Ο Χρόνος δεν έχει σχήμα. Είναι μια λεπτή κλωστή που την κόβεις ξανά και ξανά επειδή είναι τόσο αόρατη και συνεχώς μπροστά σου που δεν μπορείς να την δεις. Ο Χρόνος αφήνει πατημασιές στο χιόνι, συνεχώς σε κυνηγάει πάντα πεινασμένος να σε καταβροχθίσει. Ο Χρόνος είναι καρκίνος και θεραπεία. Είναι η φλόγα που νομίζεις πως έχασες και το κρύο άγγιγμα που σου παίρνει την ανάσα. Αφήνεις κάτω την πανοπλία από τις λέξεις σου και βουτάς στην θάλασσα της Λήθης. Κοίτα πάνω από όλους μας. Είμαστε μοναχικές ατομικότητες που κινούμαστε μαζί.
Ο Χρόνος είναι ψευδαίσθηση. Δεν έχει πρόσωπο, χαρακτήρα, συνήθειες, φίλους και δεν φοράει ρούχα. Ο Χρόνος κρύβεται στις πιο σκοτεινές γωνίες. Είναι οι ιστοί αράχνης στην σοφίτα, οι δαχτυλιές στην σκόνη πάνω στο πιάνο. Δεν μπορείς να τον αγγίξεις. Είμαστε παγιδευμένοι μέσα σ' ένα τεράστιο ρολόι. Το παρελθόν βρίσκεται μόνο μέσα στο κεφάλι σου, το μέλλον ζει στην φαντασία σου κι εσύ γεμίζεις ρυτίδες, μέρα με την μέρα φθείρεσαι. Δεν υπαρχει Χρόνος. Δεν τον ζεις τον Χρόνο. Καθένας ζει μέσα στον δικό του χρόνο. Πρέπει να συμπέσουν δύο διαφορετικοί χρόνοι για να συναντηθούν δύο άνθρωποι. Κι αν μιλάμε για παραπάνω από δύο ανθρώπους το πράγμα περιπλέκεται. Κι αν έχεις ραντεβού με το πεπρωμένο;
Μόνο τα ημερολόγια είναι άγκυρες για τον Χρόνο. Αλλά κι αυτά ανθρώπινα κατασκευάσματα είναι, άρα λένε ψέματα. Όλα ζουν στην Μνήμη. Μήπως τελικά ο Χρόνος ορίζεται ανάλογα με τον παρατηρητή; Υπάρχουν εναλλαγές μέρας-νύχτας, εποχών κοκ. Αλλά αυτά δεν είναι ζητήματα χρόνου αλλά ουράνιων σωμάτων σωστά; Μα δεν υπάρχει Χρόνος, όπως δεν υπάρχουν ας πούμε πατρίδες. Μόνο η συνείδηση του ποιος είσαι, του γιατί και το ότι πορεύεσαι μαζί με άλλους ανθρώπους σαν κι εσένα αλλά διαφορετικούς από σένα, στο ίδιο παιχνίδι, υπάρχει. Κι ότι κάποια μέρα όλοι θα έχουμε τον ίδιο προορισμό. Ως τότε όμως δεν είναι κρίμα να χάνεις...Χρόνο;
2 σχόλια:
Ένας φίλος θεός σ'χωρέσει του, ο Μίχαλοs ο Σταυρακάκης ή Νιδιώτης, γυρίζοντας μετά από καιρό από την εξορία στη Μακρόνησο και πριν πάει στο σπίτι να δει τη κερά του,πήγε σε ένα περβολάκι έξω από το χωριό ,που το αγαπούσε παρά πολύ.Ο λόγος για αυτή την αγάπη οφειλόταν σε ένα δέντρο πουβρίσκονταν στην άκρη του χωραφιού.Κάθε χρόνο,για πολλά χρονιά ένα πουλί ,ένα σιγαρδέλιέχτιζε τη φωλιά του σ’ αυτό το δέντρο .Ο Μιχάλης λάτρης της φύσης και ποιητής ο ίδιος για αυτούς που είχαν τη τιμή να τον γνωρίσουν, περνούσε τα απογεύματα του ακούγοντας το κελάηδισμα του παράξενου επισκέπτη.Ο χρόνος, φθονερός παρατηρητής σε κάθε τι απλό και όμορφο ζήλεψε και θέλησε να καταστρέψει τον μικρό παράδεισο του ποιητή .Έτσι το μόνο που αντίκρισε ο φίλος μου, ήταν ένα δέντρο ξερό, σπασμένο δίχως ζωή, αμείλικτα χτυπημένο από την εκδικητική μανία του χρόνου.Ούτε φωλιά υπήρχε ούτε και το σιγαρδέλι ήταν παρών στηνκαταστροφή που είχε συντελεστεί.Έτσι καθώς τα μαύρα σύννεφα πλάκωσαν την ψυχή του, έβγαλε το παράπονο της ζωής του όλης σε ένα τετράστιχο ,μια μαντινάδα .Ούτε πουλί , ούτε φωλιάκαι το δεντρό ξερό ‘ναιΌτι κι αν κτίσεις το χαλάςΑνάθεμα σε χρόνε…periploys
Συμφωνώ! Δεν υπάρχει χρόνος και όμως κατά έναν περίεργο τρόπο όλοι μας τρέχουμε να τον προλάβουμε...Τι ματαιότητα!Ο χρόνος δεν σταματάει για τίποτα και για κανέναν. Το μόνο υπαρκτό είναι το Τώρα, όλες οι υπόλοιπες χρονικές βαθμίδες υπάρχουν μέσα από τις αναμνήσεις ή τις επιθυμίες μας.Πολύ ωραίο το κλείσιμο...Δεν θα'πρεπε να χάνουμε χρόνο προσκολλημένοι στο παρελθόν ή στο μέλλον. Ας ζούμε τις στιγμές...Τώρα!
Δημοσίευση σχολίου