ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΔΥΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

"Είμαι η Πόλη. Κάθε σοκάκι και μια φλέβα ή αρτηρία. Κανέναν δεν περιμένω να υπερασπιστεί τις πύλες μου. Είμαι το σπίτι σου, το σπίτι σας και καλύπτομαι από τις στάχτες σας. Με ονομάζετε σε χιλιάδες διαφορετικές γλώσσες. Σε αντίθεση με ένα ρόδο που όπως και να το ονομάσεις η ευωδία του είναι γλυκιά, εγώ σας κερνώ δηλητήριο. Οι σημαίες σας κυματίζουν σε κάθε μου πύργο, άσκοπα για μένα. Γιατί εγώ δεν έχω σημαία, ούτε θρησκεία. Ούτε σας μιλάω τίμια. Σας προστατεύω όλους αλλά κανέναν δεν υπερασπίζομαι. Είμαι ένας λαβύρινθος από θεούς, ανάσες και μάχες. Ξέρεις ποιος αποφασίζει; Οι ήρωες και οι φονιάδες έχουν ωραία πρόσωπα, ποιος όμως αποφασίζει; Αναίτια ξοδεύετε χρόνο για ελπίδα, Παράδεισος δεν υπάρχει, το σκληρό μάθημα της αλήθειας. Τα μυστήρια ποτέ δεν αποκαλύπτονται χωρίς κόπο, ακόμη και στους εξερευνητές. Σας περιεργάζομαι, σας έχω περικυκλωμένους, όλους τους ανώνυμους περαστικούς, σας ακούω, ξέρω κάθε σας βλέμμα, είμαι στα παράθυρά σας, στα τζάμια των αυτοκινήτων, στις βιτρίνες των καταστημάτων, στις κάμερες στους δρόμους, στα αδέσποτα ζώα, στα καπάκια των υπονόμων, στις κεραίες των ταρατσών, στα σκοτεινά ξενυχτάδικα. Είμαι η Πόλη. Σας βλέπω..........."

Θα μπορούσε να είναι μια ομολογία της πόλης, ένα ανθρώπινο οικοδόμημα που επεκτάθηκε στο φυσικό περιβάλλον για να προστατέψει τον άνθρωπο από τους κινδύνους, αλλά και για να αποτελέσει μια μονάδα αναπαραγωγής της κοινωνίας και του οικονομικού συστήματος. Βέβαια, αν και ο άνθρωπος οχυρώθηκε μέσα σε τόνους τσιμέντου, χημικών ενώσεων και γυαλιού και στριμώχθηκε ανάμεσα σε τεράστιες πληθυσμιακές μάζες, έχει ν' αντιμετωπίσει την μελαγχολία, την εγκληματικότητα, την αποπροσωποποίηση, την απομόνωση μέσα σε ορθογώνια κουτιά που φωτίζονται στο εσωτερικό τους από χρώμιο, την απο-ανθρωποποίηση που προκαλλεί η αυτοματοποίηση. Ο άνθρωπος από άτομο έγινε μέρος της μάζας, προσφέρει τον εαυτό του στην υπηρεσία της πόλης. Εκεί γεννιέται και πεθαίνει. Φανταστείτε την πόλη σαν μια μεγάλη οντότητα, σαν μια κυψέλη. Όλοι όσοι ζούμε μέσα σ' αυτήν την υπηρετούμε, γινόμαστε μηχανές, γρανάζια της υπερ-μηχανής. Λένε ότι έναν πολιτισμό μπορεί να τον κρίνει κανείς από τα σκουπίδια του. Καταναλώνουμε για να δώσουμε νόημα στον ελεύθερο χρόνο. Έχουμε τις ίδιες αγωνίες και ανάγκες πάνω-κάτω υπό την στέγη της πόλης. Δουλεύουμε συγκεκριμένα ωράρια, ψυχαγωγούμαστε μαζικά στα ίδια μέρη (κι ας έχουν παραλλαγές), ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, ακούμε τον διπλανό μας στο λεωφορείο ή στο διπλανό διαμέρισμα, ξυπνάμε περίπου τις ίδιες ώρες, φοβόμαστε και χαιρόμαστε σχεδόν με τα ίδια πράγματα. Διαμαρτυρόμαστε όλοι για την καλοκαιρινή ζέστη, βρίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα όταν πέσουμε σε μποτιλιάρισμα, αγοράζουμε αρκετά κοινά προιόντα από το super market. Τελικά όσοι ζούμε στην πόλη έχουμε περισσότερα κοινά, παρά διαφορές. Η πόλη είναι η μετα-μοντέρνα κόλαση που την χτίζουμε όλο και πιο πολύ εμείς, απλώνει την σκιά της όλο και περισσότερο. Η κάθε πόλη είναι μια αναπαράσταση του συλλογικού νου των κατοίκων της. Είναι καθρέφτισμα της νοοτροπίας τους. Βέβαια το κάθε άτομο βυθισμένο στον μικρόκοσμό του και τις προσωπικές υποθέσεις, παγιδευμένο στην επιλεκτική όραση και ακοή προς όσα μόνο τον ενδιαφέρουν, μπορεί να αγνοήσει το ότι η πόλη τελικά είναι μια τεράστια θεατρική σκηνή όπου ο καθένας καλείται να παίξει τον ρόλο του.

