«Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, αποτελεί μια κοινή πρακτική των σοβαρών μελετητών, να κατατάσσουν τις κυριότερες δυνάμεις του αυταρχικού εθνικισμού στην Ευρώπη υπό την κατηγορία της «ριζοσπαστικής Δεξιάς». Η ανάγκη προσαρμογής σε μια θεμελιακή διαφορετική κατάσταση σήμαινε ότι αυτές οι ομάδες, οι οποίες ελπίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν κάποια θέση μέσω του ανταγωνιστικού εκλογικού παιχνιδιού στις σταθερές δημοκρατίες, έπρεπε να διαφοροποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις τους, έτσι ώστε σε αντίθεση με τον ιστορικό φασισμό ή με τον πιο αυθεντικό νεοφασισμό, να δηλώνουν ανοικτά ότι βρίσκονται στην άκρα Δεξιά του πολιτικού φάσματος. Στο βαθμό που τέτοιες ομάδες στρέφονται κυρίως εναντίον των μεταναστών, μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου κοινοβουλευτισμού».
Στάνλεϊ Πέιν, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ, Νεοφασισμός: Ο Φασισμός του Μέλλοντος μας
Με τον όρο φασισμός, κάνουμε λόγο για μια αυταρχική πολιτική ιδεολογία, ένα κίνημα που έχει ως απώτερο στόχο να θέσει το έθνος υπεράνω κάθε άλλη αξίας. Για να το επιτύχει αυτό, βασίζεται σε βιολογικές και πολιτισμικές διαφορές.
Ο φασισμός βασίζεται στις εξής αρχές:
- Το κράτος υπερέχει απέναντι των ατόμων.
- Ο άνθρωπος δεν αποτελεί τον σκοπό, αλλά το μέσο επίτευξης σκοπών.
- Ο λαός λογίζεται ως ανοργάνωτη μάζα που στερείται οποιασδήποτε νομικής υπόστασης.
- Η εκλογική διαδικασία δεν είναι παρά ένα τέχνασμα.
- Η "εκλεκτή μειοψηφία", η ελίτ, εκφράζει την θέληση του κράτους με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
- Οι ελευθερίες του ατόμου περιορίζονται.
- Το κράτος είναι ο μόνος φορέας που φροντίζει για οποιαδήποτε πνευματική, οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Το κράτος είναι τα πάντα και χώνεται παντού.
- "Εκπαιδεύει" τον λαό να συμμετέχει στην ζωή του κράτους.
- Η πειθαρχία, η ιεραρχία, οι υποχρεώσεις του πολίτη είναι οι προτεραιότητες ενός φασιστικού καθεστώτος.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω μπορούμε να συγκρίνουμε την σημερινή εποχή, όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει μετατραπεί στον παγκόσμιο υπερ-δικτάτορα που άτυπα κυβερνά τα κράτη , με τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις δυτικές, δήθεν δημοκρατικές κοινωνίες. Τελικός στόχος ενός φασιστικού καθεστώτος είναι πάντα η αποκατάσταση του κρατικού μηχανισμού, ώστε να επιτευχθεί συνοχή και κοινωνική συναίνεση. Η "υγιής κοινότητα" είναι ο ύψιστος σκοπός. Το ΔΝΤ και η κυβέρνηση ακριβώς γι' αυτή την "υγιή κοινότητα" μιλούν. Κι έχουν υποκαταστήσει τον ρόλο του πολίτη, μ' αυτόν του υπηκόου. Βέβαια σ' αυτόν τον φασισμό νέου τύπου, δεν είναι το έθνος το σημείο αναφοράς, αλλά το χρήμα. Και η συμμετοχή του πολίτη στις κρατικές δραστηριότητες περιορίζεται στο καλούπωμα των εκλογών. Αυτός ο εκφασισμός της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, που οδηγεί στην οργή και στην απάθεια, δεν είναι δύσκολο να δημιουργήσει ένα νέο πραξικόπημα, όχι τόσο βελούδινο, όσο αυτό της τρόικας, που υποστηρίζει ότι "την καλέσαμε" και δεν ήρθαν μόνοι τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου