NEVERMORE-THE OBSIDIAN CONSPIRACY

Πέντε χρόνια είναι πολλά. Αλλά όταν είναι να περιμένεις νέο δίσκο από τους Nevermore, αξίζει η αναμονή. Ειδικά με το "This Godless Endeavor" οι Nevermore ταρακούνησαν τον κόσμο τόσο από μουσικής πλευράς, όσο και μέσω των προφητικών στίχων του Warrel Dane. Από τότε συνέβησαν πολλά, όλα τα μέλη αντιμετώπισαν τους προσωπικούς τους δαίμονες, ενώ πέρσι ο Warrel Dane κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ενώ και ο Jeff Loomis μας παρουσίασε την πρώτη του instrumetal κυκλοφορία. Τι σχέση έχουν όλα αυτά; Απ' ότι φαίνεται μεγάλη, αφού επηρέασαν στην δημιουργία του "The Obsidian Conspiracy". Ακούγοντας τον δίσκο μου φάνηκε πως ακούω τους Νevermore με τον Warrel Dane. Το προσωπικό του άλμπουμ φαίνεται να αποτέλεσε τον οδηγό για την ηχητική κατεύθυνση του συγκροτήματος. Ας μιλήσουμε για τις συνθέσεις:

"The Termination Proclamation": Καλό ξεκίνημα, γνώριμα riffs και μια αλλαγή στο refrain που θυμίζει το "Narcosynthesis". Υπέροχο το solo πριν το τέλος. Ένας μηδενιστικός ύμνος.

"Your Poison Throne":  Επίσης καλό τραγούδι, με τον Warrel, να αλυχτά, ωραίος ρυθμός και αλλαγές.

"Moonrise": Απίστευτα κολλητικό τραγούδι, heavy, με το μελωδικό refrain να ζηλεύει την αίγλη του "The Heart Collector". Από τις καλύτερες ερμηνείες του Warrel.

"And the Maiden Spoke": Mελωδικά riffs, αλλά και heavy ρυθμοί. Το refrain καλό, όπως και οι αλλαγές.

"Emptiness Unobstructed": Μαζί με το "Moonrise" είναι τα πιο συναυλιακά τραγούδια, αυτά που θυμάσαι κι όχι άδικα, αφού το εξαιρετικό refrain και οι ακουστικές κιθάρες στα κουπλέ, σου αποτυπώνονται.

"The Blue Marble and the New Soul": Μπαλαντοειδής σύνθεση, θλιμένη, χτίζεται αργά-αργά και παρόλο που δεν είναι κακή, την θεωρώ από τις αδύναμες στιγμές του άλμπουμ.

"Without Morals": Αν και το refrain δεν είναι άσχημο, ως γενικό σύνολο πάσχει από μια αίσθηση του "κάπου το έχω ξανακούσει από τους Nevermore".

"The Day You Built the Wall": Ίσως πιο doom, με μια θεατρική ερμηνεία να στοιχειώνει την ατμόσφαιρα. Οι στίχοι εξαιρετικοί. Sanctuary meets Candlemass;

"She comes in Colours": Ξεκινάει ακουστικά και συνεχίζει με μια δομή βγαλμένη από τον προηγούμενο δίσκο κι ένα συναισθηματικό refrain. Όμορφο.

"The Obsidian Conspiracy": Ωραίο riff, αυξημένες ταχύτητες και κοψίματα, ένα thrash τραγούδι που θυμίζει τις καλές στιγμές του "This Godless Endeavor" και του "Enemies of Reality". Δυνατό κλείσιμο.

Γενικά περίμενα περισσότερα, αφού είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και πιστεύω πως μπορούσαν να δώσουν κι άλλα. Αν έπρεπε να το συγκρίνω με κάποιο παλαιότερο δίσκο τους, θα έλεγα πως μοιάζει πιο πολύ στο "Dead Heart in a Dead World". Οι συνθέσεις είναι πιο εμπορικές και προσιτές. Αυτό δεν είναι κακό, αφού από τεχνικής πλευράς οι Nevermore παρουσιάζονται άψογοι, ξέρουν να γράφουν καλά τραγούδια, αλλά έχουν απωλέσει την παλιά καυστικότητά τους. Ωστόσο ο Warrel είναι απολαυστικός για ακόμη μια φορά, ψιθυρίζει, οργίζεται, κλαίει, υμνεί, αφηγείται...ακόμη και τον καιρό να λέει με τον δικό του τρόπο, είναι μοναδικός. Αλλά θα ήθελα να τον ξανακούσω να τραγουδάει και πιο τσιριχτά. Ο Loomis είναι παιχταράς το ξέρουμε, ο Sheppard παραμένει σταθερά έξυπνος μπασίστας, ενώ ο Van Williams, ένας δυνατός drummer, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο. Νομίζω πως όταν οι Nevermore έχουν δεύτερο κιθαρίστα, αποκτούν επιπλέον δυναμική.

Δοκιμάζουν να γράψουν πιο άμεσα τραγούδια και το κάνουν καλά, δίνουν περισσότερο έμφαση στην μελωδικότητα και την τραγουδοποιία, αλλά αδικούν κάπως την "αιχμηρή" μεταλλική τους φύση. Οι progressive πειραματισμοί έχουν μειωθεί. Συνοψίζοντας, το "The Obsidian Conspiracy" είναι απλά καλό άλμπουμ για τα υψηλά στάνταρντς των Nevermore, αλλά καλύτερο από τους περισσότερους δίσκους που κυκλοφορούν εκεί έξω. Το πιθανότερο να διχάσει περισσότερο από οποιονδήποτε προηγούμενο δίσκο τους. Πάντως "μεγαλώνει" μέσα σου. Είναι Nevermore κι αυτό μας αρκεί!

Posted in: music,power,progressive,thrash