Είμαστε μια χώρα που αριθμεί έναν μεγάλο όγκο πολιτικών εφημερίδων, μάλλον υπέρογκο αναλογιζόμενοι το μέγεθος της αγοράς αλλά και της έκτασης της χώρας. Η δήθεν πολυφωνία καμουφλάρεται πίσω από μεγαλοεκδότες-μεγιστάνες, δήθεν κριτές του κατεστημένου που άλλοτε φλερτάρουν με τον κόσμο κι άλλοτε διαμορφώνουν την κοινή γνώμη με τρόπο που έχει εξουσιοδοτηθεί ώστε να μην φαίνονται το ίδιο αναξιόπιστοι με την απλή γνώμη ενός απλού πολίτη που τον σταματούν στον δρόμο για ένα γκάλοπ. Φυσικά οι εφημερίδες ως προϊόντα διακίνησης γνώμης, προσπαθούν να κερδίσουν ολοένα μεγαλύτερο χώρο στην αγορά και πολλές φορές στο όνομα του ανταγωνισμού πέφτουν σε τρικ εντυπωσιασμού δήθεν αποκαλύψεων. Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα όταν τα cds, dvds, βιβλία, προσφορές και λοιπά συνοδευτικά έχουν ως δώρο την εφημερίδα κι όχι η εφημερίδα αυτά, αφού κι ο καταναλωτής σκέφτεται πλέον με την λογική "ας πάρω το cd του Σφακιανάκη, έχει δώρο και το έντυπο που γράφει ο Χ"...Αυτή κι αν είναι η πλέον υποτίμηση της δουλειάς του ρεπόρτερ/αρθρογράφου που γράφει σε μια εφημερίδα.
Η μετατροπή μιας εφημερίδας σε φυλλάδα δεν σταματάει όμως εκεί. Κάποιος θα μπορούσε να πει, πως στο πεδίο του ανταγωνισμού δεν είναι a priori κακό το παραπάνω, ειδικά αν μιλάμε για την επιβίωση μιας επιχείρησης. Όμως το ύφος της ψευτοδιανόησης, η κοινή θεματολογία, οι οφθαλμοφανείς κομματικές θέσεις και η πληθώρα φωτογραφιών σε βάρος των κειμένων είναι χαρακτηριστικά που μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε αρκετές από τις εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας. Κάθε σκέψη πρέπει να φέρει ιδεολογική ταμπέλα για να αποκτήσει υπόσταση, ενώ είναι εκνευριστικός ο αυτάρεσκος τρόπος γραφής μέσω τυποποιημένων αφορισμών και ατακών. Επίσης σε πολλές περιπτώσεις η λαϊκή (άρα και άμεση) γλώσσα μπερδεύεται με την χυδαιότητα. Εν ολίγοις, στο χαρτί των εφημερίδων μεταφέρεται (είτε σε πρόσωπα, είτε σε τρόπο γραφής και σκέψης ή σαν θεματολογία) η λογική της τηλεοπτικής εικόνας. Πασαλείμματα πάνω σε θεωρητικά θέματα, με επιφανειακή κριτική προσέγγιση και παιδιάστικα ευρήματα. Είπαμε ο εντυπωσιασμός πάνω απ' όλα. Το logo της εφημερίδας και ο τύπος χαρτιού της παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από την ουσία της.
Αναρωτιέται κανείς γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στο ίντερνετ για να ενημερωθούν; Αναζητούν πιο έντιμη ενημέρωση, χωρίς πολιτικά παιχνίδια υπέρ ή κατά προσώπων, μακριά από επιχειρηματικές σκοπιμότητες. Ο σχολιασμός των γεγονότων έχει μετατραπεί σε μια άχρωμη περιγραφή από δημοσιογράφους που φοβούνται να εκθέσουν τον πολιτικό (όχι κομματικό) εαυτό τους δημόσια. Από την άλλη μιας που είμαστε στην εποχή της πληροφορίας δεν προκαλεί εντύπωση καθώς κι οι ίδιοι οι αναγνώστες θέλουν να καταναλώνουν την καθημερινότητά τους αμάσητη από τα ΜΜΕ. Και φυσικά οποιαδήποτε "σοβαρή" εφημερίδα του καιρού μας δεν νοείται να μην έχει διάφορα "πικάντικα" ρεπορτάζ χωρίς πολλές φορές να έχει ηθικούς προβληματισμούς.
ΥΓ. Θεωρώ αστείο για να μην πω τίποτα άλλο, εφημερίδα να μοιράζει κονκάρδες με πρόσωπα γνωστών δημοσιογράφων προκειμένου να προωθήσει τον ραδιοφωνικό σταθμό της. Φαντάζομαι ξέρετε που αναφέρομαι...
1 σχόλια:
Δεν αγοράζω σχεδόν ποτέ εφημερίδες αλλά διαβάζω πολυ συχνά αυτές που διανέμονται στους σταθμούς κτλ.Ένα παραδοσιακό μέσο ενημέρωσης που απαριθμεί εκατοντάδες χρόνια τείνει να γίνει από τα πιο αναξιόπιστα καθώς το συμφέρον έχει εισχωρήσει και εκεί για τα καλά! Οι συντάκτες έχουν σταματήσει να εκθέτουν αντικειμενικά τα γεγονότα και καταλήγουν να γράφουν εκθέσεις ιδεών χωρίς ουσιώδη επιχειρήματα και με έντονη την προσωπική τους κρίση!Λίγοι είναι πιστεύω οι καλοί και σωστοί δημοσιογράφοι.Επιπλέον, οι εφημερίδες κοντεύουν να γίνουν σαν την τηλεόραση. Όλες ασχολούνται με τα ίδια θέματα και όλες ενδιαφέρονατι μόνο για το ξεπούλημα των φύλλων τους...Αυτό με τις κονκάρδες ήταν εντελώς γελοίο!Έλεος δηλαδή. Καμία αξιοπρέπεια;Πως θα πάρουμε στα σοβαρά όχι μόνο την εφημερίδα την συγκεκριμένη αλλά και τον νέο της σταθμό;Εγώ σίγουρα προτιμώ το διαδίκτυο από όπου έχω την δυνατότητα να το ψάχνω και περισσότερο το εκάστοτε θέμα που με ενδιαφέρει.
Δημοσίευση σχολίου