PAIN OF SALVATION-ROAD SALT ONE:IVORY

Οι P.O.S. dεν είναι απλά ένα progressive metal ή rock συγκρότημα. Είναι το όχημα των αναζητήσεων του Daniel Gildenlοw, είναι μια ομάδα καλλιτεχνών. Το ανήσυχο πνεύμα των οποίων φαίνεται πως υπερτερεί της ανάγκης τους για εμπορική καταξίωση ή μαζική αποδοχή. Οι P.O.S. σε πείσμα των καιρών δεν παράγουν μουσική, αλλά δημιουργούν μουσική. Δεν ανήκει το Road Salt ούτε στο metal, ούτε στο rock, ούτε πουθενά. Είναι καλή μουσική με όραμα. Κανείς δεν περίμενε αυτή την αλλαγή στον ήχο τους. Ακόμη και το εξώφυλλο που μοιάζει πολύ με το αντίστοιχο των Rainbow πριν 40 περίπου χρόνια, σου κλείνει το μάτι ότι το ρετρό εδώ θα το αγαπήσεις γιατί το αγαπάνε και οι POS.

Το "No Way" που ανοίγει είναι καθαρά Beatles, το  "She Likes To Hide" είναι ένα αργό κομμάτι με μια όμορφη μελωδία, το "Sisters" είναι ένα μαγικό τραγούδι όπου η υπέροχη ερμηνεία του Daniel και η δραματική του ατμόσφαιρα κορυφώνονται σταδιακά. Το "Of Dust" είναι εύθραυστο και σπαρακτικό με την ερμηνεία του Gindelow να καθηλώνει. Το "Tell Me You Don’t Know" είναι blues και απολαυστικό, ενώ το περίεργο "Sleeping Under The Stars" με την καρναβαλίστικη ατμόσφαιρα και τους ιδιαίτερους στίχους είναι όσο προοδευτικό δεν πάει. Στο "Darkness Of Mine" οι ταχύτητες πέφτουν, η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει, το refrain και τα πλήκτρα βγάζουν ένα κλίμα noir. Το "Linoleum" πάλι είναι το πιο δυνατό και σκληρό τραγούδι του δίσκου με τις ηλεκτρικές ν' ακούγονται περισσότερο από ποτέ. Το "Curiosity" είναι η πιο "χαρούμενη" στιγμή που θυμίζει αρκετά Led Zeppelin. Το "Where It Hurts" είναι πολύ αργό, αλλά επενδύει στο συναίσθημα, ενώ το "Road Salt" είναι παράξενο και αφαιρετικό. Το "Innocence" που κλείνει τον δίσκοείναι ένα πικρό άσμα.

Μεγάλες ερμηνείες, στοιχειωτικές μελωδίες, πλημμύρα συναισθήματος, ατμόσφαιρα βγαλμένη από τους πειραματισμούς του rock των '70s. Οι POS θα διχάσουν πολύ μ' αυτή την κυκλοφορία. Αυθεντικοί, απόμακροι από τα στεγανά του τι σημαίνει μουσική εξέλιξη, έχουν απαρνηθεί τον ίδιο τους τον ήχο και είναι εντελώς αντιεμπορικοί. Βασιζόμενοι στην φωνάρα του Gildenlow, την ψυχεδέλεια και μερικά όργανα όπως το tambourine, το mellotron, τις ακουστικές κιθάρες, την μπαλαλάικα, το βιολί, το μαντολίνο, το πιάνο και θέτοντας την ηλεκτρική κιθάρα σε δεύτερο πλάνο, δημιουργούν ένα άλμπουμ τόσο λιτό, μα με τόσα χρώματα και τόσο μεγαλειώδες. Το πάθος που αναβλύζουν οι νότες σε μαγνητίζει και η διάθεση είναι ρομαντική. Οι τουρίστες ακροατές θα το μισήσουν. Οι υπόλοιποι θα κερδίσουν ένα διαμάντι για την δισκοθήκη τους και το ιδανικό soundtrack για τα βράδια. Και μόνο που σκέφτομαι πως θα κυκλοφορήσει μες στην χρονιά και το Road Salt 2, ανατριχιάζω.

Posted in: music,progressive