ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μερικά όμορφα ερωτικά ποιήματα από σημαντικούς ποιητές χωρίς άλλα λόγια...

Σάρκινος λόγος (Γ. Ρίτσος)

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Τα Σώματα (Γ. Δουατζής)

Τα σώματα έχουν τη δική τους γλώσσα
Χαρίζουν μαγεία αφής μυρωδιάς και σπάνιας έντασης
Τραγουδούν όποτε θέλουν
Δεν τα φθείρει η επανάληψη
Τα σώματα έχουν μοναδική ομορφιά εναλλασσόμενη και διαρκή που φωνάζει ότι τα σώματα έχουν δικές τους αξίες και θέλει δύναμη για να τις δεις
Το δικό μου σώμα είναι διαφορετικό σαν τα άλλα όσο το δικό σου
Είναι φορτωμένο κύτταρα πολλών άλλων σωμάτων
Φέρει μνήμες στιγμών αιώνων ανάλαφρες προγονικές και άλλες
Τα σώματα υπηρέτησαν πάθη πολλά κι εντάσεις ηρεμίες απόλυτες και εξεγέρσεις αισθήματα και συλλογισμούς
Αχ τα σώματα και η δική τους σοφία τις ατέλειωτες νύχτες

Άνέκδοτο ποίημα (Κ. Καβάφης)

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω-αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη , για τα μάτιαόμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουνεις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω. Το Γέλιο σου (Π. Νερούδα) Πάρε μου το ψωμί, αν θες,πάρε μου τον αγέρα, μαμη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,τη λόγχη που τινάζεις,το νερό που ξάφνουχυμά απ’ τη χαρά σου,το απότομο κύματο ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώμε μάτια κουρασμέναθωρώντας κάποτετη γη που δεν αλλάζει,μα έρχεται το γέλιο σουαναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς μεκαι μου ανοίγει τις πόρτεςόλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρεςώρες μου τινάζεταιτο γέλιο σου, κι όταν ξάφνουδεις το αίμα μουνα λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,γέλα, γιατί το γέλιο σουθα ‘ναι στα χέρια μουσα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,το γέλιο σου ας αναβρύσεισα σιντριβάνι, όλο αφρόκαι την άνοιξη, αγάπη,θέλω το γέλιο σου σαντον ανθό που πρόσμενα,τον γαλανό ανθό, το ρόδοτης βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,στη μέρα στο φεγγάρι,γέλα στις στριφτέςστράτες του νησιού,γέλα σ’ αυτό το άγαρμποαγόρι που σ’ αγαπά,μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,όταν τα βήματά μου φεύγουν,όταν γυρνούν τα βήματά μου,αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,το φως, την άνοιξη,μα ποτέ το γέλιο σουγιατί θα πεθάνω.

Χ. Λ. Μπόρχες

Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μετωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δε θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ' απ' το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες την αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου, δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα.

Γ. Γ Μάρκεζ

Αν ο Θεος ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή...θα το περνούσα κοιτάζοντας τον έρωτα μου στα μάτια.

****Αφιερωμένα σε σένα! Ξέρεις εσύ...****

Posted in: ποίηση,art