Η εποχή είναι απάνθρωπη. Γι' αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσεις την ανθρωπιά σου. Οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες πληθαίνουν, διαχωρίζονται σε πολλές μικρότερες και δυστυχώς αυξάνουν και τα μέλη τους.
Η Ελλάδα καμιά φορά αναπαρίσταται αν και διαστρεβλωμένα, σε μια αληθοφανή βάση μέσω των διαφημίσεων. Μια χώρα που έμαθε μέσα από τις διαφημίσεις να ορίζει τα οράματά της.
Η μαφία πάντα ακολουθεί νόμους σιωπής. Σαν αυτούς που ακολουθεί αντίστοιχα και το πολιτικό σύστημα.
Πολύ συζητήθηκαν τα καμένα κτίρια του Τσίλερ και πολλά δάκρυα χύθηκαν από υποκριτικές κατίνες και "πολιτισμένους" κυριλέδες.
Οι Δανοί Mercenary είναι ένα πολύ καλό συγκρότημα που κατά τύχη δεν έχει αποκτήσει πρόσβαση σε μεγαλύτερα κοινά. Δίσκοι όπως τα "11 Dreams", "The Hours That Remain" και "Architect of Lies" είναι δείγματα ποιοτικού melodic death με progressive νοοτροπία και πιασάρικα power φωνητικά κυρίως στα refrains. Επίσης τα υπέροχα, αιθέρια πλήκτρα και οι ωραίες ιδέες στην παραγωγή τους κάνουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Ο νέος τους δίσκος υποδηλώνει...μεταμόρφωση, κάτι που δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι συμβαίνει 100%.
Oι Ιταλοί battle metallers διατηρώντας μια τίμια πορεία κατάφεραν να κερδίσουν πολλούς οπαδούς οι οποίοι αρέσκονται στην επική θεματολογία, αλλά και πολλούς ακόμη να τους κάνουν να παραδεχτούν την ικανότητά τους να γράφουν μουσική που να υποστηρίζει την στιχουργική θεματολογία. Έτσι τόσο το Doom, όσο και το...Sword πάντα υπήρχαν σε γενναίες δόσεις. Προς τι η εισαγωγή; Γιατί στο "The Eternal Battle" φαίνεται πως διαφοροποιούνται από τον ηχο που τους είχαμε συνηθίσει, αφού η Bathory ατμόσφαιρα έχει πλησιάσει πιο κοντά στο heavy metal.
Εάν υπάρχει ένα εργαλείο με το οποίο μπορείς να ελέγξεις απόλυτα τον άνθρωπο, αυτό είναι η ίδια του η τροφή, το αγαθό με το οποίο εξασφαλίζει την επιβίωση του. Πίσω απ’ τον περίφημο διατροφικό κώδικα κρύβεται μια εφιαλτική πραγματικότητα. Ο κώδικας ισχύει επίσημα από το 1963 με τη σύμπραξη του οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAQ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), όπου και δημιουργήθηκε η επιτροπή που λειτουργεί πίσω απ’ τον κώδικα, επιτροπή η οποία υπάγεται στον Ο.Η.Ε.. Το νομοσχέδιο σχετικά με τον Codex Alimentarius πρόκειται να περάσει από τον Απρίλιο και στην χώρα μας.
Άλλη μια μπάντα από την Φινλανδία, που τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει σημαντικά οι μετοχές της, αφού κυκλοφόρησε μια σειρά πολύ καλών δίσκων, κάτι που πιστοποιούν και με το νέο τους πόνημα. Το "Deathstar Rising" μπορούμε να το κατατάξουμε στο μελωδικό death metal που περιέχει γενναίες δόσεις από gothic και ψήγματα από doom. Ένας συνδυασμός αρκετά διασκεδαστικός, αφού οι Before the Dawn έχουν βαριές κιθάρες και πιασάρικες μελωδίες (αλα Amorphis), hooks και refrains που μπορείς να τα τραγουδάς και να κοπανιέσαι.
Οι Moonsorrow είναι ένα συγκρότημα που δεν υπάρχει όμοιό του. Είναι αυθεντικοί και εμπνευσμένοι. Ο νέος τους δίσκος που μεταφράζεται ως "Like Shadows We Walk Τhrough the Land of the Dead", είναι ένα μνημείο ατμοσφαιρικού black metal μπολιασμένο με τα παραδοσιακά folk στοιχεία της φινλανδικής μουσικής παράδοσης.
