SUN OF NOTHING-THE GUILT OF FEELING ALIVE

Αστική ζωή, τυποποιημένη, ένας τρόπος ύπαρξης που σε κάνει να νιώθεις ένοχος αν δεν ακολουθήσεις την πεπατημένη. Κοιτάς το εξώφυλλο του νέου δίσκου των Sun of Nothing. Δίσκο είπα; Συγνώμη. Μανιφέστο είναι. Η φιγούρα γκρίζα και σκυθρωπή, αποχωρεί από την ακόμη πιο γκρίζα πόλη. Όλα είναι προκαθορισμένα μέσα σ' αυτήν. Αν αποδράσεις μόνο νιώθεις ζωντανός. Αλλά δεν σ' αφήνουν να φύγεις τόσο εύκολα, ο βούρκος σε κρατάει. Μπορείς να σπάσεις τα στεγανά; Το συγκρότημα το κάνει. Δεν είναι post, ούτε black, ούτε drone, ούτε sludge, ούτε καν η μίξη όλων αυτών. Τι είναι; Ένα ταξίδι, εσωτερικό, επώδυνο, μα στο τέλος σε οδηγεί στην κάθαρση. Ούτε μετά από αυτήν θα είσαι ο ίδιος.

Η σκοτεινή διαδρομή ξεκινά με το instrumetal "Sink", όπου σε καλωσορίζει ήρεμα για να καταδυθείς απελευθερωμένος στον κόσμο του. Το "Catharsis" σε κάνει να αναρωτιέσαι για τις συμπεριφορές που σου επιβάλει το περιβάλλον. Τις πετάς ως περιττές και κρατάς μόνο την ουσία. Drone χάσιμο, με τα ανελέητα ξεσπάσματα να σου λένε ότι εδώ δεν θα σε χαιδέψουμε. Θ' ακούσεις αυτά που πρέπει ν' ακούσεις. Κι αν αντέξεις, το "Drowned Out" είναι εκεί για να σε ξυπνήσει από τον λήθαργο. Η δομή του είναι εξαιρετική, αφού τα ψυχεδελικά περάσματα βιάζονται από τα πιο-ακραία-δεν-γίνεται φωνητικά. Στο "Unreached Soul" ήρθε η ώρα να πάρεις πίσω την ψυχή σου, εκείνη που είχες καταπιέσει. Ηρεμία ξανά στην εισαγωγή, black αλύχτισμα και post μελωδίες συνδιαλέγονται με τρόπο δομημένου χάους. Το "Ηearthealer (As It All Crumbles)" απλά έρχεται για να επιβεβαιώσει πως η διαδικασία αναμόρφωσης επετεύχθη. Ρυθμοί που δεν χαρίζονται, χτίζονται για να γκρεμιστούν με απώτερο σκοπό να ξαναφτιαχτούν από την αρχή κοκ. Το μήνυμα περνάει ως εξής: "Όταν όλα καταρρέουν εσύ απόλαυσέ το". Τα φωνητικά του Ηλία προς το τέλος γίνονται πιο "σκισμένα" από ποτέ.

Οι Sun Of Nothing απελευθέρωσαν τις δομές στις συνθέσεις τους, κάνοντας τον όρο sludge ν' ακούγεται πολύ μονολιθικός και το black περιοριστικό ως ιδίωμα. Χρησιμοποιώντας noise υλικό και περισσότερο συναίσθημα, δημιούργησαν τον καλύτερό τους δίσκο. Κιθαριστικά riffs που σε πληγώνουν και σε εξαγνίζουν, ένα μπάσο που σαν ραχοκοκαλιά κρατάει όλο τον κορμό και τύμπανα που χτυπούν ανελέητα. Ειδικά ο ρόλος του rhythm section είναι αξιοπρόσεκτος, αφού δεν λειτουργεί ως υποστηρικτικό της κιθάρας, αλλά περιγράφει και μουσικά θέματα. Όσο για τα φωνητικά, είναι όσο ακραία γίνεται, σε σημείο που νιώθεις να σε απειλούν. Αλλά όχι, το "The Guilt of Felling Alive" είναι φίλος σου. Μπορεί λίγο βλοσυρός και περίεργος, αλλά φίλος που σε ακολουθεί.

Οι αλλαγές είναι κολλητικές και μετά από πολλές ακροάσεις, γυρίζουν στο μυαλό μου πολλές μελωδίες. Οι S.O.N. περιέγραψαν το αστικό σκότος, όχι καταθλιπτικά, αλλά με τρόπο ατμοσφαιρικό και σκληρό. Η μουσική τους είναι προοδευτική και δεν χρειάζεται ταμπέλες. Και σίγουρα λειτουργεί εξαγνιστικά προς όλα όσα σε φοβίζουν και σε στοιχειώνουν. Το σημαντικότερο είναι ότι αν και ακραίο σαν άκουσμα, σε τραβάει να το ξανακούσεις, γιατί έχει πολλές ανεξερεύνητες γωνιές και σου γεννά σκέψεις. Σπουδαίο προσόν για ένα καλλιτεχνικό έργο. Ειδικά αν μετά το τέλος της ακρόασης περισσότερο κλίνεις στο "...Feeling Alive".

RATING: 9\10

Posted in: album reviews,black,drone,experimental,music,post,sludge