ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ

Όσοι πλούτισαν κατά την περίοδο της "ευφορίας" συνεχίζουν να μένουν στο απυρόβλητο. Συνεχίζουν να συγκεντρώνουν πλούτο, την στιγμή που όσοι σήκωσαν τον "σταυρό του μαρτυρίου" κατά περιόδους "εθνικών στόχων" καλούνται να γονατίσουν ξανά. Οι πολιτικοί ηγέτες σε όλες της περιόδους της μεταπολίτευσης ζητούσαν λιτότητα και υπομονή καθώς πάντα μας επέβαλλαν εξωτερικοί παράγοντες διαφόρων ειδών πιέσεις. Έτσι έπρεπε να μπούμε στην ΕΟΚ, μετά στην ΟΝΕ, τώρα να ξεχρεώσουμε το χρέος που άλλοι δημιούργησαν. Oι οικονομικά ισχυροί βγάζουν πάλι την ουρά τους απ' έξω, επικαλούνται τις συνέπειες της κρίσης και προσπαθούν να ισχυροποιήσουν την θέση τους. Από την άλλη τώρα που χρειάζεται να φορολογηθεί η ρευστότητα των τραπεζών, οι τράπεζες απαντούν πως "δεν είμαστε φιλανθρωπικά ιδρύματα", ενώ ζήτησαν κρατική βοήθεια όταν χρειάστηκαν. Τα μέτρα της κυβέρνησης δεν αγγίζουν τους επιχειρηματίες που όλα τα προηγούμενα χρόνια πλούτιζαν, ενώ η φορολογία τους μειώθηκε στο μισό, κάτι που επιμελώς κρύβουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Επίσης οι ελληνικές τράπεζες διατηρούνται στις πρώτες θέσεις κερδοφορίας στην Ευρώπη. Και φυσικά συνεχώς πίεζαν τις κυβερνήσεις να λάβουν μέτρα για να διαφυλάξουν τα κέρδη τους. Από την άλλη οι συνδικαλιστές αποδείχθηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι της εξουσίας. Και μιλάω γι' αυτούς που έκαναν τον συνδικαλισμό επάγγελμα, μένοντας μακριά από τα προβλήματα των εργαζομένων.

Τα τελευταία χρόνια τα εργασιακά δικαιώματα και τα κοινωνικά κεκτημένα δέχονται μια ανηλεή επίθεση, με πρόσχημα την κρίση. Τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται και το εργατικό κόστος μειώνεται. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνει, με αποτέλεσμα να έχουμε μια στρατιά προλετάριων νέου τύπου, προσαρμοσμένων στην σύγχρονη εποχή. Το κοινωνικό κράτος που οικοδομήθηκε σταδιακά με τα ασφαλιστικά ταμεία, την κοινωνική πρόνοια, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αλλά και την στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, σταδιακά αποδομείται. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θέλει να ξηλώσει ότι οι λαοί κέρδισαν ιστορικά, προς όφελός τους.  Οι οικονομικοί κύκλοι το μονο που φοβούνται για κάθε χώρα, είναι μήπως και οι κυβερνήσεις υποκύψουν στις πιέσεις των πολιτών.

Αλλά όταν οι πολίτες δέχονται απαθείς τα πάντα, όταν η εξουσία βλέπει πως όλα περνάνε, όταν οι κοινωνικές αντοχές δοκιμάζονται και φαίνεται να έχουν κι άλλο περιθώριο, τότε αφού οι αντιστάσεις μας ολοένα και μειώνονται, τόσο θα υποβαθμίζεται η ζωή μας και η θέση μας στην εργασία. Το Σύστημα μας κοιτά κατάμουτρα και δίχως αιδώ μας λέει: "Μόνο εγώ θα ζήσω, δεν με νοιάζει για εσάς". Η ευθύνη περνάει σ' εμάς πλέον, το νέο προλεταριάτο που δημιουργείται, κάποια στιγμή θα συγκρουσθεί. Το θέμα είναι με ποιον. Το αποτέλεσμα αυτής της ιστορίας δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει. Κι ας μην έχουμε αυταπάτες, τίποτα δεν θ' αλλάξει χωρίς δυναμικές δράσεις.

Posted in: κοινωνία