REALITY:ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΣΤΗΡΙ

Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια οι τηλεοπτικοί σταθμοί επενδύουν σε reality shows για να γεμίσουν το πρόγραμμά τους. Στην αρχή κάποιοι υποστήριζαν πως τα βλέπουν από περιέργεια, μετά από συνήθεια και έπειτα από "ενδιαφέρον" για τα άτομα που κλείνονται σε ένα σπίτι. Στην πραγματικότητα, τα realities ικανοποιούν την μανία των ανθρώπων να βλέπουν τους άλλους σε μειονεκτική θέση. Ή καλύτερα να νομίζουν πως εκείνοι είναι σε πλεονεκτική. Η συνεχής ένταξη στα προγράμματα των καναλιών, εκπομπές τύπου Big Brother εξοικείωσαν το κοινό με την κάμερα. Απενοχοποίησαν την πόζα και την στημένη συμπεριφορά, αθώωσαν ακόμη και την παρακολούθηση την ίδια. Μέχρι και ο τίτλος "Big Brother" είναι απόλυτα κυνικός.

Η αισθητική των reality shows χλευάζει τις προσωπικές ιδιαιτερότητες του καθενός, ξεμπροστιάζει την ζωή, αποθεώνει την καθημερινότητα, μετατρέπει την κάμερα στο ύψιστο ζητούμενο. Να μας αγαπήσει η κάμερα. Να μας αγαπήσουν αυτοί πίσω από την κάμερα, όσο αυταρχικοί, ψυχροί κι αν είναι. Συζητήσεις σε καναπέδες, χαμηλό επίπεδο συμπεριφοράς, ίντριγκες και η μικρογραφία της λογικής ο-θάνατός-σου-η-ζωή-μου. Το κάθε reality είναι η απόδειξη πως κάποιοι άνθρωποι περιμένουν την λύση από την τηλεόραση. Η τηλεόραση ως αυτοαναφορικό μέσο μας πετάει στα μούτρα, ότι "εγώ θα σας κάνω σπουδαίους", αρκεί να γίνετε προιόν.

Το κυριότερο παρατείνει τα 15 λεπτά δημοσιότητας σε...λίγους μήνες με έναν χρόνο, όπου οι παίκτες μπορούν να κάνουν καμιά αρπαχτή. Οι απλοί άνθρωποι που συμμετέχουν ως παίκτες δεν έχουν όνειρα δικά τους, αλλά δανεικά. Είναι άνθρωποι που προτιμούν την φτήνια, ενώ κι ας ακουστώ αυστηρός είναι losers της ζωής. Το πιο τραγικό είναι πως υπάρχουν θεατές γι' αυτά τα τηλεοπτικά κατασκευάσματα. Αναζητούν την ταύτιση σε είδωλα της διπλανής πόρτας. Τους παρακολουθούν -και σε περιπτώσεις τους υποδέχονται- ως ήρωες. Σαν να πέτυχαν κάτι σημαντικό. Λες και η παθητικότητα είναι λόγος για να χαρεί κάποιος. Απλά έβγαλαν στην φόρα τον εαυτό τους. Κι όμως στην ατομικιστική κοινωνία που ζούμε ακόμη και η τόλμη να συμμετέχεις σε κάτι που οι περισσότεροι χλευάζουν, όσο σκουπίδι και να είναι, θεωρείται "σπάσιμο των ορίων".

Αν ο Μεγάλος Αδελφός αποφάσιζε πως οι έγκλειστοι δεν θα είχαν χρηματικό έπαθλο, αλλά θα προσέφεραν εθελοντική εργασία, ή αν δημιουργούσαν για τους εαυτούς τους και την δημόσια σφαίρα, δεν νομίζω παρόμοια παιχνίδια να είχαν συμμετοχές, ούτε τηλεθέαση. Έχει η ξεφτίλα την τιμή της. Το ξέρω πως δεν είναι πρώτη φορά που διαβάζεις κείμενο για τα realities, αλλά αναρωτιέμαι πως ο Μεγάλος Αδελφός έχει ταυτιστεί πρώτα με παιχνίδι και μετά με το βιβλίο του Όργουελ και ότι αυτό μας μαθαίνει...

Posted in: αντι-lifestyle,μμε