Η πόλη είναι ένας Υπερ-Νους, ένα δίκτυο από τελετουργικά και τυπολατρείες. Κάθε περιοχή της σου προσφέρει ένα σενάριο, μια ξεχωριστή πραγματικότητα. Ας πούμε σκεφτείτε τα σενάρια που αντιστοιχούν στην πλατεία Εξαρχείων και μετά στην παραλία της Γλυφάδας. Ίδια πόλη, ξεχωριστά χρώματα, διαφορετική ενέργεια στον χώρο. Για κάποιον μυστήριο λόγο, πάντα πίστευα στην ενέργεια που εκπέμπουν άνθρωποι ή μέρη. Πολλοί μετακομίζουν στις πόλεις για να βρουν δουλειά, ν' ανεξαρτητοποιηθούν ή για ν' αλλάξουν την ζωή τους. Και η πόλη τους την αλλάζει. Είναι ένα οργανωμένο χάος, μια τάξη μες στην αταξία. Ίσως σε μερικούς φανεί παράξενο, αλλά η περιοχή που κατοικείς ίσως επιδράσει την ψυχοσύνθεσή σου. Παραδείγματος χάρη, θα επηρεάσει τον τρόπο που ντύνεσαι, ίσως ακόμη και την προτίμησή σου (ή μη) για άλλες περιοχές. Ένας άνθρωπος που ταυτίζεται τόσο πολύ με την περιοχή του, απλά εν καιρώ γίνεται ένα μέρος της περιοχής, όλα τα υπόλοιπα του φαίνονται μη οικεία. Μπορείς ν' ακούσεις την πολή αν βρεθείς σε ένα ήρεμο μέρος, ίσως σε κάποια ταράτσα. Να κάτσεις και να αφουγκραστείς ακόμη και την αναπνοή της! Τους θορύβους στους δρόμους, τις φωνές από ένα σπίτι, τις κουβέντες στο παρακάτω πεζοδρόμιο, την μουσική που παίζει σε κάποιο bar, τον βρυχηθμό των αυτοκινήτων...ν' αφουγκραστείς την δίψα των κατοίκων της για ζωή, για κάτι καλύτερο.

Κάνω μια βόλτα στην καρδιά της πόλης, παρατηρώ τα κτίρια και τις εισόδους τους, τα εγκαταλειμμένα σπίτια σε κακόφημες γειτονιές, τις διαφημίσεις σε αφίσσες, τα φώτα των δρόμων που ανοίγουν ταυτόχρονα σαν να θέλουν να ξορκίσουν ένα στοιχείο της φύσης που η πόλη δεν μπόρεσε να κρατήσει μακρυά, έναν αρχέγονο φόβο: το σκοτάδι. Βλέπω τους ζητιάνους και τα φανάρια που καθορίζουν την ροή των κυττάρων (για εμάς λέω!) μέσα στις φλέβες του αστικού οργανισμού, τα ηλεκτρικά καλώδια που εκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις σαν να μην τελειώνουν πουθενά. Αισθάνομαι την ακτινοβολία από τις τηλεοράσεις που μένουν ανοιχτές, μυρίζω το αλκοόλ, νιώθω τα κύματα άγχους των ανθρώπων, τα μίση και την ματαιοδοξία τους, σχεδόν βλέπω τις ανικανοποίητες επιθυμίες να χορεύουν στην ατμόσφαιρα. Υπάρχει ένα βιβλίο του Dickens, "Ιστορία Δύο Πόλεων" μέσα στο οποίο υπονοεί την ύπαρξη μιας πόλης μέσα στην πόλη. Περπατώ πιο γρήγορα και μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο, ψάχνω το εν λόγω βιβλίο, όταν φτάνω στο ράφι που το έχει και το βρίσκω, αρχίζω να το ξεφυλλίζω συνειδητοποιώντας πως οι σελίδες του είναι λευκές! Η πόλη μου κλείνει πονηρά το μάτι, καθώς ένα πέπλο βροχής την σκεπάζει. Αν ένας οργανσμός καταλάβει πως μέσα του έχει παράσιτο, δεν το εξολοθρεύει; Ποιος είναι το παράσιτο και ποιος ο ξενιστής; Τελικά είμαστε ότι και όπου ζούμε.

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα