Η εποχή είναι απάνθρωπη. Γι' αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσεις την ανθρωπιά σου. Οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες πληθαίνουν, διαχωρίζονται σε πολλές μικρότερες και δυστυχώς αυξάνουν και τα μέλη τους.
Η Ελλάδα καμιά φορά αναπαρίσταται αν και διαστρεβλωμένα, σε μια αληθοφανή βάση μέσω των διαφημίσεων. Μια χώρα που έμαθε μέσα από τις διαφημίσεις να ορίζει τα οράματά της.
Η μαφία πάντα ακολουθεί νόμους σιωπής. Σαν αυτούς που ακολουθεί αντίστοιχα και το πολιτικό σύστημα.
Πολύ συζητήθηκαν τα καμένα κτίρια του Τσίλερ και πολλά δάκρυα χύθηκαν από υποκριτικές κατίνες και "πολιτισμένους" κυριλέδες.
Να που το ζήσαμε κι αυτό! Με αναμονή 13-14 χρόνων κυκλοφορεί το Chinese Democracy από τους Guns 'N' Roses και μήπως αυτός είναι ένας οιωνός ότι έρχεται το τέλος του κόσμου;
Σερβίροντας τον οίνο των αμαρτωλών, μέσα σ' ένα κρυστάλλινο ποτήρι προσπαθώ να κρυφτώ. Γεύομαι οπιούχα όνειρα και αναθυμιάσεις οραμάτων, μια πρόποση για όσους άγγιξαν τα άστρα και γελούν ειρωνικά. Και τα μεσάνυχτα νιώθω λεηλατημένος, με την Νύχτα να μου προσφέρει απλόχερα τις χάρες της. Περνάω από μαρμάρινους αγρούς και σκοτεινά κύματα αποπλανημένος, μετά ένα κρεσέντο από διαμαντένιους ήλιους, μια ζάλη κι ένα χάσιμο του Εγώ. Αν περπατούσα στο νερό απόψε, θα με λάτρευαν όλοι αύριο; Θα ταξίδευε το όνομά μου ως τα σπλάχνα του κόσμου; Βυθίζω το βλέμμα μου στο ποτήρι...και βλέπω έναν Θεό μέσα στον καθένα σας, αλλά κρύβεται πίσω από τους βαθύτερους φόβους σας. Με βαφτίσατε Διάβολο, αλλά έχω πολλά ονόματα. Ανοίξτε την καρδιά σας και δεν θα με έχετε ανάγκη άλλο πια.
Στην 25η οδό, στο πιο δυτικό και αφιλόξενο κομμάτι της πόλης, μακριά από την ζεστή καρδιά της με τα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα και τις χαρουμενάτες μουσικές. Οι δρόμοι σαν γλιστερά δρομάκια από την τελευταία βροχή, με τον ατμό να παίζει παιχνίδια. Ο αέρας βαρύς, από την οσμή των καρδιών που είναι κενές από αγάπη. Προχωρούσε όχι με την άνεση ενός διαβάτη που απολάμβανε τον νυχτερινό του περίπατο, αλλά βιαστικά, με την ανάσα του να δημιουργεί συννεφάκια που κατέληγαν στην ατμόσφαιρα κι ένας θεός ξέρει που αλλού. Γύρω μόνο αποθήκες, κάδοι σκουπιδιών ξεχειλισμένοι, αρουραίοι στις σκοτεινές αλέες να πηγαινοέρχονται στις διάφορες δουλειές τους. Αυτή η πόλη έτρωγε ανθρώπους. Στους δρόμους περπατούσαν ξένοι με παράξενα ονόματα και για μια στιγμή σκέφτηκε πως Εκείνη χάθηκε μέσα σ' αυτούς. Περπάτησε ακόμη πιο γρήγορα για να περάσει ανάμεσα από ψηλά κουτιά με φώτα στα ανοίγματά τους και με τις σκιές να στήνουν καρτέρι. Σε διπλανά στενά αυτοκίνητα φορτωμένα με πιωμένους νέους γυρόφερναν ψαρεύοντας πόρνες. Οι νέον επιγραφές καθρεφτίζονταν στην βρεγμένη άσφαλτο σαν να παραμόρφωναν τον κόσμο. Ο ουρανός κινείται γρήγορα αυτή την εποχή του χρόνου, σκέφτηκε. Από μικρό παιδί έψαχνε ένα μέρος που να μην υπάρχει στον χάρτη κι εκεί θα έθαβε την βαλίτσα με τα χαμόγελα που κουβαλούσε πάντοτε μαζί του.
