Η ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η βία στα ελληνικά γήπεδα, έχει καταντήσει να θεωρείται σταθερά και δυστυχώς ένα πεδίο ευχολογίων και αυτονόητων προτάσεων από τους αρμόδιους που διαχρονικά "νίπτουν τας χείρας τους". Δεν θέλω να απαριθμώ γεγονότα ξυλοδαρμών, προπηλακισμών διαιτητών, εμετικών συνθημάτων, εξευτελιστικών "event" και λοιπές ψευτομαγκιές. Η βία που παρατηρούμε στα γήπεδα ανήκει στον ίδιο κύκλο βίας και ανομίας που συναντάμε στην υπόλοιπη κοινωνική ζωή. Ακούω χρόνια πως αυτοί που πάνε στο γήπεδο για να τα σπάσουν είναι για να βγάλουν τα απωθημένα τους και πως το γήπεδο λειτουργεί ως "χύτρα" για τις κοινωνικές εντάσεις. Δηλαδή όλη την εβδομάδα μαζέψτε, μαζέψτε και Κυριακή ξεσπάστε. 'Ομως πλέον δεν πείθεται κανείς.

Μέχρι και νεκρό είχαμε στα γεγονότα της Παιανίας, πέρσι μια γυναίκα που εργαζόταν ως security έχασε τα δάχτυλά της στο ΟΑΚΑ, κατά καιρούς διαιτητές έχουν απειληθεί σοβαρά, ποδοσφαιριστές ασχολούνται και με άλλα πράγματα πέρα από το τι συμβαίνει εντός τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Το βαρέλι δεν έχει πάτο λοιπόν. Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ χαλαρή σε συνειδησιακά ζητήματα και πάντα τα αντανακλαστικά της είναι αργοπορημένα. Η βία στα γήπεδα δεν είναι ένα φαινόμενο μέσα σε μια γυάλα που χρειάζεται να μελετηθεί, αλλά μέρος της άρρωστης κοινωνικής ζωής κι όσο δεν αντιμετωπίζεται με την δέουσα σοβαρότητα, νέοι (φαύλοι) κύκλοι θα ανοίγουν. Το πρόβλημα κάποιοι το βλέπουν ως μια ακόμη κατάσταση που χρήζει καταστολής, αλλά εκεί είναι το λάθος, αφού η εντονότερη αστυνόμευση το διογκώνει.

Πολλοί υγιείς φίλαθλοι δεν θέλουν να πηγαίνουν πλέον στο γήπεδο, ακριβώς γιατί δεν τους αρέσει ο πολιτισμός της κερκίδας. Και φυσικά στο γήπεδο θα υποστηρίξεις την ομάδα σου, αλλά μέχρι εκεί φτάνει η συμμετοχή σου. Αυτό κάποιοι πίθηκοι δεν λένε να το καταλάβουν, αφού πιστεύουν πως συμμετέχουν σε κάποιου είδους πόλεμο, ανεξάρτητα αν μέσα στον αγωνιστικό χώρο λαμβάνει χώρα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναικού ή παρτίδα τάβλι. Οι ίδιοι οι παράγοντες των ομάδων απαξιώνουν το προιόν και φυσικά με το να χαιδεύουν τα αυτιά οργανωμένων οπαδών, ενθαρρύνουν βίαιες εκρήξεις. Ακόμη κι η εικόνα μιας ομάδας πλήττεται από περιστατικά βίας, ενώ σίγουρα ζημιώνεται και οικονομικά.

Οι αθλητικές εφημερίδες επίσης έχουν έναν σημαντικό ρόλο νομιμοποίησης της καφρίλας και του τυφλού οπαδισμού. Καταρχήν έχουμε τις περισσότερες ως αθλητικός Τύπος από οποιαδήποτε χώρα, για ένα πρωτάθλημα υποβαθμισμένο πλήρως, την στιγμή που στην Ισπανία και στην Αγγλία (τα 2 κατά γενική ομολογία καλύτερα πρωταθλήματα) έχουν 2-3 το πολύ αθλητικές εκδόσεις. Ο χώρος της κερκίδας πλέον επιτελεί τον ρόλο που δεν επιτελεί ο πολιτισμός μακρυά από τα γήπεδα: Αυτόν του αυτοπροσδιορισμού και της συντροφικότητας, της συλλογικότητας. Άνθρωποι "λυτρώνονται" με το να ξεσπούν μέσα από φωνές και συνθήματα, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να μην συνοδεύεται από αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Σίγουρα το ζήτημα της ενδογηπεδικής βίας είναι καθαρά δομικό. Για να αντιμετωπιστεί πρέπει να ληφθούν αποφάσεις που θα έρθουν σε ρήξη με τις επικρατούσες νοοτροπίες. Το θέμα είναι και παιδαγωγικό. Η συμπεριφορά ειδικά "βαμένων" οπαδών, θυμίζει φονταμενταλιστές. Οι σημερινοί θύτες είναι τα αυριανά θύματα κι έτσι κυλάει η ιστορία. Όσο κάποιοι κλείνουν τα μάτια σ' αυτό που συμβαίνει, θεωρώντας ότι κάθε φορά είναι απλά οι 5-10 ανεγκέφαλοι, βάζει το χέρι του ώστε να μην υπάρχει ποτέ λύση. Η λογική πάει περίπατο δε, όταν συζητάς για το πόσες κροτίδες έπεσαν, ότι η φωτοβολίδα που έριξαν δεν πέτυχε κανέναν ή όταν ακούς εκφράσεις "τα λες επειδή έχασες". Ο αθλητισμός είναι από τα ωραιότερα δευτερεύοντα πράγματα στην ζωή, αλλά μερικοί τον θεωρούν πεδίο για να εκφράσουν την ψυχοπαθολογία τους. Καθαρό πέναλτυ.

Posted in: κοινωνία