Στην 25η οδό, στο πιο δυτικό και αφιλόξενο κομμάτι της πόλης, μακριά από την ζεστή καρδιά της με τα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα και τις χαρουμενάτες μουσικές. Οι δρόμοι σαν γλιστερά δρομάκια από την τελευταία βροχή, με τον ατμό να παίζει παιχνίδια. Ο αέρας βαρύς, από την οσμή των καρδιών που είναι κενές από αγάπη. Προχωρούσε όχι με την άνεση ενός διαβάτη που απολάμβανε τον νυχτερινό του περίπατο, αλλά βιαστικά, με την ανάσα του να δημιουργεί συννεφάκια που κατέληγαν στην ατμόσφαιρα κι ένας θεός ξέρει που αλλού. Γύρω μόνο αποθήκες, κάδοι σκουπιδιών ξεχειλισμένοι, αρουραίοι στις σκοτεινές αλέες να πηγαινοέρχονται στις διάφορες δουλειές τους. Αυτή η πόλη έτρωγε ανθρώπους. Στους δρόμους περπατούσαν ξένοι με παράξενα ονόματα και για μια στιγμή σκέφτηκε πως Εκείνη χάθηκε μέσα σ' αυτούς. Περπάτησε ακόμη πιο γρήγορα για να περάσει ανάμεσα από ψηλά κουτιά με φώτα στα ανοίγματά τους και με τις σκιές να στήνουν καρτέρι. Σε διπλανά στενά αυτοκίνητα φορτωμένα με πιωμένους νέους γυρόφερναν ψαρεύοντας πόρνες. Οι νέον επιγραφές καθρεφτίζονταν στην βρεγμένη άσφαλτο σαν να παραμόρφωναν τον κόσμο. Ο ουρανός κινείται γρήγορα αυτή την εποχή του χρόνου, σκέφτηκε. Από μικρό παιδί έψαχνε ένα μέρος που να μην υπάρχει στον χάρτη κι εκεί θα έθαβε την βαλίτσα με τα χαμόγελα που κουβαλούσε πάντοτε μαζί του.
Γύρισε το κλειδί και χώθηκε στο μικρό διαμέρισμά του. Κοίταξε έξω από το παράθυρο για να σιγουρευτεί πως κανείς δεν στέκεται έξω από την πόρτα. Κι όμως ένιωθε πως Εκείνη με κάποιο τρόπο βρισκόταν γύρω του, μέσα του, παντού. Σπάνια κοιμόταν, περνούσε μπροστά από τον καθρέφτη του μικρού χωλ και πάντα χαιρετούσε το είδωλό του, περιμένοντας την μέρα που το είδωλο θα τον άρπαζε από τον λαιμό για να βάλει τέλος στον ζωντανό εφιάλτη του. Το μυαλό του γεμάτο με ευχές, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν την μέρα αυτή την είχε ξαναζήσει, μόλις χθες, προχθές, τον τελευταίο μήνα, τον τελευταίο χρόνο...Ότι λέξεις κι αν προσπάθησε να πει, βγήκαν σαν πέτρες από το στόμα του. Όποτε κατάφερνε να κοιμηθεί στο ξέστρωτο κρεβάτι του, Την έβλεπε στα όνειρά του. Όνειρα ακάθαρτα και ιδρωμένα. Δεν έψαξε για πληρωμένη αγκαλιά ποτέ για να μεθύσει απλώς τον πόνο του. Ήταν ερωτευμένος με την λύπη του.
Έβγαλε από την τσέπη του μια σκέψη και με ένα μπουκάλι ιρλανδέζικο ουίσκι στο άλλο χέρι άρχισε να γράφει με την ελπίδα ότι Εκείνη θα το διάβαζε κάποια μέρα: "Αυτή η πόλη μιλάει στην δική της γλώσσα, έχει στόματα που μιλούν συνεχώς και δεν εννοούν τίποτα. Η μοναξιά είναι ασθένεια. Όπου κι αν είσαι διόρθωσε τα μάτια μου για να βλέπουν τον ήλιο. Σ' αγαπάω. Για πάντα."
13 σχόλια:
Κορυφαίο ρε φίλε. Απλά κορυφαίο. Μπράβο σου ειλικρινά. Το ένιωσα απόλυτα το κειμενάκι σου.Απλά δεν ξέρω αν το οτι το ένιωσα απόλυτα, είναι καλό ή κακό...Καλημέρα φίλε.
Πολύ πολύ όμορφο!Ήταν τόσο ζωντανό που με συνεπήρε!Μου άρεσε πολύ η περιγραφή της πόλης καθώς και το ότι σε κάποιο σημείο δεν ήξερε αν η συμπεριφορά του ήταν επαναλαμβανόμενη ή όχι..."Ήταν ερωτευμένος με τη θλίψη του"Μόνο αν αγκαλιάσουμε την θλίψη μας μπορούμε εν συνεχεία να γευτούμε την χαρά μας!
κι αν είμαστε προορισμένοι για να βλέπουμε στο σκοτάδι, τι κι αν τα μάτια καθαρίσουν μπας και δουν το φως;φιλιά βρόχινα...
Το κείμενο σου απλά τα σπάει και γ....αει Ίσως να έχεις επηρεαστεί απο την ποιήση και την σκοτεινή μουσικήΣου αφιερώνω το Επόμενο video απο ένα κομμάτι του Nick Cavehttp://www.youtube.com/watch?v=DrodaLzfi5s
Πολύ όμορφο κείμενο φίλε wolfheart. Το σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις κερδισμένος και από τις δύσκολες καταστάσεις. Και νομίζω ότι ο ήρωας του διηγήματος μέσα στη λύπη και τη στενοχώρια του, αν και λίγο "χαμένος" στα συναισθήματά του ("δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν την μέρα αυτή την είχε ξαναζήσει") καταφέρνει τελικά κάτι σημαντκό: να εκφράσει τα συναισθήματά του (έστω και πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί) έχοντας την ελπίδα ότι Εκείνη θα το διαβάσει...
σκέψεις ερωτευμένου ή μνήμες πρώην ερωτευμένου...ό,τι και νάναι εκτοξεύονται από ψυχή που βούτηξε στην ζωήκι αυτό, για μένα, είναι το πιο σπουδαίο!-γι' αυτό ήσουν εκεί και σ' ευχαριστώ..-
Μοναξια σε απαισιο περιβαλλον...Ασθενεια σε ενα νεκρο σωμα...Ναι αυτο ειναι η απολυτη μοναξια.Περα απο την ερωτικη να ζεις σε ενα περιβαλλον που οχι μονο δεν σε γλυκαινει αλλα επιδεινωνει την μοναξια σου...Και οι μερες ειναι ιδιες.Και οι νυχτες εκνευριστικα ή απελπιστικα ιδιες...Σπουδαια η κινηση σου να αναφερεις και τους αλλους που διασκεδαζουν με τα λιγα."Ολα η τιποτα" ή "καλλιο πεντε και στο χερι παρα 10 και καρτερι"?Ας κανει ο καθενας την επιλογη του...
Πάντως αν αποφασίσεις να καταγράψεις όλα σου κείμενα σε ένα βιβλίο κάνεις χαλαρά ένα υπέροχο σενάριο.
@Εric:Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό ;) Πάντως επειδή πολλοί μπορεί να μπερδεύονται με τέτοια κείμενα, να ξεκαθαρίσω ότι είναι εντελώς άσχετα με την προσωπική ζωή. Να είσαι καλά φίλε Eric. @awakened:Ζωντανό ε; Σαν τις πόλεις μας ε; :) Η αλήθεια είναι ότι με γοητεύει η μελαγχολία της μεγαλούπολης και η σκοτεινή ατμόσφαιρα. Μ' αρέσει που έμεινες στην θλίψη που μπορούμε να κάνουμε χαρά. Φιλιά.
iperoxi anartisi!!!kali evdomada na exeis!!!
@Νεράιδα:Έτσι κι αλλιώς στο σκοτάδι τα μάτια λάμπουν περισσότερο και για κάποιον μυστηριώδη λόγο, η διαδρομή μέσα σε αυτό είναι πιο ενδιαφέρουσα. Καλή εβδομάδα.@το παιδί της πλατείας:Γενικά η σκοτεινή μουσική πάντα με εμπνέει αλλά και η ποίηση αν και διαβάζω ελάχιστα. Και με γοητεύουν "παράξενοι" καλλιτέχνες(Giger, Lovecraft κ.α).Σ'ευχαριστώ για την αφιέρωση από τον σκοτεινό ποιητή. Να είσαι καλά.
@Δ.Τζ:Τελικά το να βιώσουμε τα συναισθήματά μας, είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Να πέσουμε, να ξανασηκωθούμε, να δεχθούμε τον πόνο ως ευκαιρία για αναγέννηση και να μετρήσουμε το ποιοι είμαστε. Καλύτερα να κάνουμε κάτι που να το μετανιώσουμε παρά να μην κάνουμε κάτι ερωτώμενοι σ' όλη μας την ζωή "πως θα ήταν αν...". Καλή εβδομάδα φίλε.@Anepidoti:Ερωτευμένος, αν και το κείμενο (ευτυχώς) δεν έχει καμία σχέση με προσωπικά βιώματα. Η αγάπη που ζητάει ο άνθρωπος, η ανάγκη το ν' αγαπήσει και ν 'αγαπηθεί, αλλά παρόλο που όλοι το ξέρουμε, κάποιοι αποπροσανατολίζονται και κλείνονται προς τα μέσα. Ζωή χωρίς όνειρα και αγάπη είναι νεκρή.Σ' ευχαριστώ, καλό απόγευμα :)
@jerronymo:Εσωτερική μοναξιά, αυτή που πνίγει ακόμη κι όταν βρίσκεσαι μέσα σε κόσμο. Αυτή είναι η χειρότερη. Κι όταν αυτό που πραγματικά σου λείπει δεν ξέρεις αν θα σε κάνει να ζήσεις παραπάνω με το πάθος να το βρεις, ή αν τελικά θα σε σκοτώσει. Λες να είναι τελικά όλα επιλογές; Απλό ακούγεται. Καλησπέρα Jerronymo.@alekos:Σενάριο ή τρικυμία εν κρανίο; Χε χε! Να' σαι καλά. Καλησπέρα.@leviathan:Σ' ευχαριστώ αδελφέ! Καλή εβδομάδα (έστω και καθυστερημένα).
Δημοσίευση σχολίου