FUCK YOU ALL!!!

Είναι οι άνθρωποι ικανοί να κάνουν μια επιλογή μεταξύ ανταγωνιστικών απόψεων; Τι παίζει ρόλο σ' αυτό; Τα πολιτικά ήθη, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, η οικογενειακή τους κατάσταση, η ηλικία, τα βιώματα, το φύλο, οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις, η συναισθηματική ωριμότητα, ο δείκτης νοημοσύνης, όλα αυτά ή τίποτα από αυτά; Υπάρχει πίστη στην ανθρωπότητα ακόμη; Μήπως το αίτημα για "ελευθερία" έγινε πλέον δόγμα; Γιατί θεσπίζονται κώδικες λεκτικής συμπεριφοράς και γιατί εκφράζεται μεγάλης κλίμακας δυσαρέσκεια όταν κάποιος ή κάποιοι επιτεθούν ιδεολογικά σε κάποια ομάδα; Είναι η απέχθεια απέναντι στους ρατσιστές, ρατσισμός; Όλες οι μειονότητες πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με την πλειοψηφία σε κάθε κοινωνία, αλλά συγχρόνως να μπορεί κανείς μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια να εκφράζει την κριτική του προς αυτές, υποστηρίζοντας τις προσωπικές του προτιμήσεις. Η έντονη προβολή της διαφορετικότητας δεν είναι μορφή ρατσισμού; Ο σύγχρονος πολιτιστικός πεσιμισμός αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν "παράσιτα" και σκοτεινιάζει την φαντασία, σπάει την πυξίδα της προς τις προκλήσεις του μέλλοντος. Καμία ιστορία δεν δίνει εγγυήσεις για τίποτα.

Ξέρεις από τι δεν θα ξεφύγεις σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν πας; Απ' αυτό που κουβαλάς συνεχώς παντού, απ' τον εαυτό σου. Έχεις δύο επιλογές λοιπόν: να αποκηρύξεις τα ανθρώπινα στοιχεία σου ή να γίνεις μοιρολάτρης. Εσύ τι είσαι; Σ' αρέσει να κάνεις τον πονεμένο που κανείς δεν καταλαβαίνει; Είσαι μήπως κάποιος μισάνθρωπος; Κανένας φανατισμένος με την θρησκεία του ή το κόμμα του; Είσαι μήπως κανένας στρατόκαβλος απ' αυτούς που έχουν πρόβλημα στύσης; Είσαι μήπως νταβατζής που παίρνει τσάρκα τα κανάλια μαζί με τις πόρνες του για να μιλάτε για το Τίποτα; Είσαι κανένα ανθρωπάκι απ' αυτά που ως γνήσιοι οσφυοκάμπτες προσκυνούν με το κεφάλι στο πάτωμα, θεούς και δαίμονες; Είσαι ο λεβεντομαλάκας που ανοίγει σαμπάνιες στα πόδια κάθε τσούλας μήπως και κερδίσει τον επόμενο αυνανισμό του; Είσαι κανένα αγράμματο τεμπελόσκυλο που χαλάς το συκώτι σου απ' τους πολλούς καφέδες στα trendy στέκια σου; Είσαι κανένας καρεκλοκένταυρος που έχει γράψει την χώρα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και καταθέτεις χρήματα στις τράπεζες του εξωτερικού; Μήπως κανένας δάσκαλος, απ' αυτούς που χασμουριούνται στο μάθημα; Είσαι απ' την κάστα των λαδοποντικών που πουλιέσαι για μια θέση κλητήρα; Μήπως είσαι ένας αυτιστικός χειροκροτητής; Είσαι απ' τους επαναστάτες που το σήμα της Αναρχίας το μετέτρεψαν στο σήμα της Mercedes όταν πέρασαν τα 30; Αν είσαι οτιδήποτε απ' όλα αυτά, σε παρακαλώ μην ξαναπατήσεις το (ψηφιακό) πόδι σου σ' αυτό το blog. Ήταν μια ατυχής σύμπτωση. Δεν σε έχω ανάγκη, θέλω να με αντιπαθήσεις, γιατί εγώ σε αντιπαθώ. Υπάρχει ένα κενό στον νεοελληνικό πολιτισμό και πολλοί έπεσαν μέσα. Η σιωπή σου δηλώνει ανοχή και ηχητικά ταιριάζει και με την ενοχή. Αδιαφορείς. Είσαι ένα από τα στόματα που μιλάνε και δεν λένε τίποτα απολύτως.

Για σένα αυτά που γράφω είναι παράξενα.
Δεν θέλω να ξανάρθεις εδώ ούτε αν το κάνεις επειδή έτυχε να σε διαβάσω κι εγώ. Είμαι παράξενος άνθρωπος. Έχω γίνει φίλος με τον Δαίμονά μου. "Όψις αδήλων τα φαινόμενα" είπε ο Αναξαγόρας. Όλα είναι ένα για μένα, αλλά ξεχωρίζω την μονάδικότητά τους. Εσύ δεν το κάνεις, πρέπει να κοιτάξεις από μακρυά σαν να κοιτάς σε κάποιον ιμπρεσιονιστικό πίνακα. Και πάλι όμως, αν ανήκεις σε κάποια απ' αυτές τις κατηγορίες που προανέφερα το πιθανότερο πάλι να μην καταλάβεις. Θέλω να με μισήσεις, αν και δεν νομίζω να μισείς αρκετά για ν' αγαπάς. Είμαι παράξενος άνθρωπος. Πιστεύω στον Άνθρωπο-Θεό. Αγαπάω τα τολμηρά παιδιά. Εμπιστεύομαι τους άντρες που είναι τίμιοι και υπερασπίζουν τον σκοπό τους μέχρι τέλους, από ευγένεια ψυχής. Εμπιστεύομαι τις γυναίκες που εμπνέουν τους άλλους και διαισθάνονται. Συμπαθώ τους δασκάλους που δεν τους συμπαθούν οι συνάδελφοί τους. Πιστεύω στους επιστήμονες και τους εξερευνητές που είναι αφοσιωμένοι στον δρόμο τους, που δεν αρκούνται στα περπατημένα μονοπάτια. Χαίρομαι με τους ποιητές που μόνοι τους εκστασιάζονται μ' αυτά που γράφουν. Εμπιστεύομαι τους πολεμιστές που θα προτιμούσαν να μην χρειαζόταν να πολεμήσουν.



Συμπαθώ τους μοναχούς που περπατούν ανάμεσά μας και δεν διεκδικούν την "ιερότητα". Είμαι δίπλα σε όσους χλευάζονται αλλά πολεμούν σε πείσμα αυτών που πιστεύουν. Είμαι περήφανος για τους νεκρούς που δεν άφησαν πίσω τους μόνο ένα όνομα στα μητρώα και μια σκαλισμένη ταφόπλακα, αλλά και για τους άγνωστους ήρωες. Πίνω στην υγειά όλων που έμειναν μόνοι και μίλησαν για την μοναξιά τους γυμνοί μπροστά στο πλήθος. Είμαι παράξενος άνθρωπος σου λέω. Λατρεύω τους τρελούς που δεν κρύβουν την τρέλα τους, όλους όσους "τσαλακώνονται" και όσους είναι λύκοι μακρυά απ' το κοπάδι. Μ' αυτούς που ακούνε τι ψιθυρίζει ο αέρας στα δέντρα και αγαπάνε τ' αστέρια.

Εσύ λοιπόν που διαβάζεις όσα γράφω και με συμπαθείς, με αντιπαθείς, με κοροϊδεύεις, με ζηλεύεις, αδιαφορείς για μένα, με χλευάζεις, με θεωρείς καλό ή κακό, θα 'θελες να γίνεις φίλος μου ή να με δέσεις σε ένα κατάρτι πλοίου, εσύ που μπορεί να με θεωρείς "κάπως", μη πολιτικά ορθό, έναν απλά καλό γραφιά, αργόσχολο, ή _______(συμπληρώνεις κατά συνείδηση) πρέπει να ξέρεις ότι δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο η γνώμη σου. Είμαι παράξενος άνθρωπος. Αφήνω κομμάτια της ψυχής μου πάνω στο πληκτρολόγιο. Από μένα αντίο. Και τώρα...
Μπορείς να συνεχίσεις την βόλτα σου στα blogs...

Posted in: editorial