Ν.Τ.Δ (Να Του Δίνουμε)

Aνέκαθεν σιχαινόμουν αυτό που σήμερα λέμε λιτά "PR", τις δημόσιες σχέσεις. Δεν καταλάβαινα προς τι οι ορδές κουστουμαρισμένων που πουλάνε απάτη και αέρα κοπανιστό αλλά με επαγγελματικό περιτύλιγμα. Επίσης ποτέ δεν μου άρεσε το γλείψιμο για οποιονδήποτε σκοπό. Είτε για να πάρεις μια θέση σε δουλειά, είτε να κερδίσεις εύνοια, είτε φίλους, είτε γκόμενες, είτε οτιδήποτε. Το γλείψιμο είναι για ανθρώπους δουλικούς, μόνιμα εξαρτημένους, φοβισμένους. Ανθρωπάκια.

Στην Ελλάδα βέβαια το γλείψιμο έχει γίνει εθνικό σπορ και κοσμοθεωρία επιτυχίας. Οι δημόσιες σχέσεις ακούγονται ως όρος -τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά- ως υποκατάστατο του μασκαρέματος, ως ειλικρίνια-τραβεστί. Διαβάζω στο "Executive Μάγκες" το απολύτως εύστοχο:

Η Ελλάδα γέμισε επαγγελματίες του περιττού. Διαφημιστές, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, διαμεσολαβητές, καταφερτζήδες, αεριτζήδες της πολυτέλειας. Σε αυτούς βέβαια μπορεί να προσθέσει κανείς, μάνατζερ, image makers ,στυλίστες,κομμωτές σκύλων, αναλυτές ψυχών, ερμηνευτές συναστριών. Χιλιάδες χαρισματικοί ανεπάγγελτοι, διαπρεπείς του τίποτα και επαγγελματίες του τίτλου. Στην Ελλάδα κάποτε μπορεί να ήσουν ότι δήλωνες, αλλά έπαιρνες το ρίσκο από την αποκάλυψη της απάτης. Σήμερα δεν υπάρχει ρίσκο. Γιατί απάτη είναι ο τρόπος που είναι δομημένο το σύστημα. Και η απάτη στηρίζεται στην αυταπάτη των άλλων.

Αναρωτιέμαι για την χρησιμότητα τέτοιων επαγγελμάτων. Σε ένα σύστημα όπου το χρήμα δεν θα είχε τον κυρίαρχο ρόλο, ή αλλιώς "Δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό", όλων των ειδών οι managers, οικονομολόγοι, χρηματιστές κτλ θα ήταν απολύτως άχρηστοι. Βασικά δεν θα υπήρχαν καν ως ιδέα. Όμως ακριβώς αυτή η ωφελιμιστική φύση του συστήματος και η δυνατότητά του να δημιουργεί χρυσάφι από τα σκατά είναι που το κάνει ακόμη πιο άδικο. Είναι τραγικό τέτοιου είδους "ειδικότητες" να βρίσκονται στον αφρό, όταν επαγγέλματα όπως οι κοινωνικοί λειτουργοί, εργοθεραπευτές, διάφορες ειδικότητες κοινωνικού χαρακτήρα, χειροτεχνίτες, καλλιτέχνες και ερευνητές είναι σε δεύτερη και τρίτη μοίρα παρόλο που προσφέρουν πραγματικά στην ποιότητα της κοινωνίας.Και φυσικά το έργο τους δεν προβάλεται.

Η σύγχρονη κοινωνία δεν αντέχει την αλήθεια. Θέλει δημόσιες σχέσεις. Δεν θέλει να βελτιώσει τα λάθη της, θέλει να τα κρύψει. Δεν θέλει θεραπείες, αλλά ναρκωτικά καταστολής. Αυτή η λογική έχει ποτίσει ακόμη και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι άνθρωποι αποξενώνονται εύκολα χαμένοι μεταξύ καθημερινότητας και κοινών βελούδινων ψεμάτων που μοιράζονται.

Υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία πραγωγής ψεμάτων που μάλιστα καθαγιάζονται. Είπαμε, η αυταπάτη είναι το καλύτερο φάρμακο για το κενό. Νιώθεις σημαντικός, επειδή σε θεωρεί σημαντικό η κοινωνία βάσει του ρόλου που σου δίνει κι εσύ προσαρμόζεσαι.

Αντιθέτως η σκέψη και η έρευνα, δεν είναι στην λίστα παραγωγικών εργασιών, δεν φέρνουν άμεσο κέρδος. και στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται ως "αναγκαίο κακό". Αυτό όμως αντανακλάται στην κουλτούρα μας. Τα ΜΜΕ, το life style, έχουν την λογική του PR.Αυτό έχει κάνει τους ανθρώπους ακόμη πιο εγωκεντρικούς και δίνουν περισσότερη βάση στην εικόνα, στο "έχειν", στο ποιος θα τους χαιδέψει τα αυτιά. Αυτή η αρρώστια δημιουργεί το εξής επικίνδυνο: Την μετατροπή της κοινωνίας σε ένα απέραντο πάρκο θεαμάτων. Και το θέαμα να είμαστε εμείς.

Posted in: κοινωνία,σύστημα