MY FRIEND, OF MISERY

Υπάρχουν μερικές μέρες που ο φίλος μου νιώθει υπεράνω όλων. Νιώθει αταίριαστος. Περπατάει παντού και δεν έχει κανέναν ανάγκη. Αισθάνεται αδικημένος πάντα και ποτέ δεν έχει μερίδιο ευθύνης σε τίποτα. Ξέρει να τρέχει σε κάθε συμφορά ν' αποδείξει πόσο καλός φίλος είναι, να σηκώσει το βάρος του κακού που σε βρήκε, να γίνει ένα με τον πόνο. Βέβαια όταν έρθει η ώρα να του δηλώσεις την χαρά σου ή τον ενθουσιασμό σου για κάτι που σου συνέβη, θα φορέσει εκείνο το άδειο βλέμμα κι εκείνο το όμοιο με αγάλματος προσωπείο, σαν να σκέφτεται και οι σκέψεις να περνούν μπροστά απ' τις κόρες των ματιών του σαν επιγραφές νέον: "Τι μου τα λες αυτά ρε μαλάκα; Δεν με ενδιαφέρουν". Ο φίλος μου κρυφοκοιτάει στο κινητό του αν θα τον πάρει κανείς. Όμως θέλει πολύ να τον πάρει κάποιος που τον έχει ξεχάσει. Βλέπετε ο ίδιος απ' την στιγμή που αυτούς που έχει γύρω του τους θεωρεί σίγουρους, δεν κάνει καμία προσπάθεια, τους αφήνει να τον αφήσουν. Δεν τους χρειάζεται πλέον. Ακόμη, όταν βρίσκεσαι προ του γκρεμού, θα τρέξει να σώσει το τομάρι του, να μην λερωθεί απ' τα αίματα. Θα κρατήσει αποστάσεις αν και ήθελε κι αυτός να εξερευνήσει την απόκρημνη πλαγιά μαζί σου...στα λόγια.

Ένα ακόμη προσόν του φίλου μου είναι ότι δεν έχει το θάρρος να μιλάει στα ίσια γι' αυτά που τον απασχολούν. Στο πνεύμα των καιρών, προσπαθεί να σπείρει ζιζάνια και να μιλάει με υπονοούμενα, διαφημίζοντας παράλληλα το πόσο ειλικρινής είναι. Εξάλλου και στον κουτσό να πεις ότι είναι κουτσός ειλικρινές δεν είναι; Ο φίλος μου ζηλεύει επίσης. Ζηλεύει που δεν μπορεί να κάνει πράγματα που κάνουν οι άλλοι, γι' αυτό τα αγνοεί, τα ξεχνάει ή τα μειώνει προσπαθώντας να βρίσκει πάντα το αρνητικό. Βέβαια επιλεκτικά. Μπορεί να συγχαρεί μετά πυροτεχνημάτων όποιον πάρει το...Κουραδόκαστρο, όμως αν επιχειρήσεις να ανατρέψεις την ιδέα που έχει για σένα, προς το καλύτερο, θυμώνει. Δεν του αρέσει να καταφέρνεις κάτι που θα χρειαστεί να πει μπράβο. Ο φίλος μου είναι μάλλον τελειομανής γι' αυτό θα το κάνει. Επίσης ξεχνάει εύκολα. Μπορεί εύκολα να προτιμήσει όποιον γνωρίσει σε μία μέρα, από εσένα που σε ξέρει χρόνια, είναι μάλλον πως να το πω...πρακτικός. Ξέρετε, ο φιλαράκος αυτός μπορεί να σου εμπιστευτεί πως δεν έχει κανέναν φίλο πλέον παρά μόνο εσένα, αλλά μετά λίγο καιρό (είπαμε όταν δεν του κάνεις σαν εργαλείο) θα βρει το θάρρος να επιδειχτεί κορδωμένος σαν κοκόρι τις κοινωνικές του συναναστροφές. Επιπλέον, ο φίλος αυτός μες στην αδιαφορία της κουβέντας, μπορεί να τιναχτεί σαν να ήρθε σε επαφή με την Μόνικα Μπελούτσι όταν πετάξεις μια φράση του στυλ: "μάθατε τι έπαθε ο Χ ή η Ψ;" Αποκτά ενδιαφέρον η συναναστροφή γι' αυτόν. Άσε που μπορεί να κουβαλήσει άφθονο φαρμάκι στο παγούρι του από άλλον για σένα, κάνει τέτοιες εξυπηρετήσεις. Βέβαια για να φανεί πόσο καλός είναι έτσι; Τελικά ο φίλος μου μ' αρέσει όπως είναι. Είναι πολύ υπεράνω όλων. Απλά δεν έχει κάνει ειρήνη με τον εαυτό του, γι' αυτό η μιζέρια του έγινε ο ίδιος τελικά. Μ' αρέσει γιατί αν και νομίζει πως κρύβει την καμπούρα του, αυτή είναι πιο εμφανής κι από τον Λυκαβηττό κι έτσι μου δίνει την ευκαιρία να τον κλείσω σ' ένα μπουκάλι και να τον πετάξω στην θάλασσα. Αλήθεια θα θέλατε να τον βρείτε εσείς;

Ο φιλαράκος είναι ο κλασικός τύπος ανθρώπου που θα αποφύγει άτομα που έχουν να του πουν πράγματα διαφορετικά απ' ότι θέλει ν' ακούσει και θα προτιμήσει να συναναστραφεί με όσους θα τον βοηθήσουν να πνίξει την μιζέρια του. Σαν να μην φτάνει αυτό προτιμάει πιο ευάλωτα άτομα για να γεμίσει το κενό της δικιάς του ύπαρξης. Του διαφεύγει πως φίλους πραγματικούς δεν δημιουργούμε, αλλά τους κερδίζουμε. Είναι αυτοί που θα μας ακολουθήσουν ως την εσχατιά κάθε λογικής. Αυτοί που γεννήθηκαν για να είναι φίλοι, γιατί βρέθηκαν να ταιριάξουν οι καρδιές τους με τις δικές μας. Ο φίλος μου ο Μίζερος λοιπόν, μπορεί να το αγνοεί αυτό και πως τους ψεύτικους φίλους τους βρίσκεις οπουδήποτε. Έχει το συνήθειο να κουβαλάει μαζί του μια ζυγαριά, για να υπολογίζει με την ποσότητα τις σχέσεις του, τα έχει καταστήσει όλα μετρήσιμα μεγέθη. Ο Μίζερος δεν καταλαβαίνει πως ο πραγματικός φίλος σε ακούει προσεκτικά. Οι υπόλοιποι απλά σε ακούνε υπάρχοντας στον χώρο. Να κρίνετε έναν φίλο απ' το πως συμμετέχει στις χαρές σας όχι στις λύπες. Στις λύπες πολλοί θα τρέξουν να φανούν καλοί, όμως το πόσο αστράφτουν τα μάτια κάποιου από χαρά όταν πετύχεις κάτι μαρτυρούν το πόσο πραγματικός φίλος είναι. Οι φίλοι χρειάζονται στα δύσκολα αλλά στα...εύκολα φαίνονται πόσο πιστοί είναι.
Γι΄ αυτό Μίζερε, δεν πουλάω την καρδιά μου για στάχτες. Και ξέρεις τι θα ισχύει πάντα για σένα Μίζερε φίλε μου; Ότι η Κόλαση για σένα θα είναι πάντα οι άλλοι. Και της κάνεις καλή παρέα είναι η αλήθεια.

Αφιερωμένο σε σένα (ναι, ναι ξέρεις ποιος είσαι μέσα σου), που ξέρω ότι διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα