ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Η πόλη...πάντα κλεισμένη μέσα σε τόνους τσιμέντου και γυαλιού. Μέταλλα, τοίχοι και τείχη την καθιστούσαν σαν μια χύτρα με τα συναισθήματα μέσα της να είναι έτοιμα να εκραγούν, μα πάντα να βρίσκουν δικαιολογίες για να βρίσκουν καταφύγιο σε παρενθέσεις. Τρέφονταν με την σιωπή, μια σιωπή που αν είχες τα αυτιά ν' ακούσεις (όχι το ζευγάρι αυτιών που όλοι διαθέτουν) μπορούσες ν' αφουγκραστείς κάθε χτύπο καρδιάς σε κάθε διαμέρισμα, κάθε πολυκατοικίας. Και μέσα στο δόγμα "όλα καλά" οι κάτοικοι ταπεινωμένοι και τακτοποιημένοι. Φιλήσυχοι, τρέχουν με τ' αμάξια τους στις λεωφόρους της πόλης, σαν να κατευθύνονται μέσα απ' τις αρτηρίες ενός υπερ-οργανισμού. Κρύβοντας την θλίψη τους υπό τους ήχους χαρουμενάτων μουσικών, καλουπωμένοι, αλλά ασφαλείς. Άνθρωποι που ονόμαζαν τρόπο ζωής την αποστειρωμένη ψευδο-ευπρέπεια, αδιαφορώντας για τις σκιές.

Άνθρωποι που αγόραζαν ότι πιο άχρηστο κυκλοφορούσε, που περπατούσαν σαν μυρμήγκια απ' το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο μαζικά υπακούοντας σε έναν ανόητο κόκκινο σηματοδότη, που τους έπερνε ο ύπνος μπροστά από την τηλεόραση, που φαντάζονταν μια άλλη ζωή που είχαν κιόλας ξεχάσει. Όλη τους η λύτρωση ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές. Μια απ' τις παρενθέσεις που λέγαμε...Και μετά; Φύλλα άρχισαν να πέφτουν, να καλύπτουν τις πληγές, η φύση πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί, ποτέ δεν πήραμε το μήνυμα. Όλοι απλά περιμένουν όπως τα δέντρα, την μοίρα τους. Δέχονται κάθε καταιγίδα, κρύο και βροχή, χωρίς να στρέφουν τα κλαδιά τους σε άλλο δέντρο. Τα γέλια και οι κουβέντες του καλοκαιριού κρύβονται με τις πρώτες ψιχάλες, σαν να αρχίζει απ' το Φθινόπωρο ο κάθε χρόνος.

Μακριά απ' την πόλη, ένα ζευγάρι κάθεται κοντά στο τζάκι. Η μυρωδιά του σπιτιού άλλαξε. Ξύλο καμένο, η υγρασία των φύλλων έξω, το άρωμα της νοσταλγίας και της καρτερίας. Το φως έξω απ' το παράθυρο κάνει παιχνίδια με τα σύννεφα και τους ατμούς. Σχηματίζει καράβια, σε μια εποχή που ακόμα κι οι ταξιδευτές αράζουν σε κάποια ακροθαλασσιά. Στην πόλη, μυρίζει ναφθαλίνη. Αρχίζει να πέφτει βροχή μα οι αμαρτίες τους δεν ξεπλένονται, όσο κι αν γλείψει τις προσόψεις των πολυκατοικιών, όσο κι αν φτύσει πάνω στα τζάμια. Ο ύπνος γίνεται πιο βαρύς το φθινόπωρο, πιο γλυκός, η λησμονιά προσφέρεται απλόχερα. Είναι μια Προσποίηση που φορά το ένδυμα του Καλοκαιριού αλλά στην καρδιά της κρύβει έναν Χειμώνα.

Για τους ανθρώπους της πόλης όλα αυτά δεν μετράνε. Απλά με το φθινόπωρο επιστρέφουν στις δουλείες και στα σχολεία τους. Επιστρέφουν, πιστοί εραστές της ρουτίνας, μελαγχολούν και ψάχνουν ένα νόημα μέχρι την επόμενη παρένθεση που θα τους κάνει πάλι να ξεχαστούν.
Είμαστε όλοι οι πανσέληνοι, όλοι οι εφιάλτες που βλέπουμε στον ύπνο μας, οι φόβοι της νύχτας, είμαστε ο αέρας που αναπνέουμε, το εφήμερο που έχει προοπτική να δημιουργήσει, είμαστε τα σύμβολα, οι στίχοι των καταραμένων ποιητών, οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις. Είμαστε κάθε μονοπάτι που περπάτησαν τολμηροί εξερευνητές, είμαστε όλοι οι λυγμοί των ερωτευμένων και όλες οι λέξεις και η ουσία που τους αποδίδουμε. Είμαστε η Οδύσσεια του Ομήρου, η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι και οι 4 Εποχές του Βιβάλντι. Αλήθεια αυτά γιατί τα ξεχνάμε;

Κάποιος βάζει τον δίσκο των Lake of Tears, Forever Autumn να παίζει. Αρχίζει να κλαίει, για την αγάπη που έχασε. Τυλίγεται στον καναπέ και αφήνει τις δικές του ψιχάλες να πέφτουν μέχρι να γίνουν χείμαρρος, μέχρι την λύτρωση. Όσο πλησιάζει την Άνοιξή του, τόσο Αυτή του θυμίζει πως είνα δοσμένη στον Χειμώνα. Παρακάτω μπορείτε να τον ακούσετε κι εσείς.

LAKE OF TEARS-FOREVER AUTUMN
Ένας μελαγχολικός δίσκος , ύμνος για το φθινόπωρο , με τις καλύτερες ίσως συνθέσεις της μπάντας. Γλυκόπικρος , ήρεμος και ατμοσφαιρικός. Το ιδανικό soundtrack για τις πρώτες ψιχάλες και τα πρώτα φύλλα που πέφτουν.
Ακούγεται με μπράντυ και χαμηλωμένα φώτα ή τουλάχιστον κλειστά πατζούρια.
(Για να το κατεβάσετε, κάντε κλικ στην εικόνα με το εξώφυλλο του δίσκου)

Μερικά στενά πιο κάτω κάποιος αγοράζει κάστανα και αφήνει την εφημερίδα να του την πάρει ο αέρας. Έτσι είναι κι οι άνθρωποι. Εκείνοι κάνουν σχέδια, αλλά η Ζωή είναι όλα τα υπόλοιπα. Και το φθινόπωρο τα θυμίζει, την μυρωδιά του σχολικού βιβλίου καθώς γυρίζεις τις σελίδες, τους κήπους που αποχωριστήκαμε, τον ήχο των παπουτσιών στο νωπό χώμα. Το φθινόπωρο είναι μεταβατική εποχή. Καιρός για να πετάξεις την βαλίτσα με τα κουστούμια για τους ρόλους, όπως και το κουτάκι του καλοκαιριού που προσέχεις τόσο επίμονα και άσκοπα. Χτίσε με τις παιδικές αναμνήσεις και με τα μολύβια που είχες το δικό σου καταφύγιο. Εκεί που πάντα Άνοιξη θα μυρίζει. Κι αναρωτήσου, αν μπορείς να κλέψεις το μυαλό Της έστω και για λίγο, αν μπορείς να σταματήσεις την καρδιά Της, αν μπορείς να παγώσεις εκεί τον χρόνο. Αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε στην καρδιά σου θα βασιλεύει...Φθινόπωρο για πάντα.



Και ένα ταιριαστό τραγούδι, απ' τον εξαιρετικό φετινό δίσκο των Moonspell, "Night Eternal"

MOONSPELL-SCORPION FLOWER

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα