Ο ΚΑΝΑΠΕΣ ΣΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

Τόσα χρόνια μαθημένοι στην αφασία. Κατανάλωση, καταφύγιο στον καναπέ, βλέπαμε σκηνές βίας σε άλλες χώρες και τρώγαμε ποπ κορν. Η κοινωνική αναταραχή είχε γίνει θέαμα. Από την άλλη τόσα προιόντα έδιναν το "αντίδοτο", εκεί που ο καθένας έβλεπε την "συντέλεια" μέσα από την οθόνη του, γύρναγε με το κουμπί σε έναν άλλο κόσμο που μπορούσε να δει πλούσια σπίτια, λαμπερές οδοντοστοιχίες και ακριβά αυτοκίνητα. Μετά ένιωθε πως είχε το δικαίωμα να συμμετέχει με το να ψωνίσει, να επιλέξει "δημοκρατικά" τι θέλει από το ράφι.Σήμερα κι αυτή η ψευτοασφάλεια εξατμίστηκε. Η λογική σκέψη έχει πανικοβληθεί. Οι άλλες χώρες παρακολουθούν από τα δικά τους τηλεοπτικά δίκτυα την εικόνα της Ελλάδας και ανακουφίζονται, όπως εμείς κάποτε που λέγαμε "ευτυχώς δεν είμαστε Αργεντινή". Έxουμε τα μάτια μας σε οθόνες, τα δάχτυλά μας σε πλήκτρα κάθε μορφής.Υπάρχει κοινωνία πολιτών; Αμφιβάλω το τελευταίο διάστημα. Έχουμε κατακερματιστεί σε ατομικά συμφέροντα. Δεν μπορούμε προς το παρόν να δημιουργήσουμε οργανωμένα κοινωνικά δίκτυα.

Έχουμε κουραστεί; Πιθανόν. Από τι; Μάλλον από τις συνεχόμενες απογοητεύσεις αλλά και από της ίδιας μορφής κινητοποιήσεις. Εξάλλου τόσα χρόνια οι διαδηλώσεις οργανώνονταν από συνδικάτα και παρατάξεις, ως πολίτες δεν έχουμε ακόμη την συλλογική συνείδηση και την ωριμότητα (ως σώμα πολιτών) για να δράσουμε δίχως κηδεμονίες. Έτσι έχουν εκπαιδευτεί οι πολίτες, έτσι έχουν συνηθίσει οι αγώνες. Είμαστε λοιπόν στο εξής σταυροδρόμι: Ή ξεβολεύεσαι από τον καναπέ ή όπου να' ναι θα στον πάρουν και αυτόν.

Posted in: κοινωνία