούμια μερικών χιλιάδων ευρώ, δουλεύουν σε γραφεία, τράπεζες και υπουργεία, σε χρηματιστήρια και σε πολυεθνικές. Οδηγούν γρήγορα αμάξια, έχουν καλοχτενισμένο μαλλί και αρωματίζονται με ακριβά αρώματα. Οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι οι πολιτικοί, οι θρησκευτικοί ηγέτες, οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές. Οι πρώτοι δεν είναι εκπαιδευμένοι για να υπηρετούν τους λαούς, ούτε να τους αλλάζουν την ζωή προς το καλύτερο. Είναι "υπάλληλοι" του ίδιου Συστήματος και όσο κι αν αλλάζουν πρόσωπα στην εξουσία, μοιάζει σαν να αλλάζουν υπάλληλοι σε μια εταιρεία. Το δεύτερο είδος τρομοκρατών πουλάνε πίστη και εμπορεύονται ελπίδες, ενώ οι ίδιοι ζουν ζωή χαρισάμενη. Οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές είναι το μεγάλο καρκίνωμα της κοινωνίας. Εκπροσωπούν έναν μηχανισμό που μπορεί να καταστρέφει χώρες και να αλλάζει την ιστορική πορεία σύμφωνα με τα άπληστα συμφέροντά τους.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Να ξεσηκωθούμε όλοι απέναντι σ' αυτόν τον ζυγό που μας έχει κάνει να ξεχνάμε πως είμαστε Άνθρωποι και η ζωή μας έχει αξία που να πάρει! Εμείς έχουμε την δύναμη, ας πάψουμε να τους στηρίζουμε!
Τρίτη 6 Απριλίου 2010
ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
2 σχόλια:
Έτσι ακριβώς λέγονται και στο ντοκυμαντέρ zeitgeist, πολύ καλή υπενθύμιση και κίνητρο να δουν κι άλλοι το εν λόγω ντοκυμαντέρ.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έτσι δεν λένε; Πιστεύω λοιπόν πως μία αλλαγή είναι εφικτή! Δεν είναι καθόλου έυκολο να συμβεί και το πιο πιθανό να μην προλάβουμε να τη ζήσουμε αλλά η αρχή είναι το δύσκολο!
Το δύσκολο λοιπόν κομμάτι θεωρώ πως είναι το να πιστούν οι άνθρωποι ότι μια αλλαγή είναι αναγκαία και πως η συμμετοχή τους είναι πολύ ουσιατική για να οδηγηθούμε σε αυτήν.
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ περιτρυγυρίζομαι από ανθρώπους που δεν πιστεύουν πως μπορεί να αλλάξει κάτι ενώ δυστυχώς θεωρούν κιόλας ότι "αφού τα πράγματα έτσι είναι γιατί να σκάμε;". Λάθος εντελώς προσέγγιση, γεμάτη ηττοπάθεια και καμία διάθεση για να αποκτήσουμε όσα δικαιούμαστε και όσα αξίζουμε. Γιατί σίγουρα αυτά που αξίζουμε δεν είναι: 700 ευρώ, 8-10 ώρες δουλειά την μέρα, 6 μέρς την εβδομάδα και μηδενικό ελεύθερο χρόνο... Δεν μπορώ να δεχτώ ότι "έτσι είναι"!
Έτσι είναι γιατί κανείς μας δεν κάνει καμία προσπάθεια προς την αντίθετη κατεύθυνση... Δεν είναι ποτέ όμως αργά για να γίνει η αρχή!
Δημοσίευση σχολίου