GAME OVER

Διάλογος, μεσάνυχτα, στην μέση του πουθενά....
>Πλαστές αναμνήσεις είναι φίλε μου, όλα. Ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο πριν 10 λεπτά. Και θα τον ξαναφτιάξει. Γιατί νομίζεις ότι βλέπεις γύρω σου την απάθεια να κυβερνά; Γεννηθήκαμε για να είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά μας χωρίσανε και πορεύεται καθένας μόνος. Τα κτήνη σκίζουν τις σάρκες του μέλλοντος παλεύοντας μεταξύ τους. Ο μοναχικός κυνηγός χτυπά τα τύμπανα του πολέμου κι ο κόσμος χορεύει στον ρυθμό του. Οι πόλεμοι γίνονται μέσα στον νου μας.
-Πόσα έχεις πιει ρε συ;
>Θα πέθαινες για την θρησκεία ή την πατρίδα σου; Ο Θεός σου δεν θα το ήθελε, αλλά ο θεός τους θα σε ανάγκαζε. Ζούμε λίγο πριν την νύχτα της μεγάλης καταιγίδας, κολυμπάμε στην σιωπηλή θάλασσα μιας οργισμένης εξέργεσης.
-Πραγματικά αρχίζεις να με τρομάζεις.
>Οι Αυτοκρατορίες θα καταρρεύσουν και μαζί και το μίσος γι' αυτές. Το μέλλον είναι παρόν. Πιστεύεις σε ότι βλέπεις; Πιστεύεις ότι ακούς; Ονόμασε ξανά την λέξη Πίστη. Ξέρεις ποια είναι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Τα διαμερίσματα. Εκεί προσκυνούν τον νέο Θεό. Πνευματική γενοκτονία αδελφέ.
-Γιατί μου τα λες όλα αυτά τώρα, εδώ;
>Δεν είμαι σωτήρας κανενός. Είμαι ένα ακόμη τέρας στον ζωολογικό κήπο που ο δημιουργός πρόδωσε. Η Ελευθερία ποτέ δεν είναι ελεύθερη. Θα μπορέσεις να δεις το μέλλον αν αφαιρέσω την όρασή σου;
-Ο Θεός μόνο ξέρει.
>Μισώ τον Θεό σου, όχι τον αληθινό Θεό αλλά αυτόν που προγραμμάτισαν οι άνθρωποι. Η διαφωνία δεν είναι προδοσία. Κάθε βράδυ βλέπω το ίδιο όνειρο. Βλέπω τον κόσμο να φτάνει στο τέλος, μα ποτέ δεν φτάνει.
-Ξέρεις τι γίνεται; Έχω αργήσει...δεν θέλω ν' ακούσω άλλα.
>Εντάξει, ίσως να έχεις δίκιο. Βέβαια μπορεί να μην με ξαναπετύχεις εδώ, μπορεί να μην με πετύχεις πουθενά πια. Σου είπα ο κόσμος αύριο θα είναι κάτι άλλο. Εγώ θα είμαι ο ίδιος, αλλά με άλλο περιτύλιγμα, το ίδιο κι εσύ. Ξέρεις μερικοί ρόλοι μπορεί να είναι οι πιο ενδιαφέροντες, αλλά οι λιγότερο δημοφιλείς. Αντέχεις; Να θυμάσαι πως μόνο ο κόσμος των ονείρων έμεινε αχαρτογράφητος. Εκεί μπορείς να περιπλανιέσαι ελεύθερος από Εκείνους, είναι το μόνο έδαφος που δεν έχουν πατήσει.

Μετά από 8 βροχερές μέρες, ένα μπουκάλι κρασί και 6 σβησμένα τσιγάρα στο τασάκι...Τηλέφωνο χτυπά.

-Έλα ρε σε παίρνω από το πρωί, δεν ξέρω πως να στο πω. Το σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες. Είχες δίκιο τελικά. Βούτηξα το κεφάλι μου μέσα σε έναν κουβά κρύο νερό και μπόρεσα να δω αυτό που λες. Είδα πως άλλαξαν την πόλη, δεν ξέρω τι να κάνω. Είδα ανθρώπινες μαριονέτες, ναρκωμένες...τα παράσιτα...Εκείνοι, είδα πως μας χειραγωγούν με τρόπους άγνωστους και κρυφούς για εμάς. Τι να κάνω; Ήταν λάθος που δεν σε πίστεψα ότι είμαστε ξενιστές. Βοήθησέ με! Δεν ξέρω αλλά αρχίζω να ζαλίζομαι...μάλλον περνά η επίδραση του κρύου νερού...τρομάζω στην ιδέα ότι θα τα ξεχάσω πάλι όλα.
-..........
-Μα τι είναι αυτά που σου λέω πάλι; Ποιος είσαι εσύ; Γιατί με πήρες τηλέφωνο;
>Αντίο αγαπητέ. Αντίο για πάντα. Την είχες την ευκαιρία σου. Όλοι την είχαν. Το παιχνίδι τελείωσε.

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα,Chat