Κάπου ανάμεσα στους Metallica, τους Alice in Chains και το groove του nu metal βρίσκονται οι Godsmack. Ένα συγκρότημα που τιμάει τον αμερικάνικο ήχο και έχει αυθεντικό τσαμπουκά. Ο προηγούμενος δίσκος τους, το "IV" είναι κατά την γνώμη μου ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει. Στο "The Oracle" δείχνουν πιο επιθετικοί και η επιρροή από Metallica (ιδιαίτερα της Load περιόδου) φαίνεται πιο έντονη από ποτέ.Οι ρυθμοί είναι δυνατοί, με τις κιθάρες να ακούγονται βρώμικες και ογκώδεις, ενώ ο Sully Erna είναι απολαυστικός φέρνοντας στον νου James Hetfield. Οι Godsmack δεν έχουν ως προτεραιότητα τον ηχητικό πειραματισμό αλλά να γράψουν καλά και δυναμικά τραγουδια. Σ' αυτό το 5ο άλμπουμ τα καταφέρνουν μια χαρά και με μια ογκώδη παραγωγή. Γενικά ξέρεις τι πρόκειται ν' ακούσεις. Τραγούδια σαν το "Cryin' Like a Bitch", το "Devil's Swing" με την φυσαρμόνικα, το "Love, Hate, Sex, Pain" που ακούγεται και λίγο πιάνο και το "Shadow of a Soul" έχουν πορωτικά refrains, αλήτικο attitude και θυμό.
Γενικά οι Godsmack δεν βασίζονται στην εγκεφαλικότητα αλλά στην τεστοστερόνη. Υπάρχει βέβαια και το mid tempo "What If" αλλά και το ομώνυμο του δίσκου που είναι ένα 6-λεπτο instrumetal που θυμίζει τα αντίστοιχα των Metallica σαν ατμόσφαιρα, με το τσέλο να το κάνει μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια, εντελώς διαφορετικό απ' ότι έχει γράψει η μπάντα. Γενικά το "The Oracle" είναι ένας δίσκος που μεγαλώνει μέσα σου όσο τον ακούς, λόγω της αμεσότητάς του. Βέβαια όλα τα τραγούδια θα μπορούσαν να είναι σε οποιαδήποτε προηγούμενη κυκλοφορία τους, αλλά αν το ζητούμενο είναι το κοπάνημα, οι Godsmack έκαναν πάλι καλά την δουλειά τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου