ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ (Μέρος 2ο)

Αγάπη: Η ύψιστη Χριστιανική αρετή. Καθημερινά την βιώνουμε στις σχέσεις που έχουν οι Εκκλησίες, οι Ιεράρχες και οι απλοί Χριστιανοί μεταξύ τους.

Άλλοι (οι) οι διαφορετικοί. Και βέβαια δεν κάνουμε διακρίσεις. (Η σωστή φράση: «μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι ομοφυλόφιλοι»).

Αντίσταση: Γενναία και ευγενική στάση, που αφθονεί στην Ελλάδα. «Μετά την Χούντα, όλοι οι Έλληνες δήλωσαν αντιστασιακοί».

ΔΕΚΟ: Κομματικές οργανώσεις με την μορφή κρατικών επιχειρήσεων, που απομυζούν το δημόσιο ταμείο, ταλαιπωρούν και εκμεταλλεύονται τον λαό χειρότερα από οποιονδήποτε κεφαλαιοκράτη.

Δεξιά: Συντηρητική παράταξη που δεν ξέρει τι να συντηρήσει. Συνονθύλευμα ανθρώπων με μόνο σκοπό την αναρρίχηση στην εξουσία. Ούτε πια το πρόσχημα αρχών δεν διαθέτουν. (Άλλωστε όσες είχαν, τις οικειοποιήθηκαν όλες οι άλλες παρατάξεις).

Διορισμός: συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα κάθε Έλληνα.

Έλληνας (ο από 3.000 ετών): Ο τυπικός Ρωμιός είναι λεβέντης, μερακλής, τσίφτης, ασίκης, χουβαρντάς, ντόμπρος, μάγκας, βλάμης, μπεσαλής και καπάτσος. Καμιά φορά τεμπέλης, το ρίχνει στο χουζούρι και στο ραχάτι – μαχμουρλής, στο ντιβάνι, κοιτάει το ταβάνι. Του αρέσει ο παράς, το μπαξίσι, το κέφι και το γλέντι. Άμα τον πιάσει ο σεβντάς ή ο νταλγκάς για καμιά νταρντάνα, γίνεται νταής (μπελάς, ο γρουσούζης!) και άμα τον χτυπήσει ντέρτι και σεκλέτι, γίνεται μπεκρής και τον πονάει ο ντουνιάς. (Όλα τα ουσιαστικά ονόματα αυτού του κειμένου είναι ξένα. Είκοσι πέντε τουρκικά, τρία αλβανικά, δύο ιταλικά και ένα σλαβικό).

Κινητό (τηλέφωνο): Να το χρησιμοποιείτε, αλλά να το βρίζετε (όπως την τηλεόραση). Να σας ενοχλούν τα κινητά (των άλλων). Ύψιστος σνομπισμός: «εγώ κινητό δεν έχω». (Αντικαθιστά το «εμείς τηλεόραση δεν έχουμε», της δεκαετίας του 70 και 80»).

Κώστας: Όνομα μοιραίο για την Ελλάδα. Στο γύρισμα του αιώνα, Κώστας ήταν ο νυν, ο αντί, ο τέως, ο πρώην, ο Πρόεδρος, ο τέως Βασιλεύς…

Μέγας: Επίθετο που συνοδεύει τα ονόματα αυτών που εξολόθρευσαν χιλιάδες συνανθρώπους τους. Ποτέ δεν απονέμεται σε όσους έσωσαν ανθρώπους (Μέγας Παστέρ, Μέγας Φλέμινγκ…).

Μίζα: Κάθε μηχανισμός για να πάρει μπροστά χρειάζεται λάδι και μίζα. Η μίζα κινεί την παραοικονομία η οποία κινεί την οικονομία. Οι Τούρκοι την έλεγαν μπαξίσι αλλά εμείς τους έχουμε ξεπεράσει.

Ομόνοια: Πλατεία της Αθήνας όπου επετεύχθη ο τετραγωνισμός του κύκλου. Η άλλη έννοια της λέξης έχει περιπέσει σε αχρηστία. (Συνώνυμα: ενότητα, συμπόρευση, συναίνεση, ομοψυχία, σύμπνοια, ή «ολοιμαζίΠασόκ» κατά Τζανετάκον).

Πατριωτισμός: Μάσκα που φοράει ο εθνικισμός για να κινείται πιο άνετα.

Ρατσισμός: Ως γνωστόν οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές – και γι αυτό είναι ανώτεροι από όλους τους άλλους λαούς. Εκτός αν πρόκειται για σκυλιά, όπου οι Έλληνες είναι ρατσιστές διότι προτιμούν τις ακριβότερες ράτσες. Αφού κάνουν την επίδειξη τους αγοράζοντας μολοσσούς, πολικά χάσκυ (που λιώνουν στη ζέστη) και ντόμπερμαν, μετά τα αναθέτουν στις Φιλιπινέζες τους.

Σημαία: Σύμβολο του Έθνους. Άλλοι δακρύζουν. Άλλοι σκέπτονται πως είναι ένας έξυπνος τρόπος για τους ηγεμόνες να μην πληρώνουν πια μισθοφόρους.

Τζιπ (η τετρακίνητα ή 4Χ4). Το αυτοκίνητο – κλισέ στο γύρισμα του αιώνα. Must. Πρόκειται για οχήματα εκτός δρόμου που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά εντός δρόμου (και εντός πόλεως). Είναι ογκώδη, δυσκίνητα, ανασφαλή, ενεργοβόρα και αντικοινωνικά. Όμως σε «ανεβάζουν» με τον όγκο και το ύψος τους. Κάνουν τους άντρες να νιώθουν πιο άντρες και τις γυναίκες να νιώθουν άντρες. Ισχύει ο κανόνας: όσο πιο λεπτοκαμωμένη η γυναίκα – τόσο πιο ογκώδες το τετρακίνητο.

Aπό το “Ειρωνικό Νεοελληνικό Λεξικό” του Ν. Δήμου

Posted in: διανοητικοί ιοί,χιούμορ