Οι συμπαθέστατοι Γερμανοί με τον ταλαντούχο Tobias Sammet πίσω απ' το μικρόφωνο είναι από τις λίγες power μπάντες που παρακολουθώ με ενδιαφέρον αφού δεν κλείνονται στα στενά όρια του ευρωπαϊκού power αλλά απ' το "Hellfire Club" και ύστερα έβαλαν περισσότερα hard rock στοιχεία στην μουσική τους με αποτέλεσμα να ηχούν πιο φρέσκοι σε μια κορεσμένη σκηνή.
Mετά τους Judas Priest, Motorhead και τους Metallica, ήρθε η στιγμή όπου ένα ακόμη μεγαθήριο της μουσικής μας κυκλοφορεί νέο δίσκο. Μην περιμένετε καμία αλλάγή στην μέχρι τώρα ταυτότητά τους. Απλά και όμορφα τραγούδια που θα σας κάνουν να περάσετε καλά. Το ευχάριστο είναι πως οι AC\DC έβγαλαν έναν δίσκο που σέβεται το παρελθόν τους και είναι ανέλπιστα πολύ καλός!
Στην χώρα μας η λέξη ευθύνη μοιάζει με βρισιά. "Ποιος είναι υπεύθυνος;" ρωτάς. Κανείς δεν απαντά, κανείς δεν σηκώνει το χέρι, κανείς δεν θα βγει μπροστά να δείξει πως έχει συναίσθηση των πράξεών του. Πρώτοι απ' όλους οι πολιτικοί, δεν ακούς να είναι κανένας υπεύθυνος για την σημερινή (και όχι μόνο) κατάσταση, δεν ακούς έστω ένα συγνώμη για κάποιο λάθος.
Οι Satyricon μετά το μετριότατο αν όχι κακό "Now, Diabolical" επιστρέφουν με το "Τhe Age of Nero" διατηρώντας κάποια χαρακτηριστικά που εισήγαγε ο προκάτοχός του. Oι ταχύτητες έχουν πέσει, θα μπορούσα να πω ότι doom-ίζουν με black metal τρόπο, ενώ υπάρχει μια βιομηχανική αποπνικτική ατμόσφαιρα στον αέρα. Η πιο σκοτεινή πλευρά των Νορβηγών βρίσκει εδώ γόνιμο έδαφος (δηλ. καμένο!) μιας που η εποχή του Νέρωνα πλησιάζει. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στα riffs που τα θυμάσαι εύκολα, ενώ ο Satyr βρυχάται ξερά πάνω σε έξυπνες φωνητικές γραμμές. Όμως αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο Frost που με τον τρόπο που ταλαιπωρεί τα τύμπανά του, σε κάνει να νομίζεις πως θα πέσει φωτιά από τον ουρανό.
Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις δίσκους σαν το "The Black Flux", όταν είναι ντυμένος με την αύρα των Ved Buens Ende. Να το πεις progressive; Θα ακουστεί περιοριστικό όπως κατάντησε το progressive σήμερα, αφού σημαίνει κάτι άλλο. Τα riffs είναι υπνωτιστικά, η drone ατμόσφαιρα σκοτεινή, αν κλείσεις τα μάτια νομίζεις πως βρίσκεσαι στη μέση μιας παραίσθησης, όπως σε μια ταινία του David Lynch. Οι ρυθμοί είναι rock, αλλά γενικά έχουν ξεφύγει ακόμη και από τα ξενέρωτα όρια του post.