Αστική ζωή, τυποποιημένη, ένας τρόπος ύπαρξης που σε κάνει να νιώθεις ένοχος αν δεν ακολουθήσεις την πεπατημένη. Κοιτάς το εξώφυλλο του νέου δίσκου των Sun of Nothing. Δίσκο είπα; Συγνώμη. Μανιφέστο είναι. Η φιγούρα γκρίζα και σκυθρωπή, αποχωρεί από την ακόμη πιο γκρίζα πόλη. Όλα είναι προκαθορισμένα μέσα σ' αυτήν. Αν αποδράσεις μόνο νιώθεις ζωντανός.
Θετική και μόνο είναι η εντύπωση που προκάλεσε ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας, ο οποίος παρότι δέχθηκε επίθεση από αλλοδαπούς (και δεν είναι η πρώτη φορά), όχι μόνο δεν σκέφτεται να φύγει από την Πλατεία Βικτωρίας όπου διαμένει, αλλά συνεχίζει να υποστηρίζει τους μετανάστες και μάλιστα δηλώνει πως σε τέτοιες δύσκολες περιστάσεις υποχρεώνεσαι να δείξεις τον πολιτισμό σου. Μαθήματα ήθους και φωτεινής σκέψης από έναν άνθρωπο που δεν τροφοδοτεί την τρομολάγνα ενημέρωση. Σε αντίθεση με τα ΜΜΕ, όπου έχουν στο πιάτο ημέρας πάντα την δυστυχία, τον πόνο και την απειλή.
Όσοι τους θυμάστε, θα αναρωτηθείτε "καλά υπάρχουν ακόμη αυτοί;". Ναι υπάρχουν και εκπλήσσουν όχι μόνο με την κυκλοφορία νέου άλμπουμ, αλλά κυρίως με το γεγονός ότι είναι πραγματικά καλό. Μπορεί το speed\thrash παρελθόν τους να παρουσιάζεται εδώ τιθασευμένο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κυρίως ακολουθούν τα χνάρια των Nevermore, παίζοντας αμερικάνικο heavy metal, αρκετά τεχνικό και με δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα. Ακόμη και το εξώφυλλο το έχει δημιουργήσει ο Travis Smith.
Από τα αγαπημένα συγκροτήματα οι Σουηδοί Evergrey, καθώς διατηρούν τα υψηλά επίπεδα τραγουδοποιίας σε κάθε τους κυκλοφορία, ανεξαρτήτως της κατεύθυνσης που αποφασίζουν να ακολουθήσουν. Κι αν στις πρώτες τους κυκλοφορίες το prog\power ήταν αυτό που τους χαρακτήριζε, με το "Inner Circle" έκαναν limit up έμπνευσης και με τις 2 προηγούμενες κυκλοφορίες μπήκαν σε πιο heavy και προσιτά μονοπάτια. Ειδικά το "Torn" ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος που όμως δίχασε τους οπαδούς για το πόσο καλός είναι τελικά, αν και τα κατά του επιχειρήματα δεν πείθουν. Η αποχώρηση των 3/5 της μπάντας την προηγούμενη μόλις χρονιά προβλημάτισε για το τι μέλλει γεννέσθαι.
Η εξουσία πρέπει να αποδεικνύει καθημερινά την χρησιμότητά της. Σ' αυτό το διαλυμένο κράτος, ανέκαθεν η ανομία ήταν ο κανόνας. Ανομία που δεν προκύπτει από...αντικοινωνικές συμπεριφορές τύπου "δεν πληρώνω", αλλά από μεθοδευμένες και συνεπείς απατεωνιές. Υπουργοί που γλιτώνουν λόγω νόμων που είναι φτιαγμένοι σαν κουστούμι, στα μέτρα τους. Βιομήχανοι και μεγαλοκαρχαρίες, τραπεζίτες και κουστουμάνθρωποι που βρίσκουν "παραθυράκια" για να κάνουν το κομμάτι τους. Από χτίσιμο αυθαίρετων μέχρι off shore εταιρείες, φοροδιαφυγές και ρεμούλες. Το σύγχρονο σύστημα είναι ένα συνοθύλευμα από πολιτικούς και επιχειρηματίες οι οποίοι βρίσκονται σε σιωπηλή συνεργασία. Τα όρια μεταξύ τους αλλάζουν και μετακινούνται συνεχώς. Οι πολιτικοί δεν αναλαμβάνουν καθήκοντα για να λύσουν τα προβλήματά μας, κυρίως με τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σκηνικό. Αυτό πρέπει να το καταλάβει και ο τελευταίος...ιδεολόγος.
Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια οι τηλεοπτικοί σταθμοί επενδύουν σε reality shows για να γεμίσουν το πρόγραμμά τους. Στην αρχή κάποιοι υποστήριζαν πως τα βλέπουν από περιέργεια, μετά από συνήθεια και έπειτα από "ενδιαφέρον" για τα άτομα που κλείνονται σε ένα σπίτι. Στην πραγματικότητα, τα realities ικανοποιούν την μανία των ανθρώπων να βλέπουν τους άλλους σε μειονεκτική θέση. Ή καλύτερα να νομίζουν πως εκείνοι είναι σε πλεονεκτική. Η συνεχής ένταξη στα προγράμματα των καναλιών, εκπομπές τύπου Big Brother εξοικείωσαν το κοινό με την κάμερα. Απενοχοποίησαν την πόζα και την στημένη συμπεριφορά, αθώωσαν ακόμη και την παρακολούθηση την ίδια. Μέχρι και ο τίτλος "Big Brother" είναι απόλυτα κυνικός.
Aκούω και διαβάζω κατα καιρούς για ομαδικές συγκεντρώσεις bloggers με αφορμή κάποιο γεγονός. Κατά την γνώμη μου η συγκέντρωση μαζών που ξεσηκώνονται θυμίζει τους τρόπους διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ. Οι bloggers δεν είναι κίνημα, ούτε μπορούν να λογισθούν ως ενιαία οντότητα. Το blogging είναι κατά κάποιο τρόπο ο αναρχισμός του ίντερνετ. Υπάρχουν ατομικότητες, ξεχωριστές προσωπικότητες και ψηφιακά προφίλ. Οι bloggers δεν γίνεται να έχουν συνδικαλιστική δράση. Ο καθένας έχει απόψεις, ιδέες, επιθυμίες, προτιμήσεις, στάσεις και πεποιθήσεις και δεν γίνεται να συνταχθεί. Οποιαδήποτε μαζική συγκέντρωση bloggers θα βρίσκει απέναντί της αυτές τις ιδιαιτερότητες γι’ αυτό θ’ αποτυγχάνει.
Nέος δίσκος από τους Burzum σε πολύ σύντομο διάστημα, αφού μόλις ένας χρόνος πέρασε από το "Belus" που σηματοδότησε την ολική επαναφορά του Varg στην black metal σκηνή. Απ' ότι φαίνεται μάζεψε αρκτές ιδέες στην "στενή" γι' αυτό και μας παραδίδει νέο υλικό γρήγορα. Το εξώφυλλο μου προκάλεσε θετική εντύπωση, αφού είναι απόσπασμα πίνακα και σίγουρα διαφορετικό απ' ότι έχουμε συνηθίσει για τα δεδομένα τους. Όπως φαίνεται όμως, το "Fallen" δεν είναι παρά η φυσική συνέχεια του "Belus".
Η νέα κυκλοφορία των DevilDriver είναι αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος της. Ένα κτήνος, επιθετικό, τσαμπουκαλεμένο, βαρύ και βλοσυρό. Πραγματικά έχουμε να κάνουμε με το πιο ακραίο δημιούργημα του Fafara και της παρέας του. Αν το "Pray for Villains" ήταν πιο μελωδικό και με περισσότερη διάθεση για πειραματισμό, το "Beast" απλά τσακίζει κόκαλα με τις thrash\death καταβολές του κι ας κρυφοκοιτάει στις μελωδικές τους εκφάνσεις. Με κιθάρες κοφτερές, με ρυθμούς-γροθιά στο ψαχνό και φωνητικά-ροχάλα στα μούτρα, ο στόχος του είναι απλός: headbanging.
Ήρωες σε φιλμ noir, ασπρόμαυρα κόμικς, κάτι cult ταινίες τρόμου να παίζουν, ένα κουτούκι με μια παρέα που τα πίνει, ο Bela Lugosi, ένα αλλόκοτο τσίρκο με τσιγγάνους, οι Residents παίζουν ζάρια με τον Tom Waits σε κάποιο jazz bar. Τι σχέση έχουν όλα αυτά; Μια ομιχλώδης νύχτα, φανάρια αναμένα, το καμπαρέ φιλοξενεί τον Nick Cave, καταραμένα blues κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Στο νεκροταφείο, ένα show έχει ξεκινήσει, ενώ στην ταραγμένη θάλασσα κάποιοι μεθάνε με ένα μπουκάλι ρούμι. Τώρα γίνεται ξεκάθαρο; Μάλλον όχι γι' αυτό πρέπει να βρείτε και να το ακούσετε!
