Αν από αίσθημα αδικίας και προκατάληψης τα βάλουμε με τους δημόσιους υπαλλήλους; Αν από οργή τα βάλουμε με τους βουλευτές; Αν τα βάλουμε με τους επιχειρηματίες που δεν φαίνεται να έχουν κοινωνικές ευαισθησίες; Aν οι άνεργοι τα βάλουν με τους εργαζόμενους; Οι πολίτες με τους δημοσιογράφους; Οι συνδικαλιστές με τα ΜΑΤ; Τι θα βγει αν χύσουμε κι άλλο αίμα; Όλοι στρέφονται εναντίον όλων.Καθένας μας, ανάλογα με την υποομάδα που ανήκει εκφράζει μια άλλη οπτική, αλλά και μια διαφορετική πλευρά του ίδιου του Συστήματος. Οι ερμηνείες διαφέρουν, ανάλογα με το πως θέλει να πλάσει ο καθένας την πραγματικότητα για λογαριασμό του. Μίσος, φθόνος, κατάθλιψη, όχλος, μαυρίλα. Λόγια που αναιρούν και αναιρούνται. Όλοι είμαστε βιδωμένοι στην θέση μας, δεν κινούμαστε προς άλλες απόψεις, όχι για να τις ασπαστούμε, ούτε καν για να τις καταλάβουμε. Αν η ελευθερία του καθενός τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου, τότε και η αλήθεια του καθενός τελειώνει εκεί που αρχίζει το ψέμα του άλλου και τούμπαλιν.
Υπάρχει χώρος για κριτική σκέψη; Δεν καταλαβαίνω γιατί φτάσαμε ως εδώ. Καθημερινά πεθαίνουν ψυχές, χάνουν τα όνειρά τους. Έχουμε συνηθίσει στην αποκτήνωση κι αυτό το φοβάμαι. Ανοσία στην κακοήθεια και στην εγκλωβισμένη στα στατιστικά λογική. Όλες αυτές τις μέρες αυτό που αποκόμισα είναι πως δεν θέλουμε ψύχραιμες φωνές, θέλουμε σκοτάδι, συνομωσίες, παραλογισμούς, αίμα, βία, καχυποψία, έκρηξη. Αν δεν γίνει μια οντολογική επανάσταση, μια συνειδησιακή αφύπνιση, αν δεν ανακαλύψουμε νέους τρόπους ζην και υπάρχειν, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Η όποια επανάσταση για να αποκτήσει στέρεες βάσεις χρειάζεται να έχει θεμέλια στην παιδεία και τον πολιτισμό. Από εκεί χρειάζεται να ξεκινήσουμε.
Αποφάσισα λοιπόν να μην ασχοληθώ με τίποτα το προσεχές διάστημα που να θυμίζει αυτή την μαυρίλα που παρατηρούμε όλοι γύρω μας. Θέλω να καθαρίσω το μυαλό μου από τα αρνητικά μιμίδια. Η Φιλοσοφία, η Τέχνη, η Μουσική, το Παράξενο και η Φαντασία θα με βοηθήσουν σ' αυτό. Χθες έγινε σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή για την περίπτωσή μας. Είναι η συνομωσία της σιωπής, που όλοι ως συμμέτοχοι σ' αυτήν την κοινωνία έχουμε συναινέσει. Δεν χρειάζεται να σιωπήσουμε κατόπιν σχεδίου, μας έχει εκπαιδεύσει το Σύστημα σε αυτό. Aς ψάξουμε ο καθένας μέσα του.
1 σχόλια:
Έλα ντε!Μήπως όλα αυτά τα χρόνια σιωπή δεν κάνουμε;Μαθημένοι είμαστε σε αυτού το είδους την συμπεριφορά. Καλό είναι να αποστασιοποιηθούμε λίγο από όλα αυτά που συμβαίνουν, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να επανέλθουμε με πιο καθαρή οπτική και τρόπους δράσης.
Δημοσίευση σχολίου