METALLICA-DEATH MAGNETIC

Και η μεγάλη στιγμή έφτασε! Το νέο album των Metallica είναι εδώ και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα το ακούσει κάποιος χωρίς προκατάληψη με όσα έχουν προηγηθεί και κυρίως με το ανεκδιήγητο "St.Anger". Κυρίως όλοι θα σπεύσουν να δικαιώσουν εαυτούς είτε πίστευαν πριν ακούσουν τον δίσκο ότι θα είναι γαμάτος, είτε ότι θα είναι πατάτα. Κοινώς όλοι είναι έτοιμοι να κράξουν. Κυρίως όλοι εκείνοι οι μεταλλοπατέρες που περιμένουν να θάψουν την κάθε κυκλοφορία ενός μεγάλου συγκροτήματος με περισσή ευκολία, αχαριστία και έλλειψη σεβασμού. Εντάξει δεν χρειάζεται να πούμε για την ιστορία των Metallica στην μουσική γενικότερα, ούτε για το τι προσέφεραν στο thrash στην δεκαετία του '80, ή κυκλοφορώντας δισκάρες όπως το "Βlack Album" και το "Load" στα '90s όταν χαμήλωσαν τις ταχύτητες και έγιναν πιο rock και mainstream. Μετά από το κακό διάλειμμα με τα "Reload" και κυρίως με το "St.Anger" οι Metallica φαίνεται πως μπορούν να ξαναβρούν τον χαμένο εαυτό τους.

Πριν περάσουμε σε παρουσίαση κάθε κομματιού χωριστά, να πούμε ότι η ακρόαση του δίσκου φέρνει στο μυαλό κάτι μεταξύ του "...Αnd Justice for All" στο ότι είναι κυρίως thrash και "Load" στις πιο ροκάδικες στιγμές του και στο στυλ του.Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δανείζεται στοιχεία απ' το "Black Album" και το "Master of Puppets". Επίσης ότι οι 7 από τις 10 συνθέσεις διαρκούν πάνω από 7 λεπτά και σε αρκετές απ' αυτές η μπάντα ακούγεται σαν να τζαμάρει σε ορισμένα σημεία. Ο Ulrich φαίνεται να έχει δέσει πιο πολύ με τον Trujilo, o Ηammet συνεχίζει να σπέρνει riffs και ο Hetfield ακούγεται αγριεμένος όπως παλιά, αλλά τραγουδάει και όπως στο "Load" ή απλά βρυχάται. Πάντως βγάζει κάτι από την (καλώς εννοούμενη) αφέλεια και την άγνοια κινδύνου των πρώτων ημερών του group, αν και ξεκάθαρα φαίνεται να έχει χάσει την φόρμα του λόγω ηλικίας. Ένσταση στην παραγωγή που μοιάζει παλιομοδίτικη, τέλοσπάντων μπορεί να έγινε και επίτηδες αυτό.

Το "That Was Just Your Life" είναι ένα πολύ καλό άνοιγμα του δίσκου, τσαμπουκαλίδικο και thrashy με το riffing να έχει ατμόσφαιρα '80's. Το "Τhe End of the Line" ξεκινά με ένα rock riff για να δώσει την σκυτάλη σε διπλή κιθαριστική επίθεση από Hetfield και Hammet ενώ στην μέση έχει και ένα wah-wah solo, πριν απ' το τέλος οι ρυθμοί πέφτουν και ο James τραγουδά αλα "Load" για να μπει δυναμικά ξανά το refrain. Το "Βroken, Beat & Scarred" που ακολουθεί συνεχίχει στους thrash ρυθμούς των προηγούμενων αλλά υπάρχει ένα southern feeling. Το "The Day that never comes" είναι μια μπαλαντοειδής σύνθεση που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε "One" και "Fade to Black", προσωπικά την θεωρώ από τα μέτρια σημεία του δίσκου, αλλά τουλάχιστον έγραψαν μία μετά από χρόνια. Το "All Nightmare Long" αρχίζει σαν το "Enter Sandman" και μετά χώνει! Αυτό το κομμάτι είναι σίγουρα από τα καλύτερα του δίσκου. Το refrain πορώνει άσχημα! Το "Cyanide" ένα ακόμη thrash τραγούδι, θυμίζει λίγο το στυλ των τραγουδιών του "St.Anger" αλλά κοπανάει μετά από ένα mid-tempo couplet. Το "The Unforgiven III" απ' τα πολυαναμενόμενα τραγούδια μόλις ανακοινώθηκε το tracklisting, δεν έχει σχέση με τα δύο προηγούμενα παρά μόνο στιχουργικά. Αρχίζει με πιάνο και horns, καθαρά αρπίσματα στην κιθάρα και σταδιακά χτίζεται. Όμορφη σύνθεση αλλά δεν προκαλεί την ανατριχίλα του "Unforgiven". Το "The Judas Kiss" είναι μια heavy metal σύνθεση με πωρωτικό refrain. Το "Suicide & Redemption" είναι μια 10-λεπτη instrumetal σύνθεση αρκετά καλή, λες να θυμήθηκαν το "Orion" ; Το "My Apocalypse" είναι ένα καλπάζον thrash (κι όμως και αυτό) τραγούδι που θυμίζει τις πρώτες τους μέρες, ίσως να μην έπρεπε να μπει στο τέλος του album, τέτοιο τραγούδι έχουν καιρό να γράψουν οι Metallica από θέμα διάθεσης.

Το"Death Magnetic" παρουσιάζεται ως το ξύπνημα ενός γίγαντα. Δεν θα σας εκπλήξει, αλλά ακούγεται σκληρό, πιο ισορροπημένο και προσανατολισμένο σε μια συγκεκριμένη πορεία. Όσοι νόμιζαν τους Metallica ξοφλημένους καλύτερα να αναθεωρήσουν. Δεν είναι το αριστούργημα, ωστόσο αντλεί δύναμη από το παρελθόν τους, φαίνεται πως κι οι ίδιοι επιθυμούν μια στροφή που λογικά θα γίνει σταδιακά. Κάποιοι θα τους κατηγορήσουν για πισωγύρισμα, λογικά θα είναι αυτοί που δεν τους άρεσε η southern rock στροφή του "Load" και τους κατηγορούσαν για ξεπούλημα και άλλα φαιδρά. Ακούστε το "Death Magnetic" χωρίς να περιμένετε οι Metallica να προσφέρουν κάτι νέο ή να επανακαθορίσουν το metal. Αυτά τα έκαναν στο παρελθόν. Τώρα πλέον είναι ένα συγκρότημα με τα μέλη άνω των 40 που σημασία έχει να μας προσφέρει καλούς δίσκους. Aυτός δεν είναι Ο δίσκος που θα χάσετε τα μαλλιά σας, όμως φαίνεται να συνέρχονται απ' τον συνθετικό πάτο των 2 τελευταίων κυκλοφοριών.

RATING: 8\10

Posted in: album reviews,heavy metal,music,thrash