ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΟΜΠΙ

Οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν και για άλλη μια φορά θα ακούσουμε τα ίδια και τα ίδια λογύδρια, τα ίδια κλισέ και κάποιοι θα τρέξουν να κάνουν καριέρα ως δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, περιφερειάρχες, νομάρχες κτλ επειδή "νοιάζονται για το καλό του τόπου τους". Ποιοι είναι όμως οι πολιτικοί ή οι υποψήφιοι στην Ελλάδα; Είναι αυτοί που ξέρουν που να σταθούν όταν ερχονται οι κάμερες, πως να σταθούν, μάλλον μαντεύουν και το πότε θα καταφτάσουν τα τηλεοπτικά συνεργεία. Ο λαός πεινάει και οι πολιτικοί ανταλλάζουν μεταξύ τους δικαιώματα και υποχρεώσεις, χωρίς να μας ρωτάνε. Υπάρχει πιο ταιριαστή εικόνα για την τυραννική πραγματικότητα που ζούμε;

Το χειρότερο δεν είναι πως οι εκλογές δεν μας αφορούν εδώ και χρόνια σαν διαδικασία, αλλά πως όλοι μπαίνουν στο ίδιο καζάνι. Celebrities, επιχειρηματίες, φασίστες, απολιτικά ζωντόβολα, media-κές περσόνες, ιδεολογικά ανδρείκελα, όλα προιόντα της δικής μας ανοχής. Είναι αντιδημοκρατικό μια ολόκληρη χώρα να δουλεύει για να ταίζει καμιά δεκαριά καριερίστες που δεν παράγουν τίποτα. Που τρώνε σε δεξιώσεις, εξασκούν τα χόμπι τους και ως καλά κομματόσκυλα εργάζονται για να προωθήσουν τον επόμενο αρχηγό τους που θα παλέψει να κερδίσει η παράταξή τους στις εκλογές και να τους επιτρέψει (τι άλλο;) να συνεχίσουν να λαμβάνουν χρήματα χωρίς να κάνουν τίποτα.

Αυτοί που κρατούν τον λαό φτωχό σήμερα, θα είναι αυτοί που αύριο θα του προσφέρουν φιλανθρωπίες, θεάματα, ευεργεσίες και με τις κλασικές μεθόδους της show biz θα προσπαθήσουν να αλλοιώσουν την ιστορία. Το κράτος δεν είναι η μοναδική και αναπόδραστη πραγματικότητα, ώστε να επλίζουμε κάθε φορά πως μόνο με την ψήφο μας θα εκλέξουμε μια ολιγαρχία που θα διορθώσει τις παρασπονδίες της προηγούμενης, με δικές της. Γκρινιάζουμε πως μας κυβερνούν καραγκιόζηδες και μετά βοηθάμε στο να αναλάβει την εξουσία άλλο ένα μάτσο καραγκιόζηδες. Ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες λες και δεν έχουμε διδαχθεί ακόμη από την πείρα.

Μπορούμε να δράσουμε εκτός του κοινοβουλευτικού συστήματος. Πως; Όχι με την βία, γιατί αυτή δυναμώνει και σκληραίνει το Σύστημα. Η λύση είναι η αυτοοργάνωση των τοπικών κοινωνιών και η δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης μεταξύ των κοινοτήτων, χωρίς την μεσολάβηση του κράτους. Αυτό είναι που ως μηχανισμός προσπαθεί να μας πείσει ότι είμαστε ανήμποροι χωρίς την ύπαρξή του και ότι χρειαζόμαστε να εκλέξουμε τα επόμενα ζόμπι του. Αυτά που θα μας βομβαρδίσουν με memes πως η εκλογική διαδικασία είναι σημαντική και προς όφελος του πολίτη και με άλλα φαιδρά. Αυτή η διαδικασία δεν έχει να κάνει με την καθημερινότητά μας. Είναι η πραγματικότητα κάποιων άλλων. Αρχικά χρειάζεται να καταλάβουμε το πρόβλημα και να αμφισβητήσουμε την αυθεντία της εξουσίας, να συνειδητοποιήσουμε τα ψέματα του δόγματός της. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να χτυπήσουμε την κεντρική διοίκηση. Αν υποταχθούμε στην κυβέρνηση τότε είναι σαν να παραδεχόμαστε πως είμαστε αδύναμοι να δράσουμε.

Αν δεν θέλουμε πολιτικά ζόπμι να ορίζουν τις τύχες μας, ας τους γυρίσουμε την πλάτη. Ας παλέψουμε με την δειλία μας που δεν μας επιτρέπει να κινηθούμε εκτός Συστήματος. Αυτός είναι ο δρόμος για μια κοινωνία που θα ορίζεται από την ατομική ελευθερία και τον σεβασμό στην ελευθερία του καθενός. Αν δεν ψηφίσεις δεν είναι δείγμα "αδιαφορίας" όπως παπαγαλίζουν τα φερέφωνα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Όταν δεν ψηφίζεις, ξέρεις πως δεν χρειάζεται να κατηγορήσεις κανέναν, αφού δεν συμμετέχεις στο θέατρο του παραλόγου. Δρας για λογαριασμό σου κι αυτό σε κάνει περισσότερο υπεύθυνο πρώτα απέναντι στον εαυτό σου. Δημιουργήστε αναρχία στο μυαλό και στο σπίτι σας, στην αυλή και στις επιλογές σας. Αναρχία δεν σημαίνει χάος, αλλά ατομική συνείδηση και ανάληψη ευθυνών, συλλογική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. Τα ζόμπι δεν ενδιαφέρονται για τίποτα από αυτά.

Posted in: πολιτικη,πολιτική