Οι Satyricon μετά το μετριότατο αν όχι κακό "Now, Diabolical" επιστρέφουν με το "Τhe Age of Nero" διατηρώντας κάποια χαρακτηριστικά που εισήγαγε ο προκάτοχός του. Oι ταχύτητες έχουν πέσει, θα μπορούσα να πω ότι doom-ίζουν με black metal τρόπο, ενώ υπάρχει μια βιομηχανική αποπνικτική ατμόσφαιρα στον αέρα. Η πιο σκοτεινή πλευρά των Νορβηγών βρίσκει εδώ γόνιμο έδαφος (δηλ. καμένο!) μιας που η εποχή του Νέρωνα πλησιάζει. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στα riffs που τα θυμάσαι εύκολα, ενώ ο Satyr βρυχάται ξερά πάνω σε έξυπνες φωνητικές γραμμές. Όμως αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο Frost που με τον τρόπο που ταλαιπωρεί τα τύμπανά του, σε κάνει να νομίζεις πως θα πέσει φωτιά από τον ουρανό. Ας δούμε τα κομμάτια (8 στον αριθμό) ένα-ένα: Στο "Commando" τα τύμπανα δυναμώνουν σταδιακά για να σε μπάσουν για τα καλά στο κλίμα, το "The wolfpack" η μουντάδα καλά κρατεί, το "Black crow on a tombstone" χώνει αρκετά και είναι "επικό", όπως και το "Die by my hand" που ακολουθεί με τις χορωδίες διακριτικά στο βάθος όταν μπαίνει το refrain, το "My skin is cold" έχει ένα από τα καλύτερά τους riff και μια υπόγεια μελαγχολία το διατρέχει, το "The sign of the trident" είναι άρρωστο, το "Last man standing" μου θύμισε Celtic Frost με τις νοσηρές μελωδίες και το ανίερο refrain, ενώ το καταληκτικό "Den Siste" είναι απόλυτα επιβλητικό με τα τρομπόνια να δυναμώνουν όσο πλησιάζει στο τέλος του.
Το "The Age of Nero" είναι ακραίο, σκοτεινό αλλά έχει και το απαραίτητο βάθος για να τραβήξει τον ακροατή να το ακούσει απανωτά. Ένα album που δεν ακολουθεί νόμους "true" black metal αλλά θέτει τους δικούς του. Οι Satyricon αναζητούν νέους τρόπους έκφρασης κοιτώντας λοξά προς τις ρίζες τους κι αυτό είναι το καινούριο πρόσωπό τους, που τους ταιριάζει και τους διαφοροποιεί από τον σωρό. Black metal που δεν πέφτει στον πειρασμό των πλήκτρων και της ορχήστρας, που αποδεικνύει πως η αισθητική του σκότους δεν χτίζεται μόνο μέσα από σιδηροδρομικά riffs. Κυνικό, μηδενιστικό όξινο. Να πάρει εδώ μυρίζει θειάφι!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου