Όλος ο κόσμος έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο ψυχιατρείο. Άνθρωποι καταπιεσμένοι με πλήθος νευρώσεων επειδή δεν έχουν την ζωή που θα ήθελαν να έχουν, παγιδευμένοι σε άχρωμους ρόλους, μαζικές εκδηλώσεις υστερίας και πανικού που καλλιεργούνται από τα ΜΜΕ, άγνοια για τις κουλτούρες που είναι ξένες προς την δική μας, φόβος που πηγάζει από την απουσία μας από καταστάσεις. Το μόνο δεδομένο είναι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, εκτός απ' το ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Κι όμως ο Φόβος βρίσκεται παντού υποσκάπτοντας την αξιοπρέπειά μας και το δικαίωμα στην ζωή. Φόβος:τρομοκρατία, θεϊκή τιμωρία, οικονομική κρίση, συναισθηματική ανασφάλεια, οργή της φύσης, ανία, έλλειψη ελεύθερου χρόνου, καταναλωτικός ψυχαναγκασμός, αδιαφορία, θεαματικός τρόμος από την tv, ματαιότητα...όλα είναι παιδιά του Φόβου. Ακόμη και μες στο σπίτι μας ο Φόβος δεν μας αφήνει ήσυχους. Φτάνει να κάτσουμε στον καναπέ μας και ν' ανοίξουμε την τηλεόραση, αφήνοντας τις εικόνες της να συνθλίψουν ακόμη και το τελευταίο καταφύγιο της ψυχολογικής μας ασφάλειας. Ο τρόπος ζωής, η μαζική κοινωνία, ο δογματισμός που επικρατεί σε πολλές εκφάνσεις, κατέστησαν τον Φόβο πολύτιμο εργαλείο στα χέρια κάθε Εξουσίας.
Ο Φόβος είναι περισσότερο το συναίσθημα της απειλής, παρά η απειλή η ίδια. Στην καθημερινότητά μας, τον αντιμετωπίζουμε ως φόνους, βιασμούς, εισβολές αλλοδαπών, ναρκωτικά κ.ο.κ μετατρέποντας το στενάκι της πόλης μας σε μια εν δυνάμει παγίδα. Οι άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι προς όλες τις κατευθύνσεις να προλάβουν πράγματα, προσπαθώντας να αντεπεξέλθουν στους ρόλους τους, βιώνουν άγχος και τελικά η ίδια η κοινωνία ασφυκτιά. Ο κόσμος έγινε καταναλωτής του Φόβου, αδυνατώντας να αντιληφθεί την πραγματικότητα στο περιβάλλον και μέσα του. Όλοι μας είμαστε δημιουργοί αυτής της κατάστασης. Η διαχείριση του Φόβου απ' τις όποιες ελίτ, δημιουργεί σύνδρομα πανικού που περικλείουν πολιτισμικά νοήματα, αλλά και σωματικά ερεθίσματα. Ο Φόβος αν και βιώνεται υποκειμενικά, εξαρτώμενος από τον τρόπο σκέψης κάθε ατόμου, είναι και κοινωνικοποιούμενος, δηλαδή αναπαράγεται, διατηρείται, συμβολοποιείται και εξαπλώνεται μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνία όπως οτιδήποτε άλλο συμβαίνει μες στα πλαίσιά της. Δεν είναι τυχαίο που οι κινδυνολόγοι έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, μετατρέποντας πλήθος ανθρώπων σε παθητικά υποκείμενα που αναζητούν λύση σε ψυχολόγους και φάρμακα, καθώς η συνείδησή τους έχει υποκλαπεί κι έτσι κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους νοιαζόμενοι μόνο για τις προσωπικές τους υποθέσεις.
