Oι Αnathema είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά και του ελληνικού κοινού. Με δίσκους ορόσημα σαν τα "Alternative 4" και "Judgement" μίλησαν στις πιο προσωπικές μας σκέψεις, έδωσαν υπόσταση στο άυλο, μέσω μουσικής. Έχοντας περάσει 7 ολόκληρα χρόνια από το υποτιμημένο "A Natural Disaster" βολόδερναν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κάνοντας όλους να πιστεύουν πως διαλύθηκαν.
Κι όμως οι Anathema παρά τις δυσκολίες, τα προσωπικά τους προβλήματα και τις τριβές στο εσωτερικό της μπάντας, επιβίωσαν. Κι όχι μόνο, αλλά η συνεργασία τους με τον "Μίδα" Steven Wilson τους έδωσε το φιλί της ζωής και την δυνατότητα να παρουσιαστούν με νέο πρόσωπο. Aπό τις πρώτες νότες τα έντονα συναισθήματα που πάντα ήταν όπλο των Anathema σε κατακλύζουν. Το κακό με τους Anathema είναι ότι πάντα προσπαθούσαν να γίνουν αποδεκτοί σε μεγάλο ακροατήριο, σε εμπορικό κοινό και δεν το κατάφεραν όχι επειδή δεν είναι μεγάλοι μουσικοί, αλλά γιατί η ποιότητά τους είναι "καταραμένη" να απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό.
Ξεκινάμε με το "Thin Air" που φαίνεται πιο οργισμένο, στο νοσταλγικό "Summer Night Horizon" κι από εκεί στο ταξιδιάρικο "Dreaming Light". Το "Everything" με τα γυναικεία φωνητικά είναι πιο τρυφερό, όπως και το ρομαντικό "Angels Walk Among Us" που για κάποιο λόγο μου θύμισε το "Angelica". Το "A Simple Mistake" είναι φορτισμένο (αλλά ποιο τραγούδι εδώ μέσα δεν είναι;), ενώ και τα υπόλοιπα τραγούδια σε ταξιδεύουν με την ατμόσφαιρα που οι Anathema ξέρουν να δημιουργούν ανεξαρτήτως του τρόπου που επιλέγουν κάθε φορά για να εκφραστούν. Τα φωνητικά του Vincent είναι αέρινα, όπως και τα φωνητικά της Lee. Το rhythm section έχει χρήσιμο ρόλο, ενώ δεν λείπουν και κάποια solos που "στάζουν" συναισθήματα.
O δίσκoς συνολικά κινείται στα νερά του post rock ήχου και κάπως σ' αυτόν του alternative, με τις συνθέσεις να βασίζουν πολλά στα όμορφα πλήκτρα. Η ατμόσφαιρα και η συναισθηματικότητα είναι ποτισμένες με το πνεύμα των Pink Floyd και κάπως με των Porcupine Tree. Δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν "Alternative 4" δεν μιλάω καν για παλαιότερες κυκλοφορίες. Αλλά αν αγαπάς τους Anathema το "We Are Here, Because We Are Here" θα σε αγγίξει. Αν τους έχεις ακόμη στην καρδιά σου, κάτι θα σκιρτήσει μέσα σου, δεν μπορεί. Το κυριότερο; Ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί την επιστροφή μιας πολυαγαπημένης μπάντας και που σου μεταδίδει μια ανθρωπιά. Αξίζει την προσοχή μας. Δίσκος-καταφύγιο.
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
ANATHEMA-WE ARE HERE, BECAUSE WE ARE HERE
4 σχόλια:
Το άκουσες εεεε;;;
Άντε, ανυπομονώ....
με δαύτους μεγαλώσαμε ρε γαμώτο :)
(και όντως πολύ υποτιμημένο το nat.disaster)
Άκουσα 2 τραγούδια και μου φάνηκαν πολύ πολύ καλά!Ειδικά το Dreaming Light ήταν πολύ όμορφο γεμάτο μελωδίες.Οι Anathema είναι αγαπημένο συγκρότημα ούτως ή άλλως...
Συγκροτηματάρα από τα λίγα και γω τους ανακάλυψα πέρσι το καλοκαίρι κατέβασα την δισκογραφεία τους και τους ακούω πολύ συχνά.
@Βalidor:Ναι, πιο χαλαρό, αλλά αφού σου άρεσε το A Natural Disaster, θα σ' αρέσει κι αυτό :)
@Vampirela:Ναι πολύ όμορφες μελωδίες. Μου φαίνεται πως με τους Anathema συμβαίνει κάτι μαγικό. Ο καθένας μέσα από την μουσική τους αισθάνεται δικά του βιώματα.
@Τάσος: ;)
Δημοσίευση σχολίου