ΟΞΙΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Στην χώρα μας η λέξη ευθύνη μοιάζει με βρισιά. "Ποιος είναι υπεύθυνος;" ρωτάς. Κανείς δεν απαντά, κανείς δεν σηκώνει το χέρι, κανείς δεν θα βγει μπροστά να δείξει πως έχει συναίσθηση των πράξεών του. Πρώτοι απ' όλους οι πολιτικοί, δεν ακούς να είναι κανένας υπεύθυνος για την σημερινή (και όχι μόνο) κατάσταση, δεν ακούς έστω ένα συγνώμη για κάποιο λάθος.

Ούτε οι πολίτες όμως αναλαμβάνουν ευθύνη για τίποτα. Λες και τα πρόσωπα της Εξουσίας αυτοδιορίστηκαν. Ποιος τους ψηφίζει; Γιατί θα τους ξαναψηφίσει; Η κοινωνία έχει γονεοποιηθεί αν επιτρέπεται ο όρος. Σχεδιάζονται γραμμές γύρω μας μέσα στις οποίες επιτρέπεται να κινούμαστε, με την δικαιολογία της προστασίας από τους κάθε λογής "μπαμπούλες". Έτσι η εκάστοτε Εξουσία αναλαμβάνει την "ευθύνη" να δημιουργεί νόμους, κανόνες και νόρμες για να μην μας αφήνει να κάνουμε κινήσεις πέρα από τα θεσμοθετημένα όρια. Αυτή είναι η μόνη ευθύνη που αναλαμβάνουν πραγματικά.

Αν η κοινωνία έχει γονεοποιηθεί, λες και πρέπει να έχουμε από πάνω μας πάντα κάποιον κηδεμόνα, δεν φταίνε μόνο όσοι κρατούν τους πολίτες ως "βρέφη" εξαρτώμενα από το νομιμοποιημένο και εξουσιαστικό στήθος που ταίζει, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες που δεν ωριμάζουν και που δεν σταματούν να αντιμετωπίζουν τα πράγματα κοιτώντας μόνο το τομάρι τους. Πλέον όλα μετρούνται αποκλειστικά και μόνο με το χρήμα. Έμαθα γι' αυτό το γελοίο παιχνίδι στην τηλεόραση, την "Στιγμή της Αλήθειας" (έχει ξεφτιλιστεί η λέξη πια) όπου κάθε πικραμένος πηγαίνει εκθέτοντας την προσωπική του ζωή, με αντάλλαγμα μερικές χιλιάδες ευρώ. Κύριοι μερικά πράγματα δεν έχουν τιμή, ούτε πωλούνται και είναι αδιαπραγμάτευτα. Αξιοπρέπεια. Ξαφνικά όλοι έγιναν "ειλικρινείς" με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται καθένας την ειλικρίνια. Λες και είναι μια έννοια που μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη και έρχεται στα φτηνά μέτρα του καθενός. Δεν ξέρω πια αν μπορώ να σοκαριστώ με τίποτα σ' αυτή την χώρα. Κάθε μέρα επανακαθορίζουμε τον πάτο. Πλέον δεν ξέρω αν πρέπει να μιλάμε για εκπόρνευση ηθών και αξιών, νομίζω πως προσβάλουμε τις πόρνες. Μέσα στην παραίσθηση που υφαίνουν τα media και οι κανονικότητες αναζητούνται αυτόνομες πραγματικότητες. Τόποι, κινήματα, ιδέες, ομάδες, πρωτοβουλίες, που δεν θα καπελώνονται από "καλοθελητές".



Όλοι μας ανήκουμε θέλοντας και μη σε ομάδες. Φανταζόμαστε πως γινόμαστε αρεστοί με το να κινούμαστε μέσα στα πλαίσια που πριν λίγο περιέγραψα, ότι είμαστε άξιοι με το να "κόβουμε" από τις επιθυμίες μας για χάρη ενός ακαθόριστου "γενικού καλού". Αυτοπεριοριζόμαστε, συμβιβάζοντας το ένστικτο για χάρη της συμμετοχής. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει "που το κακό σε όλα αυτά;" Το ποιοι είναι αυτοί που μας καθορίζουν τα όρια, ποιοι σχεδιάζουν τις γραμμές, ποιοι μας ελέγχουν; Και ποιοι ελέγχουν αυτούς που μας ελέγχουν, ποιοι αποφασίζουν γι' αυτούς που αποφασίζουν για εμάς;


Κοιτώ μερικές λέξεις από το "Αλφαβητάρι του Διαβόλου", ένα βιβλίο του Ambrose Bierce που χτυπάει την υποκρισία με ειρωνικό και καυστικό χιούμορ.
Αισιόδοξος: Αυτός που ισχυρίζεται πως το μαύρο είναι άσπρο.
Βουλή: Ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνονται για να καταργήσουν νόμους.
Δικαιοσύνη: Νοθευμένο προιόν, το οποίο το Κράτος πουλάει στους πολίτες.
Εγωιστής: Αυτός που δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εγωισμό των άλλων.
Ειρήνη: Έτσι ονομάζεται στις διεθνείς υποθέσεις η περίοδος γενικευμένης απάτης μεταξύ δύο πολέμων.
Εκπαίδευση: Αυτό που αποκαλύπτει στο σοφό και κρύβει απ' τον ηλίθιο την αδυναμία αμφότερων να κατανοήσουν οτιδήποτε.
Ηλίθιος: Μέλος μιας μεγάλης και δυνατής φυλής, της οποίας η επίδραση στα ανθρώπινα πράγματα ήταν ανέκαθεν ισχυρή και καθοριστική. Η δραστηριότητα του ηλίθιου δεν περιορίζεται σε κάποιον ιδιαίτερο πνευματικό ή πρακτικό τομέα, αλλά "διαχέεται και διέπει το όλον εν γένει". Αυτός λέει την τελευταία κουβέντα στα πάντα, η απόφαση του είναι τελεσίδικη. Αυτός δημιουργεί τις μόδες, τις απόψεις, τα γούστα, υπαγορεύει τα όρια του λόγου και παρέχει στην ανθρώπινη συμπεριφορά το δικό της πεδίο ...βολής!
Θρησκεία: Κόρη της Ελπίδας και του Φόβου, που εξηγεί στους αμαθείς τη φύση της αμάθειας.
Κυνικός: Το κάθαρμα που η ελαττωματική του όραση τον κάνει να βλέπει τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
Οικονομία: Η αγορά ενός βαρελιού ουίσκυ που δεν χρειάζεσαι, στην τιμή της αγελάδας που δεν μπορείς ν' αποκτήσεις.
Πολιτικός: Ένα χέλι χωμένο στον πρωτογενή βούρκο, πάνω στον οποίο υψώθηκε το οικοδόμημα της οργανωμένης κοινωνίας. Όταν κολυμπάει, βλέπει την ουρά του να κουνιέται και νομίζει πως τρέμει το κτήριο. Απέναντι στον κυβερνητικό αξιωματούχο, έχει ένα ανυπόφορο μειονέκτημα: είναι ζωντανός.
Ριζοσπαστισμός: Ο συντηρητισμός του αύριο εφαρμοσμένος στις υποθέσεις του σήμερα.
Υποκριτής: Αυτός που, διακηρύττοντας αξίες που δεν σέβεται, εξασφαλίζει το πλεονέκτημα να μοιάζει με ό,τι θέλει να μοιάζει.
Φιλοδοξία: Η ακατανίκητη επιθυμία να σε κατηγορούν οι εχθροί σου όσο ζείς και να σε ξεφτιλίζουν οι φίλοι σου όταν πεθάνεις.
Κρατήστε όμως αυτό: Τρελός: Ο προσβεβλημένος από υπερβολική πνευματική ανεξαρτησία. Ο μη συμμορφωμένος με τις προδιαγραφές της σκέψης, του λόγου και της πράξης, που έχουν διαμορφώσει οι συμμορφωμένοι μελετώντας τους εαυτούς τους. Ο διαφωνών με την πλειοψηφία. Κοντολογίς, ο ασυνήθιστος.

Αναρωτιέμαι σε έναν κόσμο-αρένα που σε προστάζει: "Υπάκουσε, μιμήσου, κατανάλωσε, δούλεψε, κάτσε όπου βρίσκεσαι, υπάκουσε!" είμαστε αρκετά τρελοί, ωραίοι τρελοί; Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι έγιναν προϊόν προς κατανάλωση; Οι σχέσεις τόσο ψυχρές, σαν μαθηματικούς υπολογισμούς; Γιατί η μόδα είναι να καταναλώνεις σάρκα κι άλλη σάρκα; Να πετάς και να αγοράζεις ανθρώπους; Πάψαμε να αγαπάμε; Όχι. Πάψαμε να ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΡΕΛΑ!

Posted in: διανοητικοί ιοί