ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΓΙΑ ΤΟ 2010

Άλλη μια χρονιά με πολλές και αξιόλογες κυκλοφορίες. Οι λίστες με αγαπημένα (γενικά) δεν επιβεβαιώνουν τίποτα, παρά μόνο τα προσωπικά γούστα του καθενός, αλλά είναι και η ιδανική αφορμή για ατελείωτες συζητήσεις. Το black metal και ο πειραματικός ήχος νομίζω πως ήταν φέτος στα πάνω τους, ενώ και το doom\stoner και το heavy metal παρουσίασαν πολύ καλούς δίσκους. Ο ατμοσφαιρικός ήχος δεν μπορώ να πω πως  ενθουσίασε, ενώ το death είχε κάποιες καλές στιγμές. Το power σε σχέση με προηγούμενες χρονιές είχε την επιστροφή ορισμένων γκρουπς με καλά άλμπουμς, ενώ το thrash και το progressive δεν παρουσίασαν κάποιον δίσκο που να μας πάρει τα μυαλά. Το hardcore και το metalcore είχαν εκλάμψεις, ενώ η ελληνική σκηνή "μεγάλωσε" κι άλλο. Δυστυχώς είχαμε και απώλειες τεράστιων μουσικών όπως του Dio και του Peter Steele. Πάμε να δούμε όμως τους 20 καλύτερους δίσκους για φέτος (πάντα με υποκειμενικά κριτήρια). Και του χρόνου!

1. ROTTING CHRIST-AEALO

Το “Aealo” είναι πυρακτωμένο ατσάλι, σαν αυτό που συναντάς στις μάχες. Έχοντας ως θέμα τα συναισθήματα ενός πολεμιστή κατά την διάρκεια μιας μάχης, μας παρουσιάζει συναισθήματα έπαρσης, οργής, φόβου, θλίψης μέσα από έναν ήχο ΕΠΙΚΟ. Και ναι το γράφω με κεφαλαία γιατί πέρα από το μεγαλείο που βγάζει, είναι βουτηγμένο στην πλούσια μουσική παράδοση της χώρας μας κάνοντάς το ιδιαίτερο. Τα δείγματα μας τα είχαν δείξει από το “Theogonia”, αλλά το “Aealo” δεν είναι απλά μια φυσική συνέχεια, ούτε επαναπαύεται στις δάφνες του προκατόχου του. Αντιθέτως το ξεπερνάει! Γεμάτο συναισθήματα, με σκοτεινή ατμόσφαιρα (Ο Άδης θα ήταν περήφανος) και riffs-λόγχες που τρυπούν την ψυχή συνδυασμένα με Ηπειρώτικη μουσική. Και το γεγονός ότι τον δημιούργησαν τώρα που θα μπορούσαν να παίξουν “safe” αλλά δεν το έκαναν αποκτά μεγαλύτερη αξία. Οι Rotting Christ φαίνεται να έχουν μέσα τους μια φλόγα που δεν λέει να καταλαγιάσει.

2. VOLBEAT-BEYOND HELL\ABOVE HEAVEN

Οι Δανοί με πανέξυπνο και εμπνευσμένο τρόπο ανακατεύουν το metal, το rockabilly, το punk, το southern και τους ρυθμούς του nu metal συνοδευόμενα από μια φωνή που θυμίζει άλλοτε James Hetfield κι άλλες φορές έναν βλαχο-Elvis. Πραγματικά αυτό που κάνουν οι Volbeat είναι πρωτότυπο και πωρωτικό.  Φοβερές κιθάρες, ωραία φωνητικά, ξεσηκωτικά τραγούδια και κέφι. Όλα τα έχει ο μπαξές. Πάρτε το χαμπάρι. Οι Volbeat δεν είναι ανερχόμενο συγκρότημα, αλλά ένα μεγάλο συγκρότημα που γράφει ιστορία, αφού όλα τα άλμπουμς του είναι διαμάντια κι αυτό δεν το καταφέρνουν και πολλοί σήμερα.

 

 

 

 

3. TRIPTYKON-EPARISTERA DAIMONES

Η φυσική συνέχεια των Celtic Frost έρχεται για να αναπληρώσει την δίψα μας για νέα μουσική από τον Tom Gabriel Fischer. Όλο το δηλητήριο που κρατούσε μέσα του ο ιθύνων νους ενός από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα στην ακραία μουσική, το διοχετεύει στο καινούριο του “όχημα”. Το “Eparistera Daimones” θα μπορύσε να είναι το “Monotheist Part II” αφού η επιθετικότητα, το σκότος και η ατμόσφαιρα, αλλά κυρίως η ποιότητά του μπορούν να συγκριθούν μόνο με το αριστουργηματικό κύκνειο άσμα των C.F. . Οι κιθάρες είναι πολύ βαριές και σάπιες, ο Fischer τραγουδάει με πολλούς τρόπους, αλλά ακούγεται πιο ακραίος και ώριμος από ποτέ, οι στίχοι πραγματεύονται την θρησκεία, τον θάνατο και παράξενα συναισθήματα, ενώ είναι αδύνατον να προσπεράσεις το artwork του Giger. H προσέγγιση του σκοταδιού με τόσο “αιρετικό” τρόπο σίγουρα θα προκαλέσει.

4. ELECTRIC WIZARD-BLACK MASSES

το “Black Masses” είναι απλά ένα doom αριστούργημα με vintage αισθητική. Το φοβερό είναι πως κατάφεραν να κάνουν την μουσική τους ακόμη πιο heavy, ενώ η ψυχεδελική, σχεδόν παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα ταιριάζει απολύτως με την occult θεματολογία και τους στίχους εμπνευσμένους από b-movies. Μάγισσες, κάπνα, πολύ χόρτο και τσιγαριλίκια, μαύρα κεριά μπροστά σε καθρέφτες, μια ασπρόμαυρη τηλεόραση να παίζει ταινία του George Romero, μια σκιά να κάθεται στην άκρη της πόρτας και να σε κοιτάζει. Όλες αυτές οι εικόνες έχουν περάσει μέσα στις νότες των Electric Wizard, στις τρομερές κιθάρες και τις απειλητικές μπασογραμμές που δημιουργούν αρρωστημένη ατμόσφαιρα λες και οι δαίμονες τους έδωσαν παρτιτούρες. Το απόλυτο μαύρο κυριαρχεί στο “Black Masses”.

5. DIMMU BORGIR-ABRAHADABRA

Σαν μια πρώτη εντύπωση ο δίσκος ακούγεται υπερφορτωμένος από τα συμφωνικά στοιχεία, τα πλήκτρα σαφώς έχουν μειωμένο ρόλο, ενώ τα blastbeats δίνουν και παίρνουν, όμως μοιάζουν πλέον απλά μέρος της μουσικής. Τα riffs σε κάποια σημεία είναι εξαιρετικά, αλλά σαφώς η ορχήστρα και οι χορωδίες είναι που αποτελούν το κύριο υλικό της μουσικής τους. Η ατμόσφαιρα είναι κινηματογραφική, μεγαλειώδης και σε σημεία επική. Ναι οι Dimmu Borgir δεν ακολουθούν τον κλασικό black ήχο, ούτε φαίνεται να νοιάζονται γι’αυτό. Σαφώς οι αδύναμες στιγμές δεν λείπουν, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι υποσχόμενο και για το μέλλον. Το στιχουργικό concept έχει να κάνει με τον αντίκοσμο και η ατμόσφαιρα είναι πειστική. Υπερπαραγωγή που θα μπορούσε να είναι παραγωγή του Hollywood. Πραγματικά majestic black metal.

6. STONE SOUR-AUDIO SECRECY

Αυτή την φορά οι Stone Sour αποδεσμεύονται από τον μεγάλο αδελφό που ακούει στο όνομα Slipknot και δείχνουν έτοιμοι να διαμορφώσουν τον δικό τους ήχο. Έτσι μας δίνουν έναν ακόμη όμορφο άλμπουμ που συνδυάζει τα πάντα. Συγκρατημένες τζούρες από Slipknot, southern άρωμα, ραδιοφωνικό rock για όσους γουστάρουν Nickelback. Δυνατός δίσκος που ακούγεται εύκολα και μοιάζει σαν best of του συγκροτήματος, καθώς όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά και υπάρχει ποικιλία στις διαθέσεις. Ελπίζω να μην πετάξουν οι Slipknot τις μάσκες τους κάποια μέρα στα ξαφνικά, αλλά τουλάχιστον έχουμε τους Stone Sour οι οποίοι μ’ αυτόν τον δίσκο “μεγαλώνουν” και πλέον οι προσδοκίες θα είναι σταθερά υψηλές.

7. GRAND MAGUS-HAMMER OF THE NORTH

Ευτυχώς που υπάρχουν συγκροτήματα σαν τους Grand Magus και μας θυμίζουν γιατί αγαπήσαμε αυτή την μουσική.  Για το πάθος, τις ηλεκτρικές κιθάρες, τα εκφραστικά φωνητικά, τις τσιρίδες, την επική θεματολογία, για το πομπώδες συναίσθημα, για την κάψα της ψυχής.  Το “Hammer of the North” είναι η φυσική συνέχεια του προκατόχου του, με τα heavy riffs, τους καλπάζοντες ρυθμούς και την φωνάρα του JB να κλέβουν την παράσταση. Οι doom καταβολές του είναι έντονες προσδίδοντάς του μεγαλείο. Mεγάλο του ατού οι μελωδίες και τα refrains που σου κολλάνε στην καρδιά. Ο JB κάνει τις καλύτερες ερμηνείες του, πιάνει πιο ψηλές νότες, παρουσιάζεται πιο λυρικός, δραματικός και παθιασμένος, ενώ τα solos έχουν την στόφα του σπουδαίου.

8. DANZIG-RED DETH SABAOTH

Eίναι απίστευτο πως ο “Evil Elvis” κάνει τόσο δυναμικό comeback! Από το εξώφυλλο που παραπέμπει σε cult comics καταλαβαίνεις πως η μαγεία, το sex, ο θάνατος και το σκοτάδι επέστρεψαν στην απολαυστική τους μορφή! Όλα παραπέμπουν στα πρώτα του, κλασικά άλμπουμς.Τα riffs είναι heavy και βρώμικα, ενώ τα σατανικά blues του Glenn βγάζουν ένα συναίσθημα σαν αυτό του “How the Gods Kill”. Το σκοτεινό συναίσθημα, οι βαριές αλλά συναισθηματικές κιθάρες, τα solos, η occult θεματολογία και η φωνάρα του Glenn να δεσπόζει πάνω από αυτά, σου θυμίζουν μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί στην μουσική βιομηχανία. Αυτή του συναισθήματος και της διαχρονικότητας. Ιδανικό soundtrack για ξενύχτια, για διαδρομές με το αυτοκίνητο, ακόμη και για “λιώσιμο” σε κάποια ερημική παραλία κάτω από τον κατό ήλιο.

9. FEAR FACTORY-MECHANIZE


Οι Fear Factory πέτυχαν την ολική επαναφορά. Δεν κυκλοφόρησαν έναν ρομποτικό δίσκο, αλλά ένα album με ψυχή και τσαμπουκά. Τα cyber στοιχεία που εκείνοι πρώτοι καθιέρωσαν και τα διάφορα ηλεκτρονικά μέρη και samples είναι εδώ αλλά χρησιμοποιούνται με φειδώ. Όλο το συγκρότημα είναι άψογο τεχνικά και εκτελεστικά, ενώ ο Bell χρησιμοποιεί κυρίως τα brutal φωνητικά χρωματίζοντας τα τραγούδια όπου χρειάζονται με τα χαρακτηριστικά μελωδικά του φωνητικά. Στιχουργικά το album αναφέρεται στο σκοτεινό μέλλον όπου ο άνθρωπος έχει γίνει σκλαβός των μηχανών, ενώ γίνονται αναφορές στην θρησκεία, τον μαζικό έλεγχο και την διαφθορά. Οι Fear Factory είναι πρωτοπόροι και έκαναν αυτό που περιμέναμε χρόνια. Κυκλοφόρησαν το “Mechanized” που το industrial ισορροπεί άψογα με το death και έχει την ατμόσφαιρα, το πάθος και την ένταση του “Demanufacture”.

10. AVENGED SEVENFOLD-NIGHTMARE

Γενικά το “Nightmare” είναι το πιο μεστό και το καλύτερο άλμπουμ στην μέχρι τώρα πορεία των A7X. Πιο βαρύ, με αυξημένο επίπεδο τραγουδοποιίας, ευφάνταστες δομές στις συνθέσεις και πλούσιες ενορχηστρώσεις. Οι Avenged Sevenfold του “Nightmare” είναι μια μπάντα που δείχνει τα “καρύδια” της, πετώντας κάθε άχαρη ταμπέλα από πάνω της και αποδεικνύει πως είναι από τις καλύτερες στο μοντέρνο metal, με τις Metallica, Maiden και Guns N Roses επιρροές τους να είναι εμφανείς, αλλά χωρίς να αντιγράφουν κανέναν. Mε heavy ήχο, καλοδουλεμένες μελωδίες, φοβερή κιθαριστική δουλειά, εθιστικούς ρυθμούς, αλλά κυρίως με ένταση και συναίσθημα. Όλα δηλαδή τα στοιχεία που χρειάζονται για να αγαπήσεις έναν δίσκο.

11. BRING ME THE HORIZON-THERE IS A HELL BELIEVE ME I'VE SEEN IT, THERE IS A HEAVEN LET'S KEEP IT A SECRET

Metalcore, deathcore, hardcore και οτιδήποτε μπορεί να φέρει το -core ως δεύτερο συνθετικό συνυπάρχει με δόσεις πειραματισμού και thrash-αριστού punk. Ηλεκτρονικά στοιχεία, έγχορδα και κάποια γυναικεία φωνητικά, βρίσκονται μπλεγμένα με breakdowns, riffs μεγατόνων και ρυθμούς που δεν παρακολουθείς αν δεν είσαι σε εγρήγορση. Οι BMTH άλλαξαν τον ήχο τους με τρόπο που εισάγει νέα στοιχεία, ποικιλία και τους κάνει πολύ πιο ενδιαφέροντες. Κατά την γνώμη μου έναν τέτοιο δίσκο έπερεπε να βγάλουν φέτος οι Dillinger Escape Plan. Η μελαγχολία που κρύβεται κάτω από την επίδειξη δύναμης δίνουν στον δίσκο πολύ περισσότερο βάθος.

12. THE OCEAN-ANTHROPOCENTRIC

Ένα αμάγαλμα progressive, post, sludge και hardcore(;) ήχων. Μπολιάζοντας από Opeth ως Neurosis δεν ακολουθούν δομές. Το τρομερό με αυτή την μπάντα είναι πως έχουν εξελίξει πάρα πολύ την μουσική τους τα τελευταία χρόνια, έχοντας ταυτότητα και ανεξάντλητη δημιουργικότητα, ενώ τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται αγγίζουν τον σκεπτόμενο ακροατή. Οι The Ocean είναι πραγματικοί καλλιτέχνες, από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων και δημιουργούν ολοκληρωμένη Τέχνη που εκφράζει ανησυχίες και σε ψυχαγωγεί, χωρίς να ακολουθεί τον σειρμό.

13. ORPHANED LAND-THE NEVERENDING WAY OF ORwarriOR

Η μουσική τους είναι ένα χαρμάνι από death και ethnic/folk στοιχεία, με ιδιαίτερη έμφαση όπως καταλαβαίνετε από την καταγωγή τους, στον ανατολίτικο ήχο. Στο ολοκαίνουριο 4ο δίσκο τους εξελίσσουν τον ήχο τους δίνοντας περισσότερο ακόμη χώρο για τα oriental σημεία μέσα από μια πολύπλοκη progressive οπτική. Riff-άρες, επική διάθεση, δυνατά συναισθήματα, ένα χαρμάνι επιρροών και ήχων που δύσκολα μπορείς να βρεις σε άλλο συγκρότημα και μάλιστα τόσο πετυχημένα. Αν και οι συνθέσεις είναι μακροσκελείς, είναι εύκολο να ακουστούν και δείχνουν μοντέρνες. Τα όργανα που χρησιμοποίησαν αυτή την φορά είναι μπουζούκι, αραβικό βιολί, σαντούρι, saz και sophar αλλά και ακουστικές κιθάρες και πιάνο. Oriental metal!

14. NEVERMORE-THE OBSIDIAN CONSPIRACY

Tο “The Obsidian Conspiracy” είναι απλά καλό άλμπουμ για τα υψηλά στάνταρντς των Nevermore, αλλά καλύτερο από τους περισσότερους δίσκους που κυκλοφορούν εκεί έξω. Το πιθανότερο να διχάσει περισσότερο από οποιονδήποτε προηγούμενο δίσκο τους. Πάντως “μεγαλώνει” μέσα σου. Είναι Nevermore κι αυτό μας αρκεί! O Warrel είναι φωνάρα, ο Loomis "κεντάει" και η προσιτότητα του "Dead Heart in a Dead World" βρίσκει εδώ το αδελφάκι της.

15. PAIN OF SALVATION-ROAD SALT

Οι P.O.S. dεν είναι απλά ένα progressive metal ή rock συγκρότημα. Είναι το όχημα των αναζητήσεων του Daniel Gildenlοw, είναι μια ομάδα καλλιτεχνών. Το ανήσυχο πνεύμα των οποίων φαίνεται πως υπερτερεί της ανάγκης τους για εμπορική καταξίωση ή μαζική αποδοχή. Οι P.O.S. σε πείσμα των καιρών δεν παράγουν μουσική, αλλά δημιουργούν μουσική. Δεν ανήκει το Road Salt ούτε στο metal, ούτε στο rock, ούτε πουθενά. Είναι καλή μουσική με όραμα. Μεγάλες ερμηνείες, στοιχειωτικές μελωδίες, πλημμύρα συναισθήματος, ατμόσφαιρα βγαλμένη από τους πειραματισμούς του rock των ’70s. Ρομαντισμός.

16. NACHTMYSTIUM-ADDICTS

Η αλήθεια είναι πως το εγχείρημά τους είναι ιδιαίτερα φιλόδοξο στο να ενώσουν το black, το prog, την ψυχεδέλεια και κάποια pop στοιχεία. Η jazz τεχνοτροπία, περνάει από synth και ηλεκτρονικά στοιχεία για να γίνει πιο "καυστική" ενώ οι ακουστικές κιθάρες κάνουν την μελαγχολία επικίνδυνο όπλο στα χέρια τους.  Το “Addicts” είναι ιδιαίτερο και δύσκολο διαπνέεται από μελαγχολία και η πειραματική του φύση ίσως ξενίσει πολλούς. Ιδανικό άκουσμα όταν ο ήλιος κοντεύει να δύσει.

17. HIGH ON FIRE-SNAKES FOR THE DIVINE

Το πιο βαρύ και μονολιθικό άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, το πιο σκοτεινό και ευθύ. Παρόλα αυτά είναι το άλμπουμ που μοιάζει πιο προσιτό σαν προσέγγιση σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Οι Metallica, οι Slayer και οι Motorhead βρίσκουν εδώ την επιτομή τους, ενώ οι doom/sludge καταβολές τους και κάποια Mastodon-ικά περάσματα δένουν τόσο δυναμικά μεταξύ τους. Τα riffs είναι εξαιρετικά όπως και τα κοφτερά solos, ενώ εκπληκτική δουλειά εχει γίνει στο rhythm section. Τα φωνητικά του Pike είναι μια μιξη μεταξύ Lemmy  και Araya. Η καθαρή αλλά ογκώδης παραγωγή αναδεικνύει την μουσική τους και ο old school τρόπος σύνθεσης των τραγουδιών τους δίνει πολλούς πόντους. Heeeeeeavy!

18. KYLESA-SPIRAL SHADOW

Το “Spiral Shadow” έχει progressive διάθεση, βουτηγμένο στην ψυχεδέλεια και τον alternative (βάλε Pixies ας πούμε) ήχο, αλλά με δυνατά και εμπνευσμένα sludge riffs. Υπάρχουν εναλλαγές στους ρυθμούς και μελωδική προσέγγιση, ενώ τα τραγούδια είναι ένα κι ένα και διαφορετικά μεταξύ τους. Άλλοτε μελαγχολικά και ψυχεδελικά, άλλες φορές doom και heavy, αλλά πάντα σου κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Aπό τους πιο περιπετειώδεις δίσκους.

19. MOTORHEAD-THE WORLD IS YOURS

Διασκέδαση, γκάζια, μαγκιά, rock n roll διάολε! Δεν πρόκειται να τα παρατήσουν κι αυτό θέλουν κι από σένα. Να σηκώσεις το μεσαίο σου δάχτυλο προς τον κόσμο, να πέσεις μόνο για να ξανασηκωθείς. Οι Motorhead ήταν πάντα εκεί για μας: Σε πιώματα, έρωτες, απογοητεύσεις, χαρές και λύπες. Στο “The World Is Yours” απλά μας το υπενθυμίζουν. Όσο γυρνάει η Γη και γράφουν μουσική οι Motorhead δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Ο κόσμος είναι δικός σου.

20. KVELERTAK-KVELERTAK

Απίστευτος συνδυασμός από black σε κλασικές rock φόρμες, thrash, punk! Εκεί που ακούς blastbeats, έρχεται ένα γαμάτο solo που βρωμοκοπάει hard rock, εκεί που χτυπιέσαι στους ξεσηκωτικούς ρυθμούς, έρχεται μια μελωδία από επικό σκανδιναβικό metal κι εσύ ψάχνεσαι να δεις τι γίνεται. Η μεγάλη τους μαγκιά είναι ότι γράφουν τραγούδια που είναι άμεσα και μπορείς να τα θυμάσαι, παρόλα τα διαφορετικά στοιχεία που ακούς ταυτόχρονα.

Posted in: αφιερώματα,best of lists,music