ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ

Η Ελληνική Εκκλησία εδώ και πολλά χρόνια ασχολείται με ένα πλήθος διαφορετικών πραγμάτων παρά με την πνευματικότητα του ποιμνίου της. Φέρεται προκλητικά, λειτουργεί με επικοινωνιακούς όρους, ασχολείται με οικονομικά ζητήματα και κάνει πολύ περισσότερη "φασαρία" απ' όσο χρειάζεται, ειδικά κάποιος που διατείνεται πως επιτελεί πνευματικό έργο. Πέρα των διαφόρων σκανδάλων που έχει βρεθεί κατά καιρούς μπλεγμένη, αρνείται πεισματικά τον διαχωρισμό της με το Κράτος. Μάλιστα δεν συζητάει καν αυτό το ενδεχόμενο, παρά μόνο αντιδράει και θα πρέπει να μας εξηγήσει κάποιος το γιατί. Η κοινωνική πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τις αντιλήψεις της Εκκλησίας που αδυνατεί να βρει θέση στο σύγχρονο γίγνεσθαι. Αδυνατεί να προσαρμοστεί καν στα ανθρώπινα δικαιώματα. Το Σύνταγμα θεωρεί τον Έλληνα πολίτη χριστιανό, αλλά έχει κατοχυρώσει την θρησκευτική ελευθερία με άρθρο. Η Εκκλησία ασχολείται με τα κοσμικά πολύ περισσότερο και δεν έχει κάποιο διακριτό θεσμικό ρόλο. Η πίστη και η θρησκεία δεν είναι κρατική υπόθεση αλλά προσωπικό δικαίωμα και ατομική επιλογή. Η εμμονή της Εκκλησίας δεν δίνει άλλοθι στο Κράτος το οποίο (ενώ οφείλει να έχει ουδέτερη στάση) κάνει διακρίσεις μεταξύ των πολιτών του μόνο και μόνο για μια προσωπική επιλογή όπως είναι αυτή της πίστης.

Για να το πούμε διαφορετικά, η Εκκλησία νομίζει πως ακόμη επικρατούν οι ίδιες συνθήκες που υπήρχαν επί δικτατορίας. Η σύγχρονη κοινωνία είναι πολυπολιτισμική, πλουραλιστική και αποτελείται από πολλές υπο-ομάδες. Το Κράτος πρέπει να λειτουργεί με ισονομία και ισοπολιτεία αποφεύγοντας τις διακρίσεις. Ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας είναι απαραίτητος. Η Εκκλησία πρέπει να μετατραπεί σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και να πάψει να πληρώνει για λογαριασμό της ο ελληνικός λαός. Αντιθέτως καλό είναι να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία και όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις να ενταχθούν σε ανάλογες ρυθμίσεις.. Πολιτική και θρησκεία είναι δύο συστατικά της δομής της κοινωνίας που έχουν διαφορετικό ρόλο και σκοπό γι' αυτό δεν πρέπει να εμπλέκονται. Οι ιερείς και ο κλήρος γενικότερα, ως εργαζόμενοι θα μισθοδοτούνται από το ιδιωτικό πλαίσιο στο οποίο θα κινούνται και θα συμμετέχουν κανονικά στην φορολογία όπως οι υπόλοιποι πολίτες. Αυτό θα σημαίνει πως θα έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα. Επίσης να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος, σε οποιαδήποτε περίσταση και να να μην αναγράφεται το θρήσκευμα σε κανένα δημόσιο έγγραφο.

Ακόμη ο προσηλυτισμός να τιμωρείται με πρόστιμο. Στα σχολεία να πάψει ο ψυχαναγκασμός της πρωινής προσευχής, αφού υπάρχουν παιδιά με άλλα πιστεύω και από άλλες χώρες. Δεν πρέπει να θεωρείται ο Έλληνας πολίτης χριστιανός, αλλά οφείλει το Κράτος να προστατεύσει την ελευθερία του ατόμου πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ώστε κάθε άνθρωπος να διαλέγει το δικό του μονοπάτι, χωρίς να του γίνεται πλύση εγκεφάλου. Τέλος να πάψει η Εκκλησία να καταδυναστεύει τον άνθρωπο ακόμη και στον θάνατο και να υπάρχει η δυνατότητα όποιος άνθρωπος επιθυμούσε (ή το επιθυμούν οι συγγενείς του) να αποτεφρώνεται απ' το να θάβεται.

Κανένα σχήμα όπως η θρησκεία δεν επιτρέπεται να ακρωτηριάζει την συνείδηση ενός ανθρώπου. Κανένα πιστεύω δεν μπορεί να καπελώνει κάποιο άλλο ή να θεωρείται ως δεδομένο. Καμία θρησκεία δεν έχει το δικαίωμα να ανακατεύεται σε κοσμικές υποθέσεις και να λογοκρίνει. Όλες οι διοικητικές αρμοδιότητες που έχουν δοθεί στην Εκκλησία από το Κράτος πρέπει να πάψουν να ισχύουν. Και η Εκκλησία εφόσον θεωρηθεί ιδιωτικό πρόσωπο ας έχει το δικαίωμα να δρα ως επιχείρηση.

Posted in: θρησκεία,κοινωνία