Ο Φόβος για το Άγνωστο είναι πάντα ψηλά στην λίστα, αλλά μια παγκόσμια φοβία πλέον είναι αυτή απέναντι στις αλλαγές. Η δαιμονοποίηση της τεχνολογίας, η αντιμετώπιση της πολυσυλλεκτικότητας και της πολυπολιτισμικότητας σαν μπαμπούλα, οι απόψεις που είναι διαφορετικές από τις δικές μας. Μέσα στον πολιτισμό που χτίσαμε, η άνεση και η ευκολία σε όλα τα πράγματα αντί να μας απελευθερώσει μας παγίδευσε, μειώνοντας την χαρά της ζωής, περνώντας μας την αγκίλωση για έλεγχο των πάντων, με αποτέλεσμα να χάσουμε την δυναμική ελευθερία περιστοιχιζόμενοι από κάθε λογής φοβίες. Τελικά ταυτιστήκαμε με αυτό που ήθελαν, με την απώλεια της παιδικότητας. Ίσως γι' αυτό τα παιδιά μεγαλώνουν πιο γρήγορα σήμερα και πιο "άγρια". Επίσης παρατηρείται το φαινόμενο μιας αδυναμίας συνεννόησης ατόμων που μιλάνε την ίδια γλώσσα, ίσως επειδή ο καθένας ακούει μόνο αυτό που έχει στο μυαλό του και ερμηνεύει τα λόγια του άλλου σύμφωνα μ' αυτά που θέλει ν' ακούσει. Οι λέξεις που περιγράφουν την πραγματικότητα έχουν άλλο νόημα για τον καθένα καθώς η αποξένωση από την ψυχική επαφή με τον άλλον (όχι το να βγεις απλά για έναν καφέ ή ένα ποτό που κι αυτά βέβαια μες στο πρόγραμμα είναι) αλλάζει τον τρόπο αντίληψης. Ο Φόβος του Άλλου. Να προσθέσουμε τον φόβο της επαφής, του πλησιάσματος προς το αντίθετο φύλο που ταιριάζει με το παραπάνω. Βλέπετε το καταπιεσμένο ον είναι πιο εύκολα χειραγωγήσιμο.
Αν βάλετε σε όλα αυτά την δυσκολία επαγγελματικής/οικονομικής αποκατάστασης (ας πούμε 40 χρονών είσαι μεγάλος για δουλειά και μικρός για σύνταξη) και την κάλυψη σημαντικών προβλημάτων από την βιτρίνα των μεταναστών, τους πολέμους που συμβαίνουν σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, την περιβαλλοντική κρίση και τις ρυτίδες της αποξένωσης, την κατάθλιψη του κινητού που περιμένει ένα μήνυμα και τα αδιέξοδα της κοινωνίας που τα ΜΜΕ μεγεθύνουν ως αξεπέραστα προβλήματα, καταλαβαίνουμε γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος είναι "παγωμένος" μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Η λύση αντιμετώπισης του Φόβου, είναι να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τους άλλους, να ξαναβρούμε το νόημα της ανθρώπινης σχέσης, την παιδικότητα στην επαφή, να ανακαλύψουμε την χαρά του αυθόρμητου, να παίξουμε. Κυρίως να συμμετέχουμε. Η απουσία μας είναι που μας τρομάζει, αλλά ούτως ή άλλως κάποτε δεν θα υπάρχουμε. Περισσότερη υπομονή, τρυφερότητα και ειλικρίνια μπορούν να πολεμήσουν τις "τεχνητές ασθένειες". Καμιά φορά φοβόμαστε την ίδια την Ελευθερία, την Ευθύνη. Αν συνειδητοποιήσουμε πως κάποια στιγμή θα απουσιάζουμε έτσι κι αλλιώς, ίσως καταλάβουμε πως το να τολμήσουμε θα μας βγάλει ωφελημένους. Όλοι δεν θα ευχόμασταν να είμασταν κάποτε ξανά παιδιά;
11 σχόλια:
Σε πολλά σου ποστ αναφέρεις, σαν αιτιολογικό παράγοντα των όσων μύρων κακών συμβαίνουν, την "παιδικότητα" που μας έκλεψαν.Στα λίγα μπλογκς που διαβάζω οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αναφέρονται στον φόβο. Ίσως έτυχε...:)
Το αίσθημα του φόβου, της αβεβαιότητας που αισθανόμαστε για το αύριο είναι λογικό να μας απασχολεί. Ωστόσο, αυτό το αίσθημα έχει μετατραπεί σε σύνθημα - αντικείμενο από διαφόρους (καλλιτέχνες, πολιτικούς, δημοσιογράφους κ.α.), οι οποίοι -λες και δεν πρόκειται για κάτι άυλο- το εμπορεύονται.Συμφωνώ: η ευθύνη είναι πάνω απ' όλα δική μας. Εμείς οφείλουμε να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας, να τα "ελέγξουμε" (το βάσανο της σκέψης) και να τα εκλογικεύσουμε -ο φόβος για το οτιδήποτε δεν είναι λογικός, μας κάνει μυγιάγγιχτους, πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να το πούμε δυνατά και να το πιστέψουμε...
Συμφωνώ απολύτως. Μας σπέρνουν τον Φόβο και εμείς με τη σειρά μας τον καλλιεργούμε και εντρυφούμε σε αυτόν. Βέβαια δεν θεωρώ πως αυτό είναι ένα καινούργιο στοιχείο της κοινωνίας μας. Ανέκαθεν υπήρχαν "Φοβικά" πρότυπα (βλέπε θρησκεία, προκαταλήψεις κλπ) απλά στις ημέρες μας, οι συνθήκες είναι ακόμα πιο ευνοϊκές για την άνθιση τους.Όσο δε, για τη χαμένη παιδικότητα, αυτό φροντίζουν να μας το στερήσουν από πολύ νωρίς, όταν στην τρυφότερη ηλίκια μας υποχρεωνόμαστε να λειτουργούμε ως ρομπότ (σχολείο, 15 ξένες γλώσσες, φροντιστήριο, πιάνο, αθλήματα κλπ) προκειμένου να εφοδιαστούμε για να αντιμετωπίσουμε ένα μέλλον που μάλιστα φαντάζει αποκρουστικό (και συν τοις άλλοις αβέβαιο παρόλα τα εφόδια) πως να διατηρήσουμε όχι την παιδικότητα, αλλά την ίδια την ψυχική μας ηρεμία? Βλέπεις μικρά παιδιά με συμπτώματα διαταραχών άγχους, πχ κρίσεις πανικού, πράγμα αδιανόητο!Μπάη δε γουέη, επειδή σε γενικές γραμμές απολαμβάνω τον γραπτό σου λόγο, να σου επισημάνω ένα μικρό λαθάκι που πάντα με εκνευριζε για κάποιον δικό μου, ακαθόριστο λόγο :D : είναι μεγεθύνω από το μέγεθος και όχι μεγενθύνω (από το μέγενθος??!!)
Ο Φόβος δεν είναι κακός αρκεί να μη μας παραλύει και να έχει συγκεκριμένο αντικείμενο ώστε να είναι πιο εύκολα αντιμετωπίσιμος!Όποιος καταφέρνει να ξεπεράσει τους φόβους του νομίζω ότι είναι ελεύθερος...Ωστόσο αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο αν δεν γνωρίσουμε πραγματικά τον εαυτό μας και εάν δεν έρθουμε σε επαφή με τις επιθυμίες μας. Η παιδικότητα που αναφέρεις θα είχε αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα, να βλέπαμε πιο ξεκάθαρα μερικά πράγματα και να μην αποξενωνόμασταν απο τα θέλω μας που οδηγεί στις νευρώσεις και στο άγχος.Σε μία κοινωνία όπου επικρατεί η στείρα λογική, η απουσία φαντασίας και τα πρέπει δε μου κάνει καθόλου εντύπωση που ο Φόβος και το Άγχος κυριαρχούν.Όπως πολύ σωστά όμως λες, μόνο εμείς κρατάμε το κλειδί!
Πολύ καλή η ανάλυσή σου ! Εντύπωση μου έκανε και το σχόλιο του balidor, γιατί και εγώ μίλησα προ ημερών για τον φόβο...Τυχαίο δεν το κρίνω. Αναγνωρίζουμε την ύπαρξη κάποιου στοιχείου που έχει κυριαρχήσει στις ζωές μας. Το βλέπουμε, το εντοπίζουμε και ο καθένας του δίνει την δική του διάσταση και αιτίες.Το ορατό μπορούμε να το αντιπαλέψουμε. Το αόρατο όχι.Ως θετικό λοιπόν βλέπω το...φαινόμενο...? ας το πω έτσι.Απομονώνω την φράση σου "Ο Φόβος είναι περισσότερο το συναίσθημα της απειλής, παρά η απειλή η ίδια".Η διαπίστωση αυτή περικλείει και τον δρόμο για να δημιουργήσουμε το αντίπαλο δέος μέσα μας.Καλή σου ημέρα :)
Eνα σου λέω, εδώ κοίτα 'νέο': http://www.metro.co.uk/news/article.html?Disabled_girl,_16,_%91gang_raped_and_then_burned%92&in_article_id=359093&in_page_id=34Ασχετο- σχετικό.
@Balidor:Η παιδικότητα είναι ένα στοιχείο που μας επιτρέπει να αμφισβητούμε και να εξερευνούμε, γι' αυτό προσπαθούν να μας την συνθλίψουν μέσα στα γρανάζια της μηχανής τους. Ίσως γι' αυτό την αναφέρω ακούσια σε πολλά κείμενα. Όλο και περισσότεροι γράφουν για τον φόβο...λες να διαπιστώνεται κάτι τελικα; Μπα όχι μωρέ σύμπτωση θα είναι ;)Καλημέρα Balidor.@Δ.Τζ:Η εμπορευματοποίηση του φόβου είναι που προκαλλεί τα μεγαλύτερα προβλήματα. Υπάρχει πλέον ολόκληρη αγορά με τους παραγωγούς, τους προμηθευτές, τους διανομείς και τους καταναλωτές. Καλό ν' αγαπήσουμε την ευθύνη, κερδισμένοι θα βγούμε. Καλημέρα φίλε μου.
@ανώνυμος:Όντως ο φόβος είναι παλιό στοιχείο, βέβαια τώρα έχει μετατραπεί σε ασθένεια, αφού υπάρχουν πλήθος φοβιών που περιμένουν τους "Ειδικούς" να τις "θεραπεύσουν". Έχεις δίκιο ότι απ' το σχολείο ακόμη μας μαθαίνουν να είμαστε ανταγωνιστικοί και αποτελεσματικοί, χωρίς εμείς να είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Βάλε ότι τα παιδιά πλέον έχουν πόσες ώρες φροντιστήρια κτλ.Ναι το γράφω έτσι γιατί ακούγεται πιο εύηχα αλλά είναι λάθος και θα το διορθώσω(υπάρχει και η μεγένθυση :) ). Να είσαι καλά@awakened:Όταν ο φόβος αποκτά περιεχόμενο τότε είναι μια φοβία. Ο φόβος του θανάτου είναι που κρύβεται πίσω από τις περισσότερες αλυσίδες που δενόμαστε.Η πλήρης εκλογίκευση ακόμη και σε τομείς που δεν θα έπρεπε μας έχουν οδηγήσει εκεί. Χρειάζεται χώρος για την φαντασία.Ευτυχώς η Τέχνη, η Αισθητική κι ο Έρωτας έχουν κρατήσει ως αφηρημένες έννοιες. Έχουμε το κλειδί, ας βρούμε και την κλειδαριά.
@Mrs Smith:Τελικά το ότι μιλάμε αρκετοί άνθρωποι για τον Φόβο, μάλλον ως γενικότερη διαπίστωση το βλέπω. Αρκεί να μην μας διαποτίσει. Αφού είδαμε τα συμπτώματα αυτό που λείπει είναι η αντιμετώπισή του.Το αντίπαλο δέος για τον Φόβο είναι η Αγάπη. Καλημέρα και σ' ευχαριστώ. :)@colpocoquette:Σχετικό και σοκαριστικό. Με τέτοια φαινόμενα πως να κοιμάσαι ήσυχος;@Το παιδί της πλατείας:Κατά την εβραική γλώσσα, "Σαμαήλ" σημαίνει "το φαρμάκι του Θεού". Σύμφωνα με την εβραική μυθολογία ο Σαμαήλ ως Άγγελος δεν αμφισβήτησε την κυριαρχία του Θεού και έδειχνε περιφρόνηση για την Εξουσία, ενώ αρνήθηκε να υπηρετήσει το ανθρώπινο είδος παρά τις διαταγές του κυρίου του. Ήταν επίσης αυτός που έδωσε τον απαγορευμένο καρπό στην Εύα, κάτι που είχε ως συνέπεια την Πτώση του ανθρώπου. Ούτ εμε Ιουδαισμό έχω σχέση, ούτε με καμία άλλη θρησκεία ή αίρεση φυσικά. Απεναντίας είμαι εναντίον των οργανωμένων θρησκειών και υπέρ των προσωπικών επιλογών και πίστης του καθενός από την στιγμή που δεν προξενεί κακό σε άλλους.Έχει πλάκα, γιατί πολλοί έχουν ψάξει τι σημαίνει το ψευδώνυμο, που τελικά δεν σημαίνει κάτι για μένα, απλά χρησιμοποίησα επίτηδες ένα αρνητικά φορτισμένο όνομα για να πω θετικά πράγματα. Προτίμησα να βάλω ηθελημένα "κακιά" ταμπέλα για να κάνω τους ανθρώπους να σκεφτούν για την σχετικότητα όλων αυτών. Μάλλον πέτυχε αν κρίνω από το πόσοι με έχουν ρωτήσει κατά το παρελθόν ;)Το μόνο κοινό με τον "Σαμαήλ" που έχω είναι πως αδιαφορώ για την Εξουσία, οτέ δεν τα πήγαινα καλά με αυτήν, αλλά αντιθέτως πιστεύω στον Άνθρωπο και δεν τον περιφρονώ. Όλα είναι παγίδα τελικά φίλε μου, καλοστημένη που συνδέεται με πλήθος πραγμάτων. Καλά ο Λιακόπουλος είναι...Κονομάει μια χαρά και μου την δίνει που πουλάει ελληνοφροσύνη. Να είσαι καλά κι εσύ Παιδί της πλατείας και θα τα πούμε σύντομα και μέσα απ' το blog σου. Καλημέρα!
μμμ... ο φόβος δηλώνει παρόν όταν απουσιάζει η αγάπη είπε κάποιος.Οι περισσότεροι φόβοι είναι σκόπιμα εμφυτευμένοι σ' εμάς. Ο φόβος του διαφορετικού, ο φόβος του αλλόθρησκου, του αλλόεθνου κλπ, καλλιεργούνται καθημερινά καθώς ένας άνθρωπος που φοβάται είναι εύκολο να κατευθυνθεί προς τα εκεί που συμφέρει τον αφέντη του. Επειδή ο φόβος κρατάει τα μάτια μας κλειστά απ' το να δούμε τον πραγματικό εχθρό. Και μάντεψε, δεν είναι οι Τούρκοι, οι Μουσουλμάνοι, οι ομοφυλόφιλοι. Είναι όλοι αυτοί που μας ταϊζουν με φόβους στο σχολείο, στη δουλειά, στην τηλεόραση.. Αυτοί και τα παραμύθια τους είναι ο πραγματικός εχθρός και το μόνο καρκίνωμα που απειλεί την κοινωνία.
@Lost Child:Ο Φόβος είναι ένα απαραίτητο συστατικό για την άσκηση εξουσίας. Να φοβάσαι τον εξουσιαστή ή μια εξωτερική απειλή ώστε να τρέξεις στην αγκαλιά του εξουσιαστεί για να σε προστατέψει. Ακριβώς όπως το λες. Έχουμε γεμίσει με φοβικά, κομπλεξικά ανθρωπάκια που φοβούνται τα πάντα. Η τηλεόραση με την κατασκευή τέτοιων συναισθημάτων και η έλλειψη παιδείας οδηγούν μαζικά τα πράγματα προς τα εκεί.
Δημοσίευση σχολίου