ΖΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Πολύ μίσος τις τελευταίες ημέρες. Δεν μπορώ να δω πως θα βγούμε από το τούνελ. Δεν υπάρχει τομέας της κοινωνικής ζωής που να σου εμπνέει αισιοδοξία. Ακόμη και τα λογιστικά ψέματα περί ανάπτυξης της τάξης του 0,8% καταδεικνύουν πως οι αριθμοί θα ευημερήσουν εις βάρος των ανθρώπων. Η αδιαφορία προς όλα είναι που οδήγησε ως εδώ. Τι νόμοι ψηφίζονταν τόσα χρόνια; Τι νομοσχέδια; Ποια παραθυράκια παρανομίας λειτούργησαν ως εργαλεία αυτού του συφερτού; Ποιος νοιάστηκε για τις αποφάσεις της Ε.Ε. που επιβλήθηκαν στα κράτη; Μόνο οι "άρχοντες" αυτού του τόπου δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Και πως να καταλάβουν αφού ζουν στον κόσμο τους.

Κυκλοφορεί κανένας βουλευτής μόνος του; Κανένας μεγαλοδημοσιογράφος; Πηγαίνουν στις πορείες να καταλάβουν τον παλμό του λαού; Όλοι έχουν σωματοφύλακες, ιδιωτικά parking, συνοδείες παρατρεχάμενων, λιμουζίνες. Ζουν σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου η ενημέρωσή τους είναι η τηλεόραση και η "κοινή γνώμη". Νομίζουν πως ξέρουν τι συμβαίνει στην χώρα τους, επειδή διαβάζουν εφημερίδες και δημοσκοπήσεις. Ξέρουν τι τραβάει ο κάτοικος του Αγ. Παντελεήμονα; Όχι. Ξέρει την δράση των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής και παρόμοιων προβοκατόρικων ομάδων που κινούνται στα όρια της νομιμότητας; Όχι. Ξέρουν τι τραβάει ο μετανάστης που ζει ειρηνικά ακόμη κι αν πεινάει, άσχετα αν υπάρχουν και πολλοί που παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά; Όχι. Σίγουρα όμως θα ξέρουν γιατί στιβάχτηκαν τόσοι άνθρωποι στο κέντρο και πως έφτασαν να κατοικούν σε συγκεκριμένες περιοχές. Το έγκλημα για να εδραιωθεί τόσο καλά, υπάρχουν 2 αιτίες. Η πρώτη είναι η ανικανότητα χάραξης πολιτικής από πλευράς κράτους. Η δεύτερη είναι οι διασυνδέσεις εγκληματιών με διεφθαρμένα όργανα του κράτους που κερδίζουν από αυτό το παιχνίδι. Να βάλουμε μέσα και τους μεσίτες; Όχι αυτούς που πουλάνε ή νοικιάζουν ένα οικοπεδάκι στην Λούτσα, βεβαίως.

Η δεξιά είναι ένα άθλιο κράμα κωλοτούμπας και βλακείας και η αριστερά μια λαικίστικη άποψη για προβολή στο Αλ Τσαντίρι. Οι αστυνομικοί δεν θα έπρεπε να προστατεύουν πολιτικά πρόσωπα σαν να ήταν ιδιωτική φρουρά, ούτε γραφεία κομμάτων, ούτε σπίτια υπουργών, ούτε τις οικογένειές τους. Ας κυκλοφορήσουν και μόνοι τους οι...κύριοι να δούμε αν θα καταλάβουν που ζούνε. Ζουν εκεί που άλλοι πεθαίνουν για το τίποτα. Πολύ μίσος. Άλλοι βέβαια πεθαίνουν ακόμη κι όταν είναι ζωντανοί. Απλά η αναπνοή τους διαχωρίζει από τους κλινικά νεκρούς.

Δεν χρειάζεται να πιούμε αίμα για να "νικήσουμε". Ας μην χάσουμε ο καθένας τον εαυτό του. Δεν είναι η ζωή μόνο δουλειά (ή ανεργία) και φόβος. Έχουμε κι άλλα πράγματα να δώσουμε ο καθένας. Και τα έχουμε μέσα μας. Πρέπει να ζήσουμε. Υπάρχει η μουσική, η τέχνη, τα βιβλία, οι άνθρωποι που αγαπάμε και δεν έχουν σχέση με την σαπίλα που θέλουν να μας παρουσιάσουν ως σταθερά. Δεν είμαστε ζώα ρε γαμώτο κι ούτε πρέπει να αισθανόμαστε σαν να είμαστε. Υπάρχει η ζωή και δεν πρέπει να την αφήνουμε να φεύγει.

Ας την υπερασπιστούμε. Το να πεθάνεις είναι εύκολο. Το να ζήσεις είναι το δύσκολο αλλά και το σπουδαίο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι στην Αθήνα. Ο Λεονάρντ Κοέν έλεγε: "Υπάρχει μια ρωγμή στα πάντα. Έτσι μπαίνει το φως.". Κι αν η υπάρχει η ρωγμή, απλά ανακάλυψέ την και καν' την να γίνει πόρτα. Αλλιώς θα είσαι ένας ακόμη που θα ζει και θα πεθάνει κάποτε.

Posted in: άνθρωπος,κοινωνία