ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

"Στην σκιά της αμφιβολίας μου, η ζωή γίνεται σκόνη σε άδεια δωμάτια. Στα ερείπια της ήττας μου, οι προβολείς σβήνουν και η αυλαία χαμηλώνει. Στην σκηνή, ένας κλόουν χωρίς κοινό, η θλίψη του, του επιτρέπει να χαμογελά. Ποιος είμαι εγώ για να εξουσιάσω τον κόσμο, όταν οι πιστοί προσκυνούν γυμνούς τοίχους; Οι γραμμές του λάθους και σωστού λάσπωσαν στο όνομα της ελευθερίας. Τι θες εσύ από τον κόσμο, τι ψάχνεις στην ζωή; Είμαστε εγκλωβισμένοι ή υποδουλωμένοι;

Ξυπνάω από τα βίαια όνειρα της μέρας, δεν υπάρχουν διαφορετικοί, ούτε τίποτα στην άλλη ακτή για να κολυμπήσεις κόντρα στο ρέμα. Ο Παράδεισος λέγεται "Heaven TV". Είναι αυτό τελειότητα; Μήπως τα έχω χαμένα; Διάλεξε τους φίλους σου σοφά. Κοιτα στον ουρανό με νέα, υπέροχα μάτια, μικρέ απόλαυσε την ζωή σου. Θα έρθει βροχή και σκοτεινιά, αλλά διασκέδασέ το, πάρε τον πόνο σου αγκαλιά. Ο κόσμος είναι μια περιστεφόμενη σφαίρα που δεν μπορείς να κατανοήσεις. Να προσέχεις."

Ο γιατρός τσαλάκωσε το χαρτί και το πέταξε στην τσέπη του. Μετά έκανε κίνηση προς τους νοσοκόμους να πιάσουν τον ασθενή και να του κάνουν μια ηρεμιστική ένεση. Το χρυσαφί υγρό έτρεξε μετά από λίγο στις φλέβες του. Βγήκαν έξω και έκλεισαν την πόρτα του κελιού. Ο γιατρός Οικονόμου κατευθύνθηκε στο γραφείο του διευθυντή. Χτύπησε την πόρτα και μπήκε στο ημιφωτισμένο δωμάτιο.

+Λοιπόν γιατρέ, πως πάει ο ασθενής στο δωμάτιο 39;

-Έχει παραισθήσεις ακόμη και μια εμμονή να αποδείξει πως δεν είναι ψυχικά ασθενής, ενώ συνεχίζει να γράφει παραληρηματικά κι επικίνδυνα για την κοινωνική υγεία κείμενα.

+Έχετε να μου δείξετε κάποιο από αυτά;

-Όχι, όλα τα καταστρέφουμε, δεν είναι παρά οι σημειώσεις ενός διαταραγμένου μυαλού. Επίσης φαίνεται πιο ευαίσθητος και δεκτικός σε συναισθηματικούς ιούς.

+Μάλιστα. Μπορείτε να πηγαίνετε. Ότι χρειάζεται να με ενημερώνετε. Μιας που είναι νέος ασθενής, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή πριν καταφύγουμε σε πιο δραστικά μέσα.

Ο γιατρός βγήκε στον διάδρομο και κατευθύνθηκε στο γραφείο του που ήταν στην άλλη πλευρά του κτιρίου. Μπήκε μέσα και έκατσε στην σκούρα πολυθρόνα. Έβαλε διστακτικά το χέρι του στην τσέπη και ξεδίπλωσε το τσαλακωμένο χαρτί. Το ξαναδιάβασε και βούρκωσε, σαν να μην είχε κλάψει ποτέ στην ζωή του, σαν να περίμεναν συναισθήματα χρόνων να βρουν διέξοδο από τα μάτια του. Ήξερε βαθιά μέσα του την αλήθεια. Εκεί μέσα εξουδετέρωναν κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, έκαναν τον σκεπτόμενο άνθρωπο να ξεχαστεί, να γίνει ένας μισθοφόρος χωρίς ψυχή, ένα φάντασμα που δεν θα μιλά και θα ακολουθεί εντολές. Ένα ζώο έτοιμο να πεθάνει για τον κόσμο...

Και φοβήθηκε γιατί κι ο ίδιος κινδύνευε να γίνει κάτι τερατώδες, ή να έχει την τύχη των ασθενών του, αν αποκάλυπτε πως δεν διαφέρει από αυτούς.

"Insanity is in single individuals something rare, but in groups, parties, peoples, epochs, is the rule"

Friedrich Nietzsche-Beyond Good & Evil